Alþýðublaðið - 23.06.1926, Side 3

23. júní 1926.
AL&?ÐÚÚUA2ftÍ/
inu með ljúfu liðsinni hægri-
manna fyrir afskifti hennar af
þessu máli, sem leiddi til þess,
að stjórnin neyddist til pess að
segja af sér. Stjórn, sem mynduð
er og tekin úr verk’amannastétt-
inni, getur ekki gerst verkfæri í
hendi ríkisins til þess að ráða
verkfailsbrjóta til vinnustöðva,
par sem deilur standa yfir um
launakjör verkamanna. Það verk
er hæfilegra handa borgaralegu
flokkunum til að ata hendur sínar
á. Verkamannastjórn getur ekki
tekið þátt í pví að rjúfa eða
veikja pá samheldni verkamanna,
sem bezt hefir stutt pá í fram-
sókninni til betri lífskjara. Þess
vegna lagði verkamannastjórnin
niður völd.
Vér munum í næstu grein víkja
nánara að pví, hvað stjórninni
hefir tekist að framkvæma í pau
prjú misseri, sem hún hefir ,farið
með völd.
19. llffl!
og verkakonar i Vestmanna*
eyjum.
Verkakvennafél. í Vestmanna-
eyjum hélt skemtifund að kveldi
19. júní s. 1. Var fundurinn mjög
vel sóttur. Þar var drukkið kaffi,
margar ræður fluttar, spilað, sung-
ið og danzað langt fram á nótt.
Á fundinum var tekin sú stór-
merkilega ákvörðun, að félagið
beitti sér fyrir pví meðal verka-
kvenna á öllu landinu, ad 19. júní
verSi haldinn hátídlegur af verka-
konum ár hvert á nokkuð annan
hátt en verið hefir. Þá verði safn-
að fé með merkjasölu, skemtunum
o. s. frv. til ágóða fyrir verkalýds-
hreyfinguna. Byrjun að pessu fór
fram á fundinum.
Heill ykkur, stéttarsystur-!, Þið
eruð brautryðjendur!
V. S. V.
A Good-tempiarareglan að lúta
vínveitingastjórn?
Það undarlega gerðist á fundi
bæjarstjórnar hér í Reykjavík ný-
lega, pegar leitað var atkvæða um,
hvort vin skyldi veitt, pegarKristján
kóngur Friðriksson sæti veizlu með
bæjárstjórninni og öðrum skríð-
andi broddborgurum pessa bæjar,
að pá greiðir Good-templari, fyrr-
verandi stórtemplar, hástúkufélagi
m. m. Pétur Halldórsson atkvæði
móti pví, að vín skyldi ekki veitt par.
Að Pétur Halldórsson var á-
sarnt fleirum templurum pví hjart-
anlega sampykkur að leiða vín-
strauminn inn í landið, pégar Spán-
ar-undanpágan var veitt, var öllum
kunnugt, en pá póttust peir góðu
menn vera til neyddir, og má
pað ef til vill nokkur vorkunn
vera grunnhyggnum sálurn, pótt
pær ginu við peirri flugu. En
að einn af peim, sem fremst hafa
staðið í bindindisliðinu, brjóti
skuldbindingu Good-templara
frammi fyrir alpjóð, — pað er
meira en nokkurn gat órað fyrir.
Margur smælinginn hefir verið
rekiijn fyrir minna; en hvað er
gert við Pétur Halldórsson? Fé-
lagar hans í stúkunni „Verðandi"
lýsa með pögninni blessun sinni
yfir pví, að einn peirra helzti
maður verði með orði og atkvæði
valdur að pví, að áfengi er veitt
við hátíðlegt tækifæri frá hans
sjónarmiði. I staðinn fyrir að láta
hann sæta lögboðinni hegningu
ætla peir að senda hann sem full-
trúa stúkunnar á stórstúkupingið,
er hefst á fimtudaginn. Stærsta
stúka landsins — stúkan, sem
ræður reglunni á Suðurlandi, —
telur pað vítalaust, að félagar sín-
ir verði pess valdandi, að áfengi
sé öðrum veitt. Svo djúpt eru
peir fallnir, merkisberár pessarar
göfugu hugsjóhar.
Nú er sagt, að pessir sömu
rnenn, sem eiga Pétur og Jónatan
(sem ekki var á móti, að áfengi
væri veitt), ætli sér að taka yfir-
stjórn Good-templarareglunnar að
sér á pessu stórstúkupingi, —■
pessir sömu samábyrgðarbræður,
sem fyrir óstjórn voru búnir að
koma Reglunni niður í sorpið
fyrir tveimur árum, pegar Norð-
lendingar tóku af peim ráðin og
fluttu stjórnina til sín og hafa á
Einar skálaglam: Husið við Norðurá.
spekingssvip: „Ou est la femme?“ en hann
gerði hvorugt.
„Það er pá stelpa með í spilinu,“ sagði
hann á hreinni'reykvíksku.
„Ja, sko. Þau hafa verið að draga sig
saman, Þorsteinn og Guðrún, pó að við
Bera mín og ég höfum verið pví mjög
jnótfallin. Og svo var nefnilega sko ma-
jórinn sálugi.Iíka orðinn skotinn í Gunnu."
„Nú; en par fyrir purfti Þorsteinn nú
,ekki aö drepa majórinn."
„Nei; sei-sei nei. En svo var pað sko sama
kvöldið, sem majórinn sálugi var drepinn
um nóttina, að pá kom Gunna heim, sko, pví
að hún matreiddi hjá peim niður frá, og
pá hafði nefnilega eitthvað komið fyrir."
„Nú; svo sem hvað?“
„Nú; pað veit ég nú sko ekki. En hún var
grátandi, og jiau fóru niður í túnfót, Þor-
steinn og hún, og pegar pau komu aftur,
hreytti hann í mig ónotum og gekk svo
frá bænum.“
„Nú; en ekki parf hann að hafa drepið
majórinn fyrir pað,“ sagði Guðvalínus. Hann
átti bágt með að trúa pví, að hann gæti kom-
ist fyrir endann á majórsmorðinu og pað
svona fyrirhafnarlaust.
„Já, en ég fór sko í humátt á eftir,“ sagði
Jón.
„Nú, hvert fór hann pá?“
„Hann gekk rakleiðis til veiðihússins og
inn til ntajórsins, sem var út úr fullur.“
„Nú; fórstu ekki inn á eftir?“
„Nei; ég lagðist á giuggann.“
„Ágætt, ágætt; en hvað gerðist?"
„Fyrst bauð majórinn honum að drekka, en
svo fóru peir að skammast, og svo henti ma-
jórinn whiskyflösku í liöfuðið á Þorsteini, en
hitti ekki, en pá preif Þorsteinn upp stól,
reiddi hann til höggs og hótaði að drepa ma-
jórinn.“
„En hvað gerðir pú?“