Alþýðublaðið - 31.07.1926, Side 2

o
jalþýdublaðið]
J kermir út á hverjum virkum degi. t
j Afgreiðsla í Alpýðuhúsinu við >
j Hverfisgötu 8 opin frá kl. 9 árit. j
J tii kl. 7 síðd. t
j Skrifstofa á sama stað opin kl. {
j 9V2—10Va árd. og kl. 8—9 siðd. ^
ISimar: 988 (afgreiðslan) og 1294 ►
(skrifstofan). J
Verðlag: Áskriftarverð kr. 1,00 á ►
mánuði. Auglýsingaverð kr. 0,15 »
j hver mrn. eiridálka. j
J Prentsmiðja: Alpýðuprentsmiðjan ►
j (í sama húsi, sömu símar). j
Seraentsleysið.
Fjðldi manna er vinnulaus
fyrir bragðið.
Nú orðið skifta peir rnenn
lmndruðum hér í bænum, sem eru
vinnulausir 'vegna sementsskorts.
T. d. hafa um 30 manns orðið að
hætta af þeim sökum við hús-
byggingu „Gamla bíós“ og 50
manns eða fleiri við Landsspitai-
ann. Svona er um allan bæ.
Smiðirnir verða líka að hætta
vinnu jiiegar steypan stöðvast til
Jangframa.
Mörg íbúðarhús, -sem áttu að
vera fullger fyrir 1. .október, geta
ekki orðið jrað vegna tafarinnar.
Sementsskipið, sem gat verið
komið hingað fyrir löngu; var iát-
ið fara hér frarn hjá jiegar orðið
var sementslaust í verzlununum.
Það var látið meta meira að flytja
Iítinn hluta farmsins, um tuttug-
asta part, vestur á Breiðafjörð.
Hefði Iiiað óráð ekki verið upp
tekið, jiá væri sementið ekki nú
á sjávarbotni. Það vissi stjórn
símastauranna að vísu ekki fyrir,
að svona myndi fara. Hitt gat'
henni verið fullkunnugt, að se-
tnentsskörtur var orðirin í bæn-
um, og að hann myndi ekki batna
við það, þó að sementsskip væri
láfið sigla hér fyrir framan nesin,
en koma hvergi í nánd við hinn
sementsvana höfuðstað.
Nú er talin von á skipi með dá-
lítinn slatta af sementi, 300 tunn-
ur að sögn. Það hrekkur skamt.
Til að fullnæg.ja þörfinni er það
varla meira en svari munnbita í
svangan mann. Loks kvað nú
verið að ferma skip með sementi
og fleiru í Álaborg, en vonlaust
er, að það komi hingað fyrri en
um aðra helgi.
1 ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Þorir „Mgbl.“ enn að segja þaö
lygi, áð sementsskortur sé í bæn-
um? Því finst e. t. v. ekkert við
sementsjirotið að athuga, fremur
en stöðvun togaranna. Því hefir
líka hingað til verið annara uín
kauplækkun en atvinnu verka-
fólksins.
30. júlí.
Tregða og samstarf.
Það eru ekki að eins hlulir, svo
sem framleiðslutæki, land og fé,
sem einstákiingar lcasta eign sinni
á og þykjast eiga einir. Margir
eru orðnir svo „gegnsósa“ af trú
á réttmæti einstaklingseignar á
hverju sem vera skal, að þeim
finst slík „landnám“ á andlega
sviðinu líka sjálfsögð oo' eðlileg,
rétt eins og á peningum og tog-
araflota. Þaö er jafnvel altítt, að
sumir trúflokkar, og þá að vonum
ekki þeir víðsýnustu, þykjast eiga
guð einir, en kalla alla aðra „trú-
villinga“, ef þeir trúa ekki ná-
kvæmlega hinu sama og þeir
sjálfir, eða jrví sem þeir af göml-
um vana halda að þeir trúi sjálf-.
ir. Ef trúarhugmyndirnar eru ekki
nákvæmlega í öllum atriðum
eins og þeir hyggja að ííðkan-
legt hafi verið á dögum feðra
sinna, þá rísa þeir upp eins og
svefnstyggur maður, sem ýtt er
við, og bergmála ádeiluna, sem
klingt hefir gegn sérhverri siðbót
á hverju sviði sem hún hefir kom-
ið frani1: Hví má þetta ekki vera
eins og jiað hefir verið? — Fyr-
ir >' þetta deildu Gyðingarnir hve
ákafast á Krist. Hann boðaði nýja
siði og kvað hugarfarið vera
æðra öl’um fórnum. Það fanst Fa-
ríseunum uppreisn gegn siðum
feðranna. Hví mátti þetta ekki
vera eins og það hafði verið? Og
þeir urðu æfir. Slik fastheldni.við
ait gamalt og hræðsla við alt
nýtt er önnur aðalsmiðjan á and-
stöðu gegn jafnaðarstefnunni, og
sú, er víðar kemur inn framleiðslu
sinni en hin, — einkahagsmunir
rninni hlutans —, sem á sterkasta
vígi silt jrar, sem er tregða fjöld-
ans til allrar nýbreytni. Það er
jiessi tregða, sem framkallar á-
deilur á alt, sem var öðru vísi í
æsku þeirra, sem orðnir eru aldr-
aðir, og þá vanalega einkum á
það, sem gott er og gagnlegt.
Dálítið sýnishorn af nýjunga-
hræðslunni í trúmálum er grein
SigUrðar Halldórssonar: „Er,, þetta
gott ástand ?“ Kona sú, pf hann
vitnar til, skrifar um „guðsótta
og góða siði eftir þeim reglum,
sem okkur h;fir verið kent í heil-
agri ritningu.“ S. H. virðist hafa
gléymt boðorðinu um að rann-
saka ritningarnar. t biblíunni eru
sem sé reglurnar alls ekki alls
staðar þasr sömu. Við slíku er
heldur engan veginn að búast, —
þvt aö hvernig gæti Nýja testa-
mentið flutt ni/ja kenningu og ný
sannindi, ef „reglur“ þess yæru
að eins endurtekningar á þvi, sem
kent var í hinum ýmsu ritum
Gyðinga í Gamla testamentinu?
Það er geysimikill munur á regl-
urn þeim, sem t. d. Jósúabók (8.
kap.) segir, að Jahve lagði fyrir
Jósúa, og hann og aðrir ísraels-
menn breyttu eftir, að leggja
borgina Aí í eyði, brenna hana
og deyða þar ‘ hvert mannsbarn,
margar þúsundir karla, kvenna og
barna, og hins vegar á kenningu
Krists, t. d. í fjallræðunni eða
dæmisögunni um miskunnsama
Samverjann. Hlutværk biblíurann-
sóknanna, sem S. H. finst að rífi
niður biblíuna, er ekki sízt að
prófa hana, benda á mismun
hinna ýmsu rita hennar, vinza úr
og „halda því, sem gott er“. Að
halda því fram, að slíkar athug-
ariir séu blekkingar einar og vit-
leysa, minnir á hugsanagang Fa-
ríseanna, að það, sem þeir skildu
ekki í verkurn Krists, hlyti að
vera gert með fulltingi Beelsebúls.
Á dögum eldri kynslóðarinnar var
oft talað um „guðsótta“, eins og
Konan gerir, sem S. H. vitnar til.
Það gerði Salómon konungur líka.
Kristur kendi um guðsdsf og tók
kærleikann fram yfir óttann, -og
það var áreiðanlega mikil fram-
för.
Annað hlutverk biblíurannsókn-
anna eru textarannsóknir. Það er
t. ,d. allmikill munur á, hvort í
2. Mósebók, 34. kap. 35. v., stend-
ur, að geislar stóðu af andlits-
hörundi Móse, þegar hann kom
ofan af íjallinu, eins og nú er í
biblíuþýðingunni íslenzku, eða að
Móse hafi verið með hornum, eins
og stóð í frægri fornaldarþýð-
ingu. — Menn geta líka áreiðan-
lega verið jafneinlægir trúmenn,
þó að þeim virðist yngri þýðingin