Alþýðublaðið - 17.04.1926, Blaðsíða 3

17. apríi 1926.
ALÞÝÐUBLAÐID
3
Hér með tilkynnist vinum og ættingjum, að jarð-
arfiör mannsins míns, Kristins Asgrimssonar, fier firam
fira firikirkjunni firiðjudaginn 21. p. m. kl. 1 e. h. að
heimili hans Laugavegi 111.
Ólafiía S. Jónsdottir.
Sé slíkt hlerabrot ítrekað, megi
sektin vera 400—1600 gullkrónur, í
stað 2 pús. til 10 þús. gullkróna
auk afla og veiðarfæra, samkv.
nú gildandi lögum. — Jónas flyt-
ur þingsál.till. um, að e. d. skori
á stjórnina að láta endurbyggja
prestssetrið á Bergþórshvoli í
sveitabæjastíl, ef það álízt ekki
dýrara en venjuleg prestsseturs-
bygging.
Frá bæjarstjörnarfundi
15 april.
Byggingarnefnd hafði synjað
um leyfi til Gunnlaugs Einarsson-
ar að byggja hús, er Sigurður
Guðmundsson húsameistari hafði
gert uppdrætti að. Við athugun
uppdráttanna gátu ýmsir bæjar-
fulltrúanna ekki oröið nefndinni
sammála, og kváðust enn ekki
geta séð, að húsið væri nein
.'hyggingarlistarfjóla''. Var leyfis-
beiðninni vísað. aftur til nefndar-
ínnar.
Urn skipulag verka bæjarins var
allmikið rætt: Var m. a. fundið
að því, að það skipaðist of mjög
unt kaþólsku kirkjuna íyrirhug-
uðu, sem ráðið er að standi beint
fram undan sjúkrahúsi St. Jósefs
systra. Var samþykt skipulagsins
frestað.
Samþykt var að neyta forkaups-
réttar að Norðurmýrarbletti nr. 3,
sém er að stærð urn 4,14 dag-
sláttur og fullræktaðar, fyrir 7500
kr. og enn fremur að leigja hesta-
mannafélaginu „Fáki“ skeiðvöllinn.
við Elliðaár til 15 ára.
Fátækranefnd hafði klofnað um
tillögu frá Hallbirni urn að kjósa
þrjá nýja fátækrafulltrúa í stað
nokkurra, er lagt hafa niður störf
eða fallið frá þeim. Koma störf
fátækrafulltrúa nú mjög á fáa
menn. Borgarstjóri var mótfallinn
og lagði til, að íhugað væri við
næstu fjárhagsáætlun að skipa
launaða fátækrafulltrúa.
Meiri hluti f járhagsnefndar lagði
til, að borgarstjóra séu greiddar
í árslaun í ár 10 þús. kr. með
dýrtíöaruppbót af allri launafúlg-
unni eða 16700 kr. alls, en jafn-
framt leitað samninga urn launa-
kjör hafnarstjóra og rafmagns-
stjöra (til lækkunar). Var þessari
tillögu vísað til bæjarlaganefndar.
Laun niðurjöfnunarnefndar í ár
voru ákveðin, formanns 1500 kr.
og annara nefndarmanna 1000 kr.
alt með dýrtíðaruppbót.
Samþykt voru kaup á Félags-
túni og að leigja brezka steinohu-
félaginu lóð í Örfirisey til 70 ára
fyrir leigu, senr metin sé á 5
ára fresti.
Prestskosningin
á Seyðisfirði fór þannig, að séra
Sveinn Víkingur Grímsson var lög-
lega kosinn.
SaltkjHt.
Kartöflur,
SaltSiskur,
Góðar og ödýrar vonir.
@uni&ar Jónsson,
Sími 1580. Vöggnr.
Einar skálaglam: Húsið við Norðurá.
til veiðihússins oftar, 'en það vissi hún líka,
að ekki var neinnar hjálpar von, þar sem
faðir hennar var. Jón gamli myndi vafalaust
telja þetta keipa úr henni og reka hana af
stað aftur með harðri hendi.
Flingað til hafði hún forðast að segja Þör-
steini nokkuð frá áleitni majórsins við sig.
Þó að hún væri heimalningur, hafði hún hug-
boð um það, að þeir, sem hæglátastir eru,
reynast oft eldfimastir allra manna, ef að eins
nær að kvikna í þeim, og svona fanst henni
einmitt að Þorsteinn myndi vera, og það var
það, sem hafði aftrað henni frá umkvört-
unum hingað til.
Guorún var rauðeygð og með grátekka,
þegar hún kom heim, og þegar þangað kom,
hljóp hún beint í flasið á föður sínum. Hann
stóð á hlaðinu, eins og hann átti vanda tii.
Þegar hann kom augá á Guðrúnu, skildi
hann þegar í stað, hvað gerst myndi hafa,
og þót'. undarlegt sé frá að segja, gladdist
hann við. 1 barnaskap sínum trúði hann þvi,
að loitköstulum sínum myndi úr þessu engin
.hætta bújn aí majórnum. Hann sá, aö mót-
spyrnan royndi eingöngu stafa frá Guðrúnu,
og við hana var hann ekki hræddur —
enn þá.
Jón gamli vildi lofa Guðrúnu að jafna
sig, áður en hann tæki henni tak, og hann
smokkaði sér því liðlega inn í skemmu,
áður en ’ Guðrún var alveg til hans komin.
Guðrún gekk inn í bæ og upp á bað-
stofuloft. Þar sat Þorsteinn fyrir á rúmi
sínu, og hún gekk til hans.
„Gott kvöld, Þorsteinn minn!" sagði hún.
„Viltu ekki ganga með mér út fyrir. Ég þarf
að tala \úð þig.“
Þorsteinn leit á hana sem snöggvast og
hnykkti við. Hann hafði aldrei séð hana,
sem var glaðlyndust allra, gráta fyrr.
„Ég kem,“ sagði hann, stóð upp og gekk
með henni oían.
Þau gengu hægt og þegjandi ofan að tún-
garðinum og settust hvert á sína þúfu.
„Hvað er að, Guðrún mín?“ sagði Þor-
steinn og tók um hendur hennar.
En þá kastaði hún sér grátandi í fandið á
honum. „Ég fer aldrei oftar í veiðihúsið, —
aldrei oftar,“ . kjökraði hún.
„Hvað hefir komið fyrir, elskan mín?“