Alþýðublaðið - 21.04.1926, Qupperneq 3

21. apríl 1926.
ALÞVÐUBLAÖlD
3
fyrir þeirra flokk í sveitunum,
svo aö ekki væri vert fyrir þá að
standa á móti henni. — Þá samþ.
meiri hlutinn í n. d. það, sem
e. d. hafði felt, að konur skuli
geta skorast undan kosningu í
bæjarstjórnir og hreppsnefndir.
Töluðu þeir M. T. og J. Baldv.
á móti þeirri samþykt. — Samþ.
var, að listar til bæjarstjórnar-
kosninga komi fram eigi síðar en
14 dögum á undan kosningu, svo
að þe.ir, er fjarstaddir verða á
kjördegi, geti kosið áður. I frv.
var fresturinn áður ákveðinn að
eins 2 sólarhringar. - Var frv.
svo vísað til 3. umr. með 21 atkv.
gegn 2.
„Kaupin á Þör“,
björgunarskipinú, komu þá tii
fyrri umr. I þingsál.till., eins og
e. d. samþ. hana, er áriegt gjald
Vestmannaeyinga ákveðið 25 þús.
kr. fyrir björgunar- og eftirlits-
starf þess þar. Komu tvær breyt?.-
till. fram: um að fella það gjaid
alveg niður (frá Jakobi) og um
að lækka það niður í 10 þús.
(frá Ásg.). Jón Baldv. studdi síð-
ari till. og minti jafnframt á, hve
lengi Jón Magnússon hefði verið
andstæður kaupunum. Till. voru
báðar skriflegar, og varð það úr,
að forsetinn geymdi tii síðari umr.
að bera þær undir atkv. Var
þingsál.till. síðan vísað til síð-
ari umr. og sjávarútvegsn.
Efri deild.
Landsbankaútibu á Stykkishólmi.
Till. til þál. um rannsókn á veg-
og brúar-stæðum á Norður- og
Austurlandi var samþ. með 9 shlj.
atkv. og afgr. til ríkisstj. — H.
Steinsson bar fram fyrirspurn til
stjórnarinnar um útibú í Stykkis-
hólmi frá Landsbankanum. Kvað
hann hafa komið fram áskorun til
stjórnarinnar þegar á þinginu 1919
þess efnis, að stofnað yrði útibú
í Stykkishólmi frá Landsbankan-
um. Hefði þá fjhn. e. d. verið því
meðmælt, enda hefði áskorunin
verið samþ. í deildinni. ' Sama
hefði og verið í n .d. Fjhn, þar
hefði lagt eindregið með þvi, að
deildin samþykti áskorunina. Samt
sem áður hefði í þessi 7 ár, er
síðan væru liðin, ekkert verið að-
hafst í málinu. Kvað hann stjórn
Landsbankans jafnan hafa sagt,
er hann hefði átt tal við hana
um málið, að hún sæi sér eigi
fært vegna fjárskorts að stofna
útibú í Stykkishólmi. Kvað hann
kenna nokkurs ósamræmis í orð-
I
um og gerðum Landsbankastjórn-
arinnar í þessum efnum, þar eð
hún hefði þó oft séð sér fært að
veita stórlán gegn lítilli trygg-
ingu. Kvað hánn því fé eins vel
fyrir komið með þvi að skifta
því til láns milli þeirra landshluta,
er harðast yrðu úti um aðgang að
lánsstofnunum landsins. Kvað
ræðumaður allan syðri hluta vest-
urkjálkans bíða þessa útibús með
óþreyju, enda væri á því hin
mesta nauðsyn að það yrði sett
á stofn hið bráðasta. Bæði væri
það, að örðugt væri fyfir menn
á þessum slóðum að þurfa til
Reykjavíkur til þess að afla sér
nauðsynlegra lána, auk þess sem
bankastjórarnir hér syðra værulítt
kunnir högum manna og fjárhags-
ástæðum vestra, og þvi síður fær-
ir um aö meta greiðslugetu manna
og fjárþörf en menn, er dveldu
meðal lánbeiðenda. Kvaðst hann
því skora fastlega á stjórnina að
halda máli þessu vakandi og
hrinda því í framkvæmd hið allra
bráðasta. Fjármálaráðherra, J. Þ.
Ódýr sykur
Melis i 25 kg. kössum. Strausykur
í 50 og 100 kg. sekkjum. Kandís
i 25 kg. kössum.
Gunnar Jónsson,
Simi 1580. Voggur.
Einar skálaglam: Húsið við Norðurá.
vatt sér frá honum og lagði af stað burt
frá bænum.
Það sauð og vall blóðið. í Þorsteini., Hann
hafði stilt sigt meðan Jón og Guðrún voru
við, en nú þurfti þess ekki. Hann var fullur
heiftar og haturs við þennan sífulla útlenda
þrjót, sem hafði vogað að renna augum til
Guðrúnar — unnustunnar hans —, tala við
hana, snerta hana, ætla að kyssa hana. . . .
Þorsteini sortnaði fyrir augum, og honum
fanst hann með köldu blóði geta snúið ma-
jórinn úr hálsliðnum.
Það var farið að rökkva, og hann var á
leiðinni til veiðimannahússins, og heiftin og
hatrið jókst með hverju fótmáli. Hann var
fastráðinn í því að láta til skarar skríða og
hefna sín alvarlega á majórnum.
Þegar Þorsteinn hafði skilið við Jón gamla
á Haiastaðakotshlaði, hafði Jón farið að velta
því fyrir sér, hvert Þorsteinn myndi ætla, og
hvað hann myndi ætla að hafast að. Þó að
Þorsteinn stilti sig eftir föngum, sá Jón
gamli, hvað honum leið. Svo flaug honum alt
í einu í hug, að hann myndi vera á leið til
veiðimannahússins, og að jafngott myndi
vera að sjá til hans, og hann lagði af stað
í humátt á eftir Þorsteini án þess, að hann
þó vissi neitt um það.
Þegar Þorsteinn kom að húsinu, sá hann
ljós í setstofuglugganum, og hann heyrði
þegar í fjarska, að majórinn var að gaula
klámvísur.
Þorsteinn var orðinn svo æstur, að hann
var tæpast með fullu ráði, og þó bjó ein-
hvers staðar í undirvitund hans vilji hins
heilbrigða rnanns til að sitjá á sér og hlaupa
ekki á sig.
Hann gekk titrandi inn í húsið og hratt
upp hurðinni inn í setstofuna. Þar sat ma-
jórinn blár í andliti með whiskyið fyrir fram-
an sig.
Majórinn leit upp og framan i Þorstein og
varð hálf-feginn, því að honum virtist Þor-
steinn líka vera drukkinn; honum leiddist
að drekka einn og þótti gótt að fá einhvern
til samlætis.
„Fáðu þér glas! Seztu niður og drkktu!“
drafaði í majómum.
En Þorsteinn stóð titrandi, starði á hann og
þagði.
I