Alþýðublaðið - 29.06.1926, Blaðsíða 2

2
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
j áLÞÝÐUBLAÐIð \
< kemur út á hverjum virkum degi. |
< Afgreiðsla í Alpýðuhúsinu við >
| Ifverfisgðtu 8 opin Frá kl. 9 árd. [
J til kl. 7 síðd. t
s Skrifstofa á sama stað opin kl. >
j 9'/.2— IOV2 árd. og kl. 8—9 siðd. {
j Simar: 988 (afgreiðslan) og 1294 >
< (skrifstofan).
J Verðlag: Áskriftarverð kr. 1,00 á [
j mánuöi. Auglýsingaverð kr. 0,15 t
J hver mm. eindálka. [
< Prentsmiðja: Alpýðuprentsmiöjan ►
j. (í sama húsi, sömu símar). [
LandskJHrið.
Á fimtudaginn kemur fer lands-
kjörið fram. Fyrir verkalýð lands-
ins er þetta einhver óhentugasti
tími ársins til þess að taka þátt
í kosningum. Menn eru dreifðir
út um alt við atvinnu sína, Jj. e.
a. s. þeir, sem atvinnu hafa. En
þótt svo sé, að þetta sé óhent-
ugur tími, fá verða samt að sækja
ltjörfund allir þeir, sem heima við
eru, og þótt menn séu fastir í
vinniij þá er þeim að lögum trygð-
ur réttur til þess að fara til kosn-
ingar. Vilji einhver atvinnurek-
andi meina verkafólki sínu að fara
til að kjósa, þá er sá atvinnurek-
andi sekur við landslög.
Aldurstakmarkið, 35 ár, gerir
það að verkum, að fjöldamargir
þeirra, sem kosningarrétt eiga til
bæjarstjórnar og við kjördæma-
kosningar, eru nú ekki á kjörskrá.
Margir ungir menn veita og
hafa veitt Alþýðuflokknum fylgi
sitt. Þótt þeir geti það ekki með
alkva-ði sínu, þá geta þeir samt
unnið meö A-listanum á ýmsan
háít, — bæði með því að ýta und-
ir flokksmenn að sækja kjörfund-
inn, og svo geta þeir lagt fram
vinnu sína í kjördeildum og á
kosningaskrifsioíu Alþýðuflokks-
ins, en sú skrifstofa verður kosn-
ingadaginn í Good-templarahús-
inu.
Héraðsmót Unginennafélaganna
á Suðurláglendinu verður liáð á
laugardaginn. Sjá auglýsingu! Þar
eö Ungmennafélögin eru bindindis-
félög, vænta forstöðumenn mótsins
þess iastlega, að enginn sýni þeim
þá ósvífni, nð hafa vín um hönd á
mótinu eða vera ölvaðru þar.
Hefiiditi.
Sildarbraskarar nota atvinnu-
leysið til að niðast á síldar-
stúlkuni.
Allir minnast þess úlfaþyts, sem
varð í herbúðum auðvaldsins í
fyrra, þegar verkakonum á Siglu-
firði tókst með fyrirmyndarsam-
tökum að ná sæmilegu kaupgjaldi
við síldarsöltun. Það var við þvi
áð búast, að atvinnurekendur
myndu eigi þola ósigur þann, er
þeir þá biðu, án þess að hugsa
til hefnda. Siglufjörður hefir um
langan tíma verið einhver veikasti
punktur verklýðssamtakarina. Með
því að ráða fólk þangað lauslega
hópum saman, tvíráða í sömu
„plássin", nefna engin kjör og
setja svo eymdarskilyrði, jregar
þangað er komið og ómögulegt að
snúa heim, — með því að beita
verkaiýðinn utan af landi slikum
brögðum hefir atvinnurekendun-
um lengi heppnast að halda þar
lágu kaupgjaldi, unz þeir biöu
lægri hlut í fyrra. Það er engin
ástæða fyrir verkalýðinn að hlífa
[>essum atvinnurekendum að
nokkru leýti. Flestir þeirra eru
leppar cða umböísmenn útlendra
auðfélaga, sem raka til sín öllum
ágóöanum af íslenzku síidarút-
gerðinni, og' hinir, sem innlendir
eru í raun og veru, Jiurfa erigra
slíkra brjóstgæða við, meðan þeir
lála útlenda síldarbraskara rýja
sig inn að skinninu og geta ekki
komið sér saman um að grípa til
þess eina ráðs, sem getur bjargað
síldarútveginum, rikiseinkasölu á
síldinni. Þessu ráði hafa þeif
hafnað, og í stað þess að gera
með ríkissölunni reksturinn skyn-
samlegri og vissari á riú að láta
verkalýðinn bera kostnað þann,
sem hlýzt af sljóleik og vítaverðu
hirðuleysi útgerðarmannanna um
hag síldarútvegsins. Það á að
velta byrðunum yfir á hið breiða
bak verkalýðsins, þegar fulltrúar
atvinnurekenda á þingi eru búnir
að hafna eina bjargráði útvegsins.
Nú, þegar togaraeigendurnir
skapa ógnar-alvinnuleysi á Suð-
urlandi með Jiví að leggja togur-
ununi upp, þá hugsa síidar-
„sþekúlantarnir" gott 'tii glóðar-
innar að hefna sín fyrir ófarirnar
í fyrra, skella skuldinni, er hlýzt
af óstjórn þeirra á útveginum, yfir
á verkalýðinn og nota nú atvinnu-
leysissvipuna til þess að mola
samtök þau, sem mynduð hafa
.verið á Siglufirði til að halda
kaupinu uppi og er þeim mestur
þyrnir í auga.
Þess vegna hafa nú atvinnurek-
endur á Siglufirði neitað að ganga
að samningum við verkakvennafé-
lagið „Ósk“ þar. Verkakvennafé-
lagið hefir því sett kauptaxta, er
ákveður 90 aura fyrir að salta og
kverka síldartunnu, sýnir með því
þá sanngirni og tilhliðrun, að
lækka kaupið um 10 aura frá í
fyrra. Eit aivinmirekenchir neita
ad virda pennun mjög sunngjanut
kauptaxta og setja kaupid 75
aiirci fgrir síldartiinnuna, lækka
|>aö um 25'Vo frá því í fyrra. Og
sídan hótci peir ao ráda stúlknr
alls stadar atan af landi fijrir
petta kaup. Það þarf ekki um
það að ræða, hvér rétt hefir.
Kauplækkun síldarkvenna er í
samræmi við þá iækkun, er Sjó-
mannafélagið og verkákvénnáfé-
lagið gerðu, svo að meira er ekki
hægt að krefjast. En kröfur at-
vinnurekenda eru svo ósvífnar,
sem freiiast má verða, og auðsjá-
anlegá gerðar til ]>ess að gereyði-
leggja öll samtök síldarstúlkna
við aö halda uppi viðunandi
kaupgjaldi. Þess vegna er nú brýn
nauðsyn á, að Jressi duauplækkun
verði hindruð.
Verkakonum, sem stundað hafa
síldarvinnu á sumrin, er bezt
kunnugt, hve oft þær koma nær
tómhentar heim, ef til vill með
skuld á baki. Þeim er því öllum
vel Ijóst, að kaup þeirra er sízt
of hátt. Nú ríður á, að,I)ær skilji
hlutverk sitt.
Á atvinnurekendum og síldar-
bröskurum Siglufjarðar að takast
að svifta þær öllum möguleikum
tii að hafá nokkuð upp úr sumr-
inu, en það tekst þeim, ef 75
aura kaup verður goldið?
Á sildarbröskurunum að takast
að tæla verkakonur hundruðum
saman til Siglufjarðar óráðnareða
lauslega ráðnar og etja þeim svo
saman til að undirbjóða hverja
aðra og spilla þannig fyrir sjálf-
um sér? Það lekst þeim, eí
verkakonur láta ráða sig fyrir 75
aura eða fara þangaÖ óráðnar og
standa þar atvinnulausar uppi. At-
vinnurekendur vita, að þeir ráða