Alþýðublaðið - 17.09.1926, Blaðsíða 5

ALEÝÐUBLAÐIÐ
5
nsaraiiiffluigniiH!HiiimiH8H|
ISkyndlsalani
i
i
i
í Maraidshiið batnar með degi hverjum.
i
i
Mikið aí alls konar Fatadúkum í kvenna-, karla-
og barna-fatnaði selst fyrir lægsta verð.
Sömuleiðis Léreft og Tvistar.
Munið Kvensjölin og Prjónagarnið.
Karla REGNFRAKKAR og kápur með §
sérstöku tækifærisverði.
Sænprdútíar oö Fiðurhelt Léreft selt með ábyrnð. |
liiar Prjónadraötir eiga að seljast fyrir iitið.
Wefggféiiir.
Komíð og lítið á nýju gerð»
irnar, sem komu með !Lag~
'ar&ossi síðast. — Úrvalið hefir
aldiei fyrr verið jafn-fjöibreytt.
Verðið er lágt. — Panelpappi,
Maskínupappi, Strigi.
Málitmg:
Zinkhvíta, blýhvíta, fernisolía, jap-
anlakk, terpentína, purkefni o. fl.
Löguð málning, búin til daglega,
að eins bezta efni notað.
Sigurður Kjartansson,
Laugavegi 20 B.
Simi 830. Sími 830.
Gengið frá Klapparstíg.
Vantaði í nefið.
Fyrir n'ikkrum árum fórst: sænskt
skip við óbyggða ey í Kyrrahafinu.
Af 25 manna skipshöfn bjargaðist á
land einn hásetinn, Jón að nafni.
Á eyjunni voru nægir ávextfr til að
lifa af. í samfleytt 5 ár lifði Jón
þarna einbúalífi án pess að sjá
nokkurn mann. En pá varð pað,
að enskt skip fórst skamt par frá,
og forsjónin hagaði því þannig, að
skipsjómfrú skipsins, sænsk að ætt,
komst ein lifs af og bjargaðist í
land ó þessa simu eyju. Cileðin var
mikil fró beggja hálfu undir þessuin
kringumstæðum. Jón annaðist um
að þurka föt hennar, færði henni
mat og drykk og hjúkraði henni
c-ftir föngum, svo að hún hresstist
fijótt eftir sjóhrakninginn. Um
kvöldið, þá er sól var gengin til
viðar, sátu þau niðri við sjóinn og
hoifðu út á hafið. Samræðurnar
snerust um að v skýra hvort öðru
frá æfiferli sínum. Að frásögu
þeirra endaðri bætir skipsjómfrúin
við: „Jón! Ert þú ekki hamingju-
samur? I kvöld hefir þú eignast
það, sem þú hefir ón verið öll
þessi 5 ár, sem þú hefir dvalið
hér.“ Undrandi lítur Jón á skips-
jómfrúna og segir: „Iiejir pii nef-
túbak?“
(lír útlendu blaði.)
Utsalan helir áf rai i skóverzl. Stefáns finnnarssonar
Einar ská'aglam: Húsið við Norðurá.
‘ /
jiegar hann talaði við liana, en allnr var
svipur hennar gerbreyttur. Hún hafði að
vísu verið föi og þreytuleg, er hann sá
hana síðast, en nú var hún pappírsgrá að
yfirlitum, með kolsvarta bauga undir aug-
unum, og andlitið var alt eins og komin
væru á það dauðamörk. Johnson virti hana
nú enn betur fyrir sér en áður, og hann
fyltist innilegustu meðaumkunar nieð henni,
þegar honum fanst hann sjá svip með henni
og Guðrúnu systur sinni, eins og liann sá
hana, þegar skipið var að leggja að hafn-
arbakkanum með hann í Reykjavík í haust.
Og þyí lengur sem hann virti hana fyrir
sér, því rneir fanst honum svipurinn aukast.
„Þér ætluðuð að tala við mig,“ sagði Miss
Cornish. Það var falinn ótti í röddinni.
„Já,“ sagði Johnson; „mig langaði tiJ að
sýna yður aftur myndina, sení ég sýndi
yður um daginn af hinum látna manni, ef
þér ef til vill nú kæmuð honum fyrir yður.“
Hann rétti henni myndina af líki Öwens.
„Ég hefi, eins og ég sagði yður, aldrei
séð þennan mann,“ anzaði hún í hálfum
iiijóðum og rétti honum myndina aftur.
„Ég man ekki betur en að ég hafi heyrt, að
þér hafið verið trúlofuð ungum höfuðsmanni
úr hernunt," sagði Johnson einkargóðlátlega;
hann sárkendi svo í brjósti um hana.
„Já; það er satt! En hann féll 1917,“ svár-
aði hún, og það' fór hryllingur um liana
um ieið.
„Það hefi ég að vísu heyrt. En Mrs. Max-
well, kona manns þess, sem brúðhjónamynd-
in, sem' ég líka sýndi yður, var af, hefir
sagt mér, að maðurinn dáni, sem myndin er
af, sé Owen höfuðsmaður, unnusti yðar, sem
féll við Dinant. Og sama hefir Owen ,com-
modore‘, frændi Owens höfuðsmanns, stað-
hæft við mig. En rnaður sá, sem myndin er