Alþýðublaðið - 30.09.1926, Side 5

ALÞiÝÐUBLAÐIÐ
5
Yegggffóöiii*
IComið og lftið á nýjn gerð«
irnar, sem komu með Lag~
arfossi síðast. — Úrvalið hefir
aldiei fyrr verið jafn-fjöibreytt.
Verðið er lágt. — Panelpappi,
Maskínupappi, Strigi.
Málsiing:
Zinkhvíta, blýhvita, fernisolía, jap-
anlakk, terpentina, purkefni o. fl.
Löguð málning, búin til dagiega,
að eins bezta efni notað.
Sigurður Kjartansson,
Laugavegi 20 B.
Sínií 830. Sími 830.
Gengiö frá Klapparstíg.
Herluf Clausen,
Sími 39.
Hafnfirðingar!
Nýjar birgðir
af
Veggfóðri,
pvi fallegasta, sem komið hefur
á áslenzkan markað, einnig vaska-
og leður-veggfóður.
fiunnlauour Stefánsson,
Hafnarfirði.
Til sölu: Litið íbúðarhús ásamt
grasbletti utan við bæinn. Húsið
laust til íbúðar 1. okt. Uppl. gefur
Jónas H. Jónsson.
Einar skáiaglam: Húsið við Norðurá.
Hún gekk að dyrunum og leit ú mig um
slurxl. Svo hallaðist hún upp að dyrastafnum.
„Það ert pú? Þú ert lifandi!“ stundi hún.
„Já; pað er.ég; ég er lifandi," anzaði ég.
„Þú ert lifandi!“ márgtautaði hún með
veikri röddu.
Það var með Margaret eins og Sally
göntlu; ég fann, að það var ótti, en ekki
gleði, sem greip hana, þegar hún sá mig.
„Já, ég lifi,“ endurtók ég og breiddi á
móii henni faðminn.
„Nei, nei, altirei! ‘ æpti hún og bandaði mér
frá sér,.
Ég var sem steini lostinn. H\'að var peíta ?
AJlt í einú rykti Margaret sér upp; það var
cins og komin væri harka í svipinn.
„Kom þú með!“ sagði hún og gekk á
undan mér mn í svefnherbergi. Á gólíinu
miðju stóð barnsvagga, og hún kraup niður
vio hana og grúfði sig ofan í sængina.
líg ieit á barnið; pað var auðséð, að pað
vár deyjandi.
„Hver á petta barn, Margaret?" spurði ég.
„Það er mitt barn,“ svaraði hún með þuhg-.
um ekka.
Ég get hvorki lýst tilfinningum mínum né
geri það, en mér fanst eins og kipt væri föí-
unum undan sjálfum mér og öllu mínu iífi.
„Hver er maðurinn pinn?" spurði ég tití-
andi.
„Ég er ógift!" svaraði hún án pess að líta
upp.
Ég varð alveg orðlaus um skeið. Svo
spurði ég:
„Hver er faðir þess?“
„Hann heitir Smith og er majór i hernum,"
svaraði hún lágum rómi.
„Hver er pað? Ég kannast ekki við hann?“
stamaði ég.
„Kannast pú ekki við hann? Er petta
ekki vinur þinn ?“ spurði hún hissa og leit
á mig.
„Ég hefi ekki heyrt hans getið fyrr, það
ég veit,“t svaraði ég.
Hún sagði mér nú nokkur deili á honum,
og mundi ég pá eftir að hafa heyrt hans
getið, reyndar ekki nema að illu einu, að
varmensku, drykkjuskap og kvennamensku,
og því, að liðsdeild hans hafði verið undir
sama yfirforingja og mín.
Margaret var nú staðin upp, og ég leiddi
hana til sætis og settist sjálfur andspænis
henni.
„Segðu mér nú, hvernig petta alt hefir
atvikast, og hvernig pví víkur við,“ sagði ég.
Svo sagði hún mér grátandi alla söguna.
Þegar haldið var á aðalherstöðinni í Di-
nant, að ég væri fallinn, stóð svo á, að Smith
majór var að fara heim til Englands í or-
lofsferð. Ofursti okkar beggja, sem hafði haft
mestu rnætur á mér, bað hann þess að koma
við í Lincoln til að segja unnustunni minni,
að ég væri fallinn. Hann vissi,; sem er, að
Jiað er pægilegra að frétta slíkt með sam-
úðar-orðum en af kancellistíl stjórnarráð-
anna, hvað voðieldur sem hann annars kann
aö vera. Smith gerði, sem hann var beðinn,
og þegar hann sá hina fögru, ungu stúlku
feldi hann til hennar ástarhug á þann einan
veg, sem hann gat. Og afleiðingin var barn-
ið í vöggunni.
„Elskaðirðu manninn ?“ spurði ég.
„Nei; mér bauð við honum. En hann pving-
aöi mig,“ svaraði hún kjökrandi.
„Beitti hann pig valdi?" sagði ég, og blóð-
ið steig mér til höfuðsins.
„Nei; hann beitti mig ekki líkamlegu of
beldi, en ég var svo lömuð af hrygö yfir
pér, að ég gat engu eða engum viðnám
veitt,“ svaraði hún.
„En því giftust pið ekki?“ spurði ég.
„Þegar ég fann, að ég fór ekki einsömul,
sagði ég honum það, en hann anzaði pví
svo sem engu. Svo spurði ég hann, hvort
ekki væri bezt, að við giftumst, en hann
svaraði, að ég hefði alveg misskilið sig, ef
ég héldi, að hann ætlaði að giftast mér. Svó
fór hann, og síðan hefi ég ekki séð liann og
vil ekki sjá hann,“ svaraði hún og byrgði á
sér andlitið.
Það var prútnuð hver æð á hálsi mínuni
af sorg og reiði og öllum þeim tilfinningum,
sem mönnum eru verstar og pungbæiastar.
Og ég var svo æstur, að ég er viss um, að ég
hefði tætt majórinn sundur lið fyrir liö, ef
ég liefði náð fil hans þá, og í pví var ég
fastráðinn að hefna mín og Margaret á
honum grimmiiega.