Alþýðublaðið - 04.09.1926, Blaðsíða 3

4. september 1926.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
3
jarðnesku líkamirnir liggja undir
bolrðum, í bílum, í einhverju votu
eða pvers um i rúniinu á herbergi
nr. 13, — þetta var höfuðtilgang-
ur veizlu Borgarafélagsins.
Veiziunni mátti skifta í þrjú
stig eftir því, á hvaða svið tauga-
kerfisins áfengið verkaði.
Fyrsta stig: Meðan steiktu end-
urnar voru étnar, eitraði áfengið
æðastöðvar mænunnar. Enginn
hemill varð á rás blóðsins. Það
þaut af stað með ofsahraða eftir
úttútnuðum æðum. Menn fundu
til hita, lífs og fjörs. Hátt lét í
hnífum og matforkum. Menn urðu
búlduleitir og rjóðir.
HugTekkið óx. Skósmiðurinn
leyfði sér að brosa og kinka vin-
gjarnlega kolli til lögreglustjór-
ans. Og iögreglustjórinn lét svo
lítið að tala við skósmiðinn eins
og jafningja sinn.
Menn greip löngun til líkams-
æfinga. Borðgestirnir virtust orðn-
ir að ítölskum ieikurum. Lát-
bragðið ’var svo fjörlegt og hlát-
urssköilin svo dynjandi.
Annað stig: Sterku drykkirnir
voru bornir með kaffinu, og hver
heilastöðin eftir aðra gafst úpp
og lamaðist jafnt undir sköllótt-
um kúpum sem stáziegasta hár-
búnaði.
Skynjun, sjálfstjórn, minni og
blygðunarsemi urðu á burtu eins
og hverfandi tíbrá. Alt vit og vel-
sæmi drukknaði í áfengi. Hávað-
inn varð að skarkala, og menn-
irnir hegðuðu sér eins og sið-
lausir apar.
Lögreglustjórinn, Cramer, stóð
eins og klettur úr hafinu. Þessi
gáfaði háðfugl gerði sig píreygð-
an og brosti við og við háðslega,
svo að skein í breiðar framtenn-
urnar. Vínið og líkjörarnir höfðu
ekki haft meiri áhrif á heila þessa
sterka manns, en venjuleg sagó-
súpa. Hann var alvanur drabbinu
og naut peirra áhrifa, sem áfengið
hafði á söfnuðinn. Gríinurnar
féllu af andlitunum; hver heilinn
eftir annan lamaðist, og pessir
hægfara rnenn bréyttust í hams-
lausa vitfirringa.
Þriðja stig: Nú tók áfengið að
eitra og lama pær heilastöðvar,
sem stjórnuðu höndum og fótum,
tungu og augnalokum.
Hver stöðin eftir aðra gafst
upp. Hendurnar urðu svo pungar,
að þeim varð ekki valdið, augna-
iokin eins og úr blýi, andlitin
stirð og dauð. Hausarnir dingluðu
máttlausir í hálsliðunum. Tung-
urnar aflvana og dröfuðu dellu.
Cramer varð sífelt meiri og
meiri einstæðingur í pessum vit-
firringahóp. Og loks varð honum
það þjáning að vera einn ódrukk-
inn. En pað var ekki fyrr en alira
sterkustu drykkirnir voru frarn
bornir, að röðin kom að honum.
Aleinn — en burgeisarnir horfðu
á hann með skelfingu — helti
hann fljótt og ákveðið vatnsglas-
ið sitt barmafult af whisky, — og
jafnfljótt helti hann því í sig án
pess að hika, án pess að bragða
á pví, án þess svo mikið sem að
horfa á það.
Eitt glas i viðbót, — eitt til, —•
alls 4—5 glös rólega hvert á eftir
öðru, — þá loksins tók að lokast
fyrir hvert sviðið eftir annað í
meðvitund pessa sterka og gáfaða
manns og önnur að láta sig.
„Sko, sko, — sko s-v-v-í-n-i-ð!“
stömuðu burgeisarnir hver upp í
annan.
Enn gat hann setið og talað
við urtakramarann, sem af til-
viijun sat hjá honum. Umræðu-
efnið var Dante og ætt hans.
Lögreglustjórinn hafði sýnilega á-
nægju af að taka eftir, hversu
erfiðlega hinum gekk að hakla
þræðinunv, . . . en alt í éinu —•
í miðri ræðunni — fóru að koma
eyður í hugsun hans sjálfs — eins
og dökkir dílar, par sem efnið
var horfið, en urtakramarinn
gapti sveittur upp í hann.
„Hvað var pað, sem við vorum
að tala um?“ heyrði hann sagt
með sinni eigin rödd hálfum
öðrum pumlungi fyrir neðan nef-
broddinn. Þá mundi hann alt í
einu eftir Dante, en að eins eftir
nafninu, sem var eins og slmrn
með engu innan í, hvernig sem
hann sperti brýrnar og skerpti
hugsunina.
„Vorum við að tala um Dante?
Dante? — Hver fjandinn var hann
annars, þessi Dante?“ sagði hann
við urtakramarann.
„Varð pað nokkurn tíma upp-
víst?“ anzaði hinn tii.
Cramer hafði alveg tapað sam-
bandinu milli nafnsins og hug-
myndarinnar. En tungan drafaði
enn þá um Dante eins og stjórn-
laus vél. Jafnóðum og vitið
slokknaði, kom dýrseðli hans upp
Aukafimd
heldur st. „Vikingur" nr. 104 mánu-
dagskvöld kl. 8 á venjulegum stað.
Áríðandi mál á dagskrá. Eftir fundinn
verður veitt trúnaðarstigið peim, sem
rétt hafa til pess. Æ. T.
á yfirborðið, og brátt var hann
orðinn að sælum apa meðal apa,
en svo klúr og ógeðslega rudda-
legur, að enginn apinn í dýra-
garðinum, pó mál hefði — svo
andstyggilega sem pau dýr hegða
jsér í búrum sínum — myndi hafa
getað kept við lögreglustjórann
í viðbjóðslegu orðbragði.
Þangað til öll vitund var horf-
in, líkaminn gerði uppreisn og
blind innyflin sendu eitrað inni-
haldið öfuga leið út um dofinn
kjaftinn.------- —
Þannig var veizlan. Þannig var,
hátternið ár eftir ár.
Uppi í Henglafjöllum.
Meðan sólin sætt og rótt
sefur í Ránar höllum,
vaki ég einn um ágústnótt
uppi í Henglafjöllum.
Silfurmáninn siglir hljótt
á sólna boðaföllum
endilanga ágústnótt
yfir Henglafjöliuin.
Tíminn líður furðu fljótt,
fjarri byggðum öllurn,
yndislega ágústnótt,
uppi í Henglafjöllum.
Vökumanni verður rótt
vættum hjá og tröllum
yfir heiða ágústnótt
uppi í Henglafjölium.
Víða er fleiri gæða gnótt,
gagnleg, sem við köllum.
En fögur ertu, ágústnótt,
uppi í Henglafjöllum.
Hvað ég hefi hingað sótt,
herma skal ei öllurn.
En aldrei gleymi ég ágústnótt
uppi i Henglafjöllum.
Lífsins göllum gleyma skjótt,
gleyma raunum öllum
býður öllum ágústnótt
uppi í Henglafjöllum.
P.