Alþýðublaðið - 16.04.1926, Blaðsíða 3

16. apríl 1926.
ALÍ» Ý ÐUBLAÐ I D
3
flokkinn er þorrin og því miður
hefi ég fundið nokkra skoðana-
bræður, sem hrista höfuðin og
segja: Framsóknar-þingmennirnir
bera blak af íhaldsstjórninni i
öðru eins máli og þessu, —
styðja tillögu, sem sjálfstæðis-
hetjan Jakob Möller ber fram 'sem
skjöld fyrir vini sína í íhaldinu,
en sjálfs sín vegna hefði ekki átt
að s,egja neitt í bessu máli.
Þannig eru raddirnar. Mönnum
þykir orðið nóg um heybrókar-
hátt sumra pingmanna innan and-
stöðuilokka stjórnarinnar. Hætt er
við, að traustið á þeim og flokkn-
um þverri með hverjum deginum,
sem liður.
Herra ritstjóri! f>ér hafið lýst
blað yðar frjálsJynl. Treysti ég
yður því til að birta ofan ritaðar
línur.
Gamall. bannsinnadur
Framsóknrirflokksmndur.
ifengisbölið i „bamlandinu“.
Það leit út fyrir, að heillaspor
væri stigið fyrtr land vort og
þjóð vora, þegar innflutningur á-
fengis var bannaður með lögum
árið 1915, enda var þá víst marg-
ur, sem við þvi. bjóst, að nú væri
að iokum landræk ger hin iila
vættur hennar, „Bakkus“, sem svo
mörgum góðum dreng hafði kom-
ið á kné og svift marga íslenzka
fjölskyldu gleði og hamingju lífs-
ins, en látið þær líða skort og
margs konar þjáningar og jafn-
vel hungur og dauða. Því var ekki
nema eðlilegt, að mörgum birti
fyrir augum, og að margur yrði
vonarbjartur og glaður yfir þessu
gullna hamingjuspori fslands. En
brátt tóku að færast ský yfir
þenna heiða og fagra vonahimin.
Menn fóru að finna, að eitthvað
óeðlilegt var á ferðinni. „Bakkus“
myndi ekki enn vera landrækur,
heidur hefði hann að eins minni
völd, minna frjálsræði en áður,
og hefðist nú að eins við á vissum
stöðum — eins og aðrir höfðingj-
ar, þeir, er útlagar voru gerðir
í fornöld, en hinir meiri menn
þjóðarinnar tóku stundum á náð-
ir sínar, meðan útlegðartíminn
stóð yfir. Af því að þessi hugsun
varð mörgum að'sannfæringu, fór
smátt og smátt að brydda á las-
ieika hjá vinurn og félögum
„Bakkusar". Þeir urðu oft að fara
til lælrnis til að fá meinabót. En
þótt lítið sæi á þeim Jíkamlega,
þegar þeir fóru þangað, var oftast
svo, að mikið sá á þeim, þegar
þeir koinu aftur, og voru ein-
kennin venjulega þau, að þeir
væru máttiitlir, höfuðveikir, vond-
ir og stundum með óráði. Þetta
fór mönnum að þykja óeðlileg
lækning, — og fór það að verða
í getum haft, að þeir fyndu „Bakk-
us“ á leiðinni. Árið 1922 heyrð-
ist, að búið væri að hleypa „Bakk-
usi“ aftur í lanclið með nærri fuilu
frjálsræði; en nú kom hann á
yfirborðinu sem nýr fyrir sjónir
rnanna. Hann hét nú ekki lengur
„Bakkus“. Nú þekti enginn nafn-
ið með vissu. Nú var hann orðinn
„sigldur“ og kominn sunnan frá
Spáni, búinn að fá sér kjólklæðn-
að utan um gamla búkinn, og
sumir sögðu, að látinn hafi verið
á hann prestakragi til þess að
sýna, hve hann væri orðinn breytt-
ur og -v- góður. Þar að auki
stóð hann nú undir vernd rétt-
vísinnar íslenzku. Þetta virtist fag-
urt í fyxstu, en ekki leið á löngu,
áður en einstaklingar, heimili og
— öli þjóðin fór að finna, að
sama var sinniö hjá „nýja Bakk-
usi“ og hinum gamla, þó að
„skinniÖ“ eða ytra borðið væri
e. t. v. annað. Hann fór að hæna
til sín fáráðlingana og taka af
þeim aurana þeirra, taka af þeirn
vinnuna, vitið, sjálfstæðið og
gleðina. Hann var ekki fyrr á-
nægður en hann gat gert þá að
andlausum, viljalausum og bjarg-
arlausum vesalingum. Hann var
Salf k|0t.
Síartíiflisi’,
Saltfiskur,
Góðar og ðdýrar verur.
SimiarJófflssou,
Sími 1580. Vðggur.
Einar skálaglam: Húsið við Norðiirá.
En alt í einu, áður en Guðrún gæti komið
fyrir sig nokkurri vörn, var majórinn búinn
að þrífa hana í fang sér, og hann kysti hana
um alt andlitið og beit hana loks í vangann.
Guðrún var sem steini lostin. Hún vissi1
ekkert, hvað hún átti til bragðs að taka, og
þó að hún hefði vitað það, er óvíst, að hún
hefði getað kómið því við; svo var hún
gagntekin af viðbjóði við snertingum þessa
ruddalega, brennivínsangandi dóna. En hjálp-
arhellan, sá venjulegi engill forsjónarinnar,
.Maxwell, var hvergi nærri. Forsjónin hafði
brugðist Guðrúnu.
„Þorsteinn! Þorsteinn!“ kallaði hún#í dauð-
ans angist. En Þorsteinn var of langt í
burtu.
Svo rankaði hún við sér, að hún væri meó
mjólkurbrúsann í hendinni, og í dauðans
ofboði keyrði hún hann af alefli í höfuðið
á majórnum. Honum varð svo hverft við,
enda sortnaði honum sem snöggvast fyrir
augum, að fangbrögð hans á Guðrúnu los-
uðust, og hún gat rifið sig af honurn.
Svo tók hún á rás og hljóp alt, sem fætur
toguðu, en majórinn hljóp á eftir bölfandi
toguðu, en majórinn hljóp á eftir bðlvandi
og ragnandi á enska tungu.
Guðrún var á íslenzkum skóm, en majór-
inn á þungurn fjallgöngustígvélum, og dró
því fljótt sundur með þeirn.
Þegar majórinn sá, að hann dró ekki Guð-
rúnu uppi, hætti hann brátt eltingunni, en
lagði í stað þess leið sína upp að veginum,
lagði í stað þess leið sína upp að veginum
og beið þess blóðmannýgur, að einhver færi
hjá, sem hann gæti látið reiði sína dynja á.
Þegar Guðrún fann að eftirförinni var lok-
ið, settist hún niður á þúfu og grét.
Hún grét af blygðunartilfynningu og af
reiði, en þó mest af því, að hún vissi ekki,
í hvaða hús hún átti að venda. Hún var fast-
ráöin í því, að hún ætlaði aldrei að fara