Alþýðublaðið - 31.07.1926, Síða 3
31. júlí 1926.
4LÞ$ bUBLAt)Iu
3
sennilegri. Hinu má svo sem bú-
ast við, að einhverjum hafi fyrst
i stað fundist hún „eyðileggja“
útlit Móse. Það er a. m. k. ekki
fjarstætt að gera ráð fyrir því,
þegar því er haldið fram á vor-
um dögum, að biblíurannsóknir
geti „eyðilagt" Krist.
Um „Helgakver" er það sann-
ast, eins og öll önnur þvílík
„kver“, að það þarf engan krist-
indómsóvin til að sjá, að það
hefir aldrei verið við barna hæfi.
Að forminu til gat það verið
handbók í trúfræði fyrir þroskað
fóik, t. d. menn, sem voru að búa
sig undir prestaskólann, — því
að það hefir þann kost að vera
skipulega samið. Góð barnabók
hefir það aldrei verið. Til þess
er það alt of þurt og. kerfiskent,
og þó er það „hátíð" hjá „Klave-
nesskveri“. Sumt í „kverum" þess-
urn er líka í fylsta máta ókristi-
legt og Ijótt, sérstaklega kenning-
in um eilífa útskúfun, og þar
kemst þó „Klavenesskver" lengst
(í 75. gr.), þegar spurt er: „Hvern-
jg refsar guð?“s og svarið er:
„Hann lœtur*) hið illa, sem ég
geri', . . . spilla sálu minni. . .“
Þá er og í „kverum“ þessum ýms-
um gyðinglegum barnaskap gert
jafnhátt undir höfði og kenningu
Krists. Biblíurannsóknirnar voru
víst ekki látnar „eyðiieggja krist-
indóminn“ í „kverunum“. —
Fræði Lúthers voru í fyrstu alls
*) Auðkent hér.
ekki skrifuð handa börnum. Það
sést greinilegast á útleggingu
hans af 1. gr. Trúarjátningarinnar
og 4. bæninni í „Faðir vor“. Börn
geta ekki talað um eiginkonur sín-
ar, eiginmenn eða börn.
í grein, sem síra Björn Stefáns-
son á Auðkúlu skrifar nýlega í
„Tímann", kallar hann „kverin"
„Helgakver", „Klavenesskver“ og
önnur slík, „dauða dæmd fræði“.
1 stað þeirra vill hann láta semja
„kristindómskenslubók á fögru og
einföldu máli.“ „Séu í henni úr-
valskaflar úr ritningunni, einkum
Nýja testamentinu, úrvalserindi
úr kristilegum lrveðskap, ásamt
völdum sögum kristilegs efnis og
helztu atriði kristnisögunnar og
beztu manna hennar. Síðast í bók
þessari sé prentuð einföld og skýr
trúarjátning ú breidum, kristileg-
um grundvelli,*) svo og Faðirvor-
ið. Bók þessari fylgi stuttar leið-
beiningar fyrir kennarann og fal-
legar biblíumyndir.“ — Það er
rétt, að fleiri en. þeir, sem lesa
„Tímann“, fái að sjá þessar til-
lögur:
Eitt af því, sem S. H. virðist
vera þyrnir í augum, er það, aö
komið hafa fram raddir um, að
kirkjusálmabókinni þyrfti að
breyta. Hins minnist ég ekki að
hafa heyrt eða séð í þeim tillög-
um, að sálm^bókina ætti að
leggja niður, þ. e. án þess önnur
Kæmi í staðinn. Síðan sálmabók-
*) Auðkent hér.
in.kom fyrst út, eru -nokkrir ára-
tugir, og'á þeim tíma hafa margi'r.
góðir sálmar verið ortir og þýdd-
ir, og sumir þeirra munu jafnvei
jafnast á við beztu sálmana, sein
fyrir eru í bókinní. Heldur nú S.
H„ að kristnin eða kirlrjan myndi
líða hnekki við það, að úrv.xl
þessara sálma væri tekið upp i
kirkjusálmabókina, en aðrir, sem
sjaldan eða e. t. v. aldrei eru
sungnir, þokuðu fyrir þeinx? —
Það. væri í mesta máta ótrúlegt,
Vill S. H. íhuga, hvers vegna
þaö muni vera, að „Grallarin:i“
er ekki énn, í dag notaður sem
kirkjusálmabók og „Pontoppí-
dans-kver“ (,,Ponti“) sem barna-
lærdómsbók. Eða heldur hann, að
það haf'i líka verið gert af hræsni
og til að bleldtja fólkið?
Annars er það í meira lagi ein-
kennilegt álit rnanns, sem sjálfur
er kristinn, ef hann heldur, að
unt sé að „eyðileggja“ Krist. —•
Kirkjunni er áreiðanlega bezt að
vera rúmgód pjódkirkja, sameig-
inlegt félag allra kristinna rnanna,
þrátt fyrir mismunandi álit á
ýmsu því, sem aldrei getur orðið
aðalatriðið. Sú sameiningarstefna
er einnig holl í fleiri málurn en
trúmálunum. Þeir, sem næstir
standa hver öðrum í skoðunum,
koma jafnan mestu í framkvæmd,
ef þeir scuneinast um adalmútlin.
Giiðm. R- Ólafsson
úr Grindavík.
Einar skálaglam: Húsið við Norðurá.
þeirra heim með þér. En var rnyndin í dóti
majórsins eða þjónsins?1 spurði Johnson enn.
„Hún var í kófforti þjónsins. Ég tók hana
þaðan. Mér fanst synd, að hún lægi þar eng-
um til gagns,“ nöldraði( karlinn.
„Tókstu þar nokkuð meira?“
„Nei.“
Goodmann Johnson tók myndina ofan af
veggnunx og stakk henni ofan í handtösku
sína.
„Ég tek myndina með mér,“ sagði hann,
„og þú mátt ekkert taka burt úr húsinu, —
ekkert,“ sagði hann við gamla manninn.
í þessu kom Bera með kaffið, og féll
við það . talið niður.
En um kvöldið fór Goodmann Johnson
ofan í Borgarnes aftur. —
Hann sat aftur inni í skrifstofu sýslu-
manns.
Goodmann Johnson dró upp hjónamyndina
gnsku og sýndi hana sýslumanni.
„Þetta fanst líka í föggurn Maxwells.
Kannist þér nokkuð við'manninn á mynd-
inni?“ spurði Johnson.
„Hver fann hana?“ svaraði yfirvaldið.
„Ég var að spyrja yður, hvort þér könn-
uðust við manninn á myndinni. Skiljið þér
ekki íslenzku?" sagði Johnson nxeð hvössum
rómi.
Yfirvaldið, sem haíði ætlað sér að koma
á betra jafnræði milli Johnsons og sín, varð
aftur að gjalti frammi fyrir Anxeríkumann-
inunx.
„Ég kannast ekki við manninn,“ anzaði
hann nú.
„Svo vildi ég fá að sjá Ijósmyndina af
líkunum,“ sagði Goodmann Johnson. Hann
varð hálf-góðmannlegur, þegar hann fann,
að hann hafði yfirtökin.
Sýslunxaður opnaði skrifborðið sitt, tók út
úr því og bylti til á allar lundir, en varð
eftir því, sem frá leið: órórri.