Alþýðublaðið - 27.04.1926, Blaðsíða 3

ALÞÝÐÖBLAÐIÐ
3
sér slíkrar úrvalsmentunar og
sennilega enginn hans jafnaldra.
Þórbergur gaf út bók . \
fyrra, sem hann kallaði „Bréf til
Láru'L . . . Er bókin afarhörð á-
deila, en þó gersamlega fólsku-
laus . . . á hendur hinni ríkj-
andi mannfélagsskipun. Allir ját-
uðu óvanalega ritsnild, en bókin
vakti ákafa mótspyrnu hjá mörg-
um, mjög svipaðri fyrstu „Þym-
um“ Þorsteins Erlingssonar, enda
er margt með þeim líkt.
Meðal annars* réðst séra Árni
Sigurðsson á þessa bók í Presta-
félagsritinu heima. Höfundurinn
svaraði honum með opnu bréfi, er
birtist í Alþýðublaðinu 24. sept.
1925. Er þar kveðinn upp afar-
þungur, en fólskulaus dómur um
starfsemi séra Árna og stéttar-
bræðra hans.“
Síðan eru tildrög Eldvígslunnar
rakin, og að lokum segir ritstjór-
inn:
„Það er annars eftirtektarvert,
að tvær af þeim þremur bókum,
sem nýlega hafa verið ritaðar
heima í óbundnu máli af dýpstri
hyggju og hæstri snild, eru ritaðar
af „sjálfmentuðum" mönnum.
Þessar þrjár bækur eru „Nýall“
dr. Helga Péturssonar, „Hrynjandi
íslenzkrar tungu“ eftir Sig. Kristó-
fer Pétursson og „Bréf til Láru“
eftir Þórberg Þórðarson. Eitthvað
hlýtur íslenzkt eðli að standa ein-
kennilegri rótum, í einkennilegri
jarðvegi, undir einkennilegri
himni, í einkennilegra umhverfi en
tíðkast með öðrum þjóðum.“
1 „Heimskringlu" 10. marz segir
svo um Eldvígsluna í aðsendri
grein:
„Svo mikla undrun hefir þessi
þarfa lexía vakið hér vestra, að
t. d. hér í Winnipeg, hvar sem
menn mætast, er spurningin þessi:
„Hefirðu Iesið Eldvígsluna ?“ Um
hana spinnast margar og fjöl-
breyttar umræður, sem Ijóslega
sýnir, að innihaldið hefir haft á-
hrif og hrært hjörtu fólksins."
Landhelgisgæzlan.
Landsstjórnin hefir tekið á leigu
bát til landhelgisgæzlu fyrir Vest-
fjörðum j sumar. Það er sami bát-
urinn, sem annaðist landhelgis-
gæzluna á því svæði í fyrra. Ingi-
bjartur Jónsson, áður kennari við
Stýrimannaskálann, veirður fbr-
maður bátsins. Stýrimaður verður
Jón Jónannesson frá Bíldudal.
Saltkjot.
Riflliapylsur.
Saltfiskur.
Kartðflair.
Alt göðar og ödýrar vörur.
©smiaar Jénssois,
Sími 15SO. Voggw.
Báturinn byrjar um miðjan næsta
mánuð. Við skipstjórn á Þór tekur
Friðrik Ólafsson frá ísafirði, en
stýrimaður verður Eiríkur Kristó-
fersson. Nú verandi skipstjóri á
Þór, Einar Einarsson, verður stýri-
maður á nýja varðskipinu.
Um daginn og veginn.
Næturlæknir
er í nótt Ölafur Gunnarss., Lauga-
vegi 16, sími 272.
Fult tungl
er í kvöld kl. 11 og 17 minútur.
Togararnir.
Karlsefni fékk 96 tunnur. í morgun
komu: Skallagrímur, Baldur, Menja
og Skúii fógeti, Hafði Skallagrimur
100 tn. lifrar, en hinir minna, en allir
voru þeir fullir af fiski, og það svo
að nokkuð af honum var ósaltað.
Jafnaðarmannafélag íslands.
Fundur, sem verða átti i kvöld,
getur ekki orðið. *
Heilsufarsfréttir.
/
(Eftir simtali við landlækni i morg-
un):
Ágætt heilsufar um alt land. Hér
mjög fáir með „inflúenzu", en þö
nokkrir með meinlitla „rauða hunda“.
Jafnaðarmannafélagið.
Aðalfundur á morgun i Bárunni:
kl. 8. e. h.
Brunaorsök.
Lögreglurannsókn hefir leitt í ljós,
að eldurinn, sem kom upp í einu
byggingarfél.-húsanna nýlega, kvikn-
aði út frá vindlingareykingum ölvaðra
Einar skálaglam: Húsið við Norðurá.
fann hann, að hann var blautur á höndum,
og honum varð litið á þær, og hann sá, að
þær voru — blóðugar.
Hann stóð steini lostinn og það rann áf
honum í einni svipan. Hvað var þettg? Hvað
hafði komið fyrir? Hver var það? Hafði ma-
jórinn í einu æðiskastinu drepið Maxwell?
Eða hafði majórinn ráðist á Maxwell, og
hann orðið að drepa majóripn til að verja
hendur sínar? Eða hvað . .? Eða hvernig . .?
Eiríkur botnaði ekki neitt í neinu, þetta
ætlaði alveg að æra hann. Það eitt var hon-
um ljóst að inni í húsinu lá maður dauður
— drepinn — myrtur.
Svo áttaði hann sig á því að bezt myndi
vera að fara inn í húsið —- og sjá hver það
væri sem lá þar.
Hann gekk fram í eldhúsið, kveikti á
lampa, sem þar stóð og reyndi að verka sig
eftir föngum. Svo tók hann lampann og gekk
iiin í stofu.
Hann steig hægt og gætilega og hjartað
barðist í brjósti hans. Hann hallaðist fram
og teygði fram höfuðið.
Svo sá hann hver það var. Það var majór-
inn. Hann lá endilangur á gólfinu. Handlegg-
irnir lágu langt út frá honum og höfuðið lá
út á hægri hliðina. Munnurinn var lítið eitt
opinn, svo að það glitti í gullfyllinguna í
tönnunum, en augun voru sigin aftur til
hálfs.
1 brjóstinu stóð hnífur vinstra megin beint
í hjartastað, og út með honum vætlaði blóð-
fetraumur. Það var kominn töluverður pollur
á gólfið, svo að það hlaut að vera nokkuð
síðan majórnum var veittur áverkinn. En
kring-um líkið og ofan á því lágu gler- og
t postulíns-brot. Það stafaði frá bakkanum,
sem Eiríkur hafði felt áðan þegar hann datt
ofan á líkamann.
Eiríkur beygði sig ofan að majórnum og
hlustaði, hann andaði ekki. Svo snerti hann
á hendinni á honum, hún var hálfköld.