Alþýðublaðið - 26.03.1926, Síða 3

ALÞÝÐUBLAÐID
3
Rússa og Kínverja, var ut af pess-
um hluta brautarinnar, sem er
álíka langur og frá íslandi til
Noregs.
Þegar „bolsivíkar“ tóku völd-
in í Rússlandi, náðu keisara-
sinnar brautinni á sitt vald, en
urðu síðar að láta hana af hendi
við Kínv'erja sjálfa.
En 1924 varð það að samn-
ingum milli ráðstjórnarinnar og
miðstjórfiar Kínaveldis, að Rúss-
land fengi brautina aftur. Var
petta talinn einn af stærstu
stjórnkænskusigrum ráðstjórnar-
innar, pví að stórveldin bönnuðu
Kínverjum að fá Rússum aftur
forráð brautarinnar.
En Kínaveldi -er tæplega eitt
ríki nema að nafninu, pví að
hver landshluti hefir sína stjórn,
og eiga sumar peirra í innbyrðis
ófriði. Landstjöranum í Manstjú-
riu, hershöfðingjanum Chang-
Tso-Lin, sem er í vinfengi við
Japana og styður kröfur peirra
í Kína, hefir lengi verið í nöp
við hin vaxandi áhrif Rússa í
Kínaveldi, og hefir hann nú/að
lokum álitið sig nógu sterkan til
pess að grípa umráðin yfir járn-
brautinni. Eftir skeytunum að
dæma hefir hann orðið að hverfa
frá pví ráði aftur, enda má sjá
á blöðum, sem hingað hafa borist,
að tiltæki hans er pvert á móti
vilja miðstjórnar Kínaveldis í Pe-
king.
Þótt ekki yrði af stórtíðindum
í Kina í petta sinn, má búast
við peim hve nær sem er. Kína
er að vakna og sprengja af sér
hlekki pá, sem Vestur-Evrópu-
pjöðirnar hafa fjötrað pað i. En
hlekkir peir eru margs konar
fjármálasamningar, sem hafa gert
Kínverjum lítt mögulegt að
hreyfa sig. Jafnframt pessari öfl-
ugu pjóðernis- og sjálfstæðis-
hreyfingu í Kína færist verklýðs-
hreyfingin mikið í aukana par í
landi. Gefa kínverskir stúdentar
út blað á ensku, er peir senda
verklýösfélögum um allan heim,
til pess að hið sanna komi í Ijós
urn áður nefndar hreyfingar í
Kína, pví að peir vita, að ekki er
mikið að treysta á pað, sem
stendur í auðvaldsblöðum Ev-
rópu. Er rétt aÖ geta pess, að peir
senda pessi bíöð einnig hingað til
íslands.
Nijlidi.
Um daginn og veginn.
Næturlæknir
er í nótt Jón Kristjánsson, Mið-
stræti 3, Sími 686.
Þýzkur togari
kom hingað í morgun. Var ketill-
inn lítils háttar bilaður.
Rödd ur dauðra manna gröfum
skaut upp í blaðinu „Visi“ í gær
og kallaðist Sam. Eggertsson. Var
hún blönduð kvæðaslitrum. Veslings
gamli maðurinn, sein aftur er orðinn
barn og alinn er upp við fyrri alda
hugsunarhátt, en mun vera ljóðelsk-
ur, pyrfti að lesa kvæði Einars
Benediktssonar: „Sjá, hin ungborna
tíð“. Hún „hristir klafann af sér;
bún er voldug og sterk." Þetta er
nú að koma fram á þessum dögum.
Stéttartilfinningin er að taka sætið
af þjóðrembinghum.
Kaupdeilan.
títgerðarmenn hafa tíða . fundi
þessa daga. Einn þeirra var kl.
10 i morgun.
Samhugur verkalýðsins.
Finnur Jónsson, póstmeistari á ísa-
firði, bar verkamönnum þar það
vitni i kaupdeilu þeirra í vetur,
að aldrei hefðu samtökin verið eins
góð þar og þá. Nú hefir verkalýður
Reykjavíkur unnið sér hið sama til
ágætis og þeir og niun sýna það,
að samtök hans eru alt af að eflast.
Fyrirspurn til „Morgunblaðsins11.
Er svo til ætlast, að aurunum, sem
útgerðaniienn Vilja plokka af verka-
Konum, verði bætt við laun þess
„Mgbl.“-ritarans, sem mestu skrökv-
«r þessa dagana um kaupdeiluná?
„Lyra“
fór í gærkveldi, eins o.g við var
búist.
Ein ösannindi
„Mgbl." í dag eru þau, að manni
hafi verið haldið á hafnarbakkanum
og hann barinn. Um eggjakassana
er það að segja, að eigandinn sam-
þykíi, að 'þeir væru látnir út í
„Lyru“ aftur, en það var „með-
hjálpariiin" hans, sem illa lét, þar
til buxurnar biíuðu.
Einar skálaglam: Húsið við Norðurá.
majórinn hefði séð hana, hvort hann he.fði
talað við hana eða hún við hann.
Svör hennar voru Jóni lítið gleðiefni. Hun
hafði að vísu séð majórinn út um glugga,
en hann hafði ekki litið við henni, hvað pá
heldur á hana yrt. Hins vegar gat Guðrún
frætt hann um drykkjuslark majórsirts, sem
hann hafði reyndar frétt fyrir löngu.
Jóni pótti pað hart, ef hinar nýju fyrir-
ætlanir hans skyldu stranda á pví, að majór-
inn kæmi ekki auga á jafnfallega stúlku og
Guðrún var. Honum fanst forsjónin ætla
parna að fara að leika sig grátt, og hann
afréð pegar að grípa fram fyrir hendurnar
á henni.
Það fann Jón, að Guðrún var ekki neitt
hrifin af drykkjuskapnum, og hann varð
hræddur um, að það kynni á sínum tíma,
pégar alt væri komið á fremsta hlunn, að
hleypa einhverjum dintinum í hana. Fyrir
kverkarnar á því ætiaði hann pó að grípa
í fæðingunni.
„Biessuð Guðrún mín! Ekki skaltu vera að
taka til þess, pótt slíkur maður fái sér neðan
í pví. Það hafa aiiir mestu menn íslands
gert, pó að þeir séu vitanlega ekki saman-
berandi við pennan mikla herforingja. Hann
er vanur pví að standa í stórræðum, og
von er, að ■honum bregði í brún frá því viÖ
að standa hér í fásinninu og dorga silung.
Hann þarf að hafa sér eitthvað til afþrey-
ingar og hressingar. Þú skalt ekki heldur trúa
sögunum, sem um hann ganga. Ég ætla að
biðja pig blessaða að sýna honum ekki nema
blíðasta viðmót, ef hann skyldi gefa sig eitt-
hvað að pér.“
Guðrún hugsaði sitt, en sagði ekki neitt;
hún vissi, að pað var ekki til neins að jafn-
kíta Jóni. En orð hans komu henni pó nokkuð
ókunnuglega fyrir, pví að annars lagði hann
pað ekki í vana sinn að hæia cp-ykkju-
skapnum, pótt ekki væri pað af siðavendni