Alþýðublaðið - 10.04.1926, Page 3

10. apríl 1926.
ALÞÝÐUBLAÐID
3
J. Þ. kannaöisí aö vísu við, aö
hann hefði á þinginu 1921 greitt
atkv. með heimildarlögunum, en
nú var liann ekki á því að láta
sannfærast.
Tillaga P. Þ. var feld með 13
atkv. gegn 13 að við höfðu nafna-
kalli. Gegn henni greifldu atkv.
Ben. Sv. og 12 íhaldsmenn, aðrir
en Hákon, sem var með henni
ásamt hinum deildarmönnunum,
nema Bernharð var ekki viðstadd-
ur. Tillagan um, að húsaleiga
haldist til annars vors án hækk-
unar, var samþ. Sigurjón var einn
á móti henni. Þannig breytt var
svo frv. samþykt til e. d. með
16 atkv. gegn 8.
Önnur mál.
Frv. um fræðslu barna var, eins
og gengið var frá því við 2. umr.,
afgreitt til e. d. með 16 atkv. gegn
4, urn veitingasölu og gistihúss-
hald vísað til 3. umr., frv. um
viðauka þann, er áður hefir verið
skýrt frá, við lög um skipulag
kaupstaða og sjávarþorpa og
ljósmæðralaunafrv. tii 2. umr. og
ítölsk og japönsk
Hrisgrjðn
nýkomin.
GnnnarJónsson,
Simi 1580. Vðggur.
hinu síðartalda til allshn. Tvær
umr. voru ákveðnar um kaupin
á skipinu „Þór“.
Frá 3. umr. fjárlaganna, sem
byrjaði í gær og heldur áfram
í dag, og öðru í sambandi við
hana verður skýrt í næsta blaði.
Efri deild.
Þar var í fyrra d.ag frv. um
ellistyrk(tarskrána) endursent n. d.,
frv. um veðurstofu afgreitt sem
lög og frv. um aðstoðarskyldu
við slökkviiiðið á ísafirði, um
undanþágu frá bæjargjöldum
(fasteignaskatti) í Reykjavík (fyr-
ir kirkjur o. fl.) og um skatt af
lóðum og húsum í Siglufjarðar-
kaupstað öllum vísað til 3. umr.
— 1 gær var. verzlunarbókafrv.
felt eftir nokkurt þjark, frv. um
forkaupsrétt nánustu skyldmenna
eigenda á jörðum, þ. á. m. for-
eldra hans, afgreitt sem lög, frv.
um bryggjugerð í Borgarnesi vís-
að til 2. umr. og samgmn. og
um byggingar og landnámssjóð
til 2. umr. og fjárhn. með 10 at-
kvæðum gegn 1 (Gunnars), eftir
að Jónas hafði haldið framsögu-
ræðu í fullar tvær klukkustundir.
Finska skáldið
Eino Leino (f. 1878) er nýlátinn.
Hann var ættjarðarskáld mikið og
þýddi enn fremur mörg heimsfræg
menningarrit á finsku. ÓI. Þ.
Verklýðshreyfingin og bornin.
Auðvaldið í öllum löndum legg-
ur mikla og sterka áherzlu á
starfsemi sína meðal barnanna.
Það vinnur af áhuga að því, að
ala börnin upp sem góða útverði
fyrir hið borgaralega þjóðskipu-
iag. Aðaláherzlan er lögð á, að
þau elski og virði húsbóndann,
sem vanalegast er vinnukaupandi
þess.
„Elskaðu guð, kónginn og föð-
urlandið,“ er fyrsta boðorð auð-
valdsins í skólunum, kirkjunum
og félögunum, — guðinn, sem
auðvaldið sýnir börnunum gegn
um þess eigin sterkiituðu gler,
gudinn, sem skipar öreiganum að
hlýða húsbóndanum — „kapítalist-
anum“ — í blindni, því að hans
sé vaidið, — kónginn, sem lifir
í höll sinni í óþverralegum mun-
aði á kostnað hungraðra og mun-
aðarlausra öreigabarna,*) — föd-
*) í sambandi við kóngadýrkun
burgeisanna er rétt að geta þess,
að einn kennarinn við Barnaskóla
Reykjavikur, Þorbjörg Friðriksdóttir,
sagðij börnum einn daginn i vetur,
að konungurinn’og drottningin gengju
næst guði almáttugum, og börnin
ættu að hugsa um þau með jafn-
mikilli lotningu og guð. Þetta hefi
ég eftir nokkrum skölabörnum. En
ef þau herma ekki rétt, get ég þessa
hér til þess, að Þorbjörgu Friðriks-
döttur gefist kostur á að bera frásögu
þessa til baka. Höf.
Einar skálaglam: Húsið við Norðurá.
auðséð á öllu, að hann ætlaði að fylgja
henni áleiðis, en alt af bar þar að Maxwell
um sama leyti, og varð aldrei neitt úr fylgd-
inni. Sá hún þá enn hatrið í augum majórsins
undir huliðshjálmi óttans.
Jón gamli var alt af við og við á hnotskóg
hjá veiðihúsinu. Lét hann sér alt vel líka,
sem hann sá, og var hinn glaðasti. En Eiríkur
með augað, sem ekki hafði búist við, að hann
myndi hafa þurviðri upp úr ýkjum sínum og
orðagjálfri um majórinn, fór áð leiða Jóni
fyrir sjónir, hvar þetta alt myndi lenda, og
fór heldur að draga úr hólinu og raupinu.
En Jón gamli var enginn veraldarmaður,
þótt smáslóttugur og blendinn væri. Hann
hugsaði sem svo, að ókvongaður maður gæti
ekki ætlað annað fyrir sér með stúlku, sem
honum litist vel á, en að ganga að eigá
hana. Að því leyti var hann hreinn og beinn
/og hrekklaus eins og sveitamenn eru.
Það var einn dag, þegar þeir félagar voru
búnir að vera svo sem þrjár vikur í hús-
unurn, að majórinn sendi Maxwell ofan í
Borgarnes til aflafanga og til þess að vitja
um póst. — Þó að enginn að vísu skrifaði
majórnum til, þá átti hann samt von á
pósti; — það voru blöðin, sem Uann hélt.
Eiríkur með augað hafði verið órór undan-
farna daga. Síðan majórinn var kominn í
kvennasiangrið var lænan hætt að renna um
landareign hans. — Og þegar hann nú sá
Maxwell leggja af stað ofan í kaupstaðinn,
þá stóðst hann ekki mátið lengur. Hann vildi
tala við lækninn og fór til majórsins.
„Herra majór!“ sagði Eiríkur og setti á sig
mesta eymdarsvip. „Ég er veikur; ég hefi
— hefi — heflj . . .“ Sannleikurinn var sá, að
Eirikur vissi alls ekki, hvað hann hafði, því að
rétti kv'illinn var ekki frambærilegur. En svo
kom það loks: „Ég hefi þá ógurlegu tann-
pínu; ég verð nauðsynlega að fá að fara til