Alþýðublaðið - 08.07.1926, Síða 3

ALÞÝÐUBLAÐiÐ
3
eru heimskuleg og ósvífin ósann-
indi. Er þessi samsetningur Kr. A.
gott dæmi þess, hvers konar
Gróu-sögur íhaldsritstjórarnir eru
látnir flytja um pólitiska andstæð-
inga. Og hvað aðdróttanir þessar
snertir í okkar garð, þá lýsuin
við hér með yf-ir, svo að við not-
um rithátt þann, sem „Varðar“-
ritstjóranum er tamastur, að
Kristján Albertsson er opin'ber
lygari og rógberi ad pessutn um-
mœlum.
Hédinn Valdimersson.
Steján Jöh. Stefánsson.
Álít og tillðgur
björgunarmálanefndar Fiski- •
félagsins.
----- (Ni.)
Um miðunarstöð
leggur nefndin til:
, „Aö rannsökud verdi sem allra
fyrst skilyrdi jyrir pví, hvort'mid-
unarsttíd muni koma ad fullum
notum á Vestfjördum, og ef svo
reynist, pá vœntir nefndin pess,
ad alpingi veiti nœgilegt fé til ad
byggja slíka stöp og láta starf-
rqjþja hana,“
l'Jr forsendunum: „Tæki til þess
gerð að gefa skipum miðanir í
sambandi við loftskeytastöðvar
eru kailaðar miöunarstöðvar. i
dimmviðrum, þokum og byljum
er það mjög þýðingarmikið fyrir
skip að geta fengið miðanir frá
tiltekinni stöð eða stöðvum til
þess að geta sem nákvæmlegast
vitað, á hvaða stað skipið er statt.
Óreglulegir, óþektir straumar færa
skipin tíðum út af réttri leið, og
getur miðunarstöð komið til hjálp-
ar, þegar veðri er svo háttað, uð
hvorki sér himintungl né jarð-
iæga hluti til þess að leiðrétta
leiðarreikninginn eftir.
Eins. og veðráttufari er háttað
hér á landi, væri mikil nauðsyn á
því, að ein eða fleiri miðunar-
stöðvar væru settar hér upp. Sér-
staklega er það aðkallandi að
setja eina slíka stöð á Vestfjörð-
um, aðallega vegna togaraflotans,
sem oft þarf að leita þar hafnar
undan óveðrum og í blindbyljum
um vetrarmánuðina. Hefir það
eigi ósjaldan borið við, að togara-
skipstjóri hefir orðið að íeggja
skipi sínu frá iandi og láta hafið
gæta sín, þegar hann hefir ætiað
að leita hafnar undan óveðrum,
heldur en aÖ eiga það á hættu,
hversu það tækist að ná heilu
í höfn, gerandi ráð fyrir því af
sjálfsagðri varfærni, að, leiðár-
reikningur sé ekki svp réttur, að
einhlítt sé að sigla eftir honum,
þar sem hvorki hefir sést til iands
eða Jofts í marga daga til þess að
rétta hann eftir, en blindhríð er
á og ekki sér út fyrir borðstokk
skipsins. Þá getur það verið
hættulegt að leita landsins, því
verið getur, að þess verði ekki
vart fyrr en á því stendur, og
geta' þær afleiðingar orðið verri
en halda sig í hafinu. En -hafi
skipið getað náð miðun frá stöð
í landi, er öðru máli að gegna. F>á
má rétta leiðarreikninginn og
sigla eftir honum, ef önnur áhöld
skipsins eru í lagi.“
l nidurlagsordimum segist
nefndin eigi hafa fundið aðra leið
heppilegri til að stándast kostn-
aðinn af framkvæmd bjargráða-
tillagna sinna en þá, að ríkis-
sjóður leggi féð fram að öllu
leyti, „enda eigi ósanngjarnt, að
nokkuð af þeim tekjum, er ríkis-
sjóður fær fyrir útfluttar sjávar-
afurðir, gangi tii þess að tryggja
sem bezt atvinnu og líf þeirra
manna, er vinna að því að ná. afl-
anum, á JaAd. . . . Erum vér þess
fullvissir, að ef þær komast í
framkvæmd, muni fljótt, þó óbein-
linis sé, borgast sá kostnaður, er
til þeirra er greiddur“ (þ. e; fram-
kvæmdanna).“
Nefndin minnist einnig á eftir-
lit með strandskýlunum austur á
Söndum og „að eigi myndi van-
þörf á, að byggðir.yrðu nokkrir
slíkir kofar í viðbót, þar sem
mestar líkur eru til; að. menn
lendi í strandhrakningum.“ Sömu
leiðis getur hún þess, að ekki væri
úr vegi „að“bæta við nokkrum
sæluhúsum og laga þau, sem fyrir
eru, og gera þau visflegri, ög áð
sjálfsögðu ætti að vera símasam-
band við öll sæluhús, sem til eru
i landinu.“
Einar skálaglam: Húsið við Norðurá.
þess vegna spurði ég kinverskan ,bartender‘,
hvað væri orðið af honum."
„Og svo?“
„Hann sór og sárt við lagði, að enginn
hefði komið.“
„Mistuð þérvalveg. af manninum?"
„Já!“
„Ef þér verðið ekki búinn að finna mann-
(hn aftur á morgun, Lee! getum við ekki
brúkað yður hér lengur. ,You know‘?“ sagði
Goodmann Johnson.
,„WeH‘,“ anzaði L'ee og ætlaði að fara.
„,Wait a bit!‘ Hefir ekki lcomið neitt til
mín, meöan ég var á burtu?“
„Ekki nema þetta bréf, ,sir‘!“ svaraði Lee
og rétti fram bréfið.
Goodmann Johnson settist við skrifborðið,
braut bréfið upp og las það með athygli,
en lét síðan höndjna, sem hélt á því, síga
og horfði hugsi fram undan sér.
„Guðrún Jónsdóttir", stóð undir bréfinu.
Ótal gamlar endurniinningar vöknuðu hjá
Goodmann Johnson við að sjá það. Löngu
gleymdir aíburðir, löngu gleymd tilvera,
löngu gleymt nafn rels við það upp úr kafi
minhisleysisins. Hugur hans hvarf aftur í
þá tíma, þegar hann var Guðmundur Jóns-
son og var vinnumaður í Halastaðakoti hjá
Jóni gamla föður sínum, illa þjakaður undir
fargi karlsins. Og hann hugsaði til þess,
þegar hann reif sig upp úr ánauðinni og
vann sig yfir Atlantshafið. Hann mundi eftir
fyrstu dögunum í Winnipég, þegar hann
mállaus og allslaus leitaði sér vinnu, hvernig
hann fékk hana, og hvernig hann loks komst
í lögreglulið borgarinnar vegna þess, hvað
hann var þreklega og vel vaxinn, — hvernig
honum tókst að koma upp nokkrum smærri
glæpum og var svó trúað fyrir meiru, unz
haiín var orðinn þektasti leynilögreglumaður
borgarinnar. Svo jókst frægð hans og barst
út fyrir borgina, fylkið og loks til Bandaríkj-