Alþýðublaðið - 01.10.1926, Blaðsíða 5

ALEÝÐUBLAÐIÐ
S
Rök
jaf nað arstef iiumiar
fást hjá bóksðlum.
Þeir, sem vilja kynna sér jafnaðar-
stefnuna, purfa nauðsynlega að
lesa þessa bók með athygli. —
Áskrifendur vitji bókarinnar hjá
Sigurði Jóhaimessyui,
Bergsstaðastræti 9 B.
Oejjisla á reiðiijáluiti
„Öinin“ Laugavegi 20 A, tekur reið-
hjól til geymslu. Reiðhjól erugeymd
í herbergi með miðstöðvarhita.
Ath: Öll reiðhjól eru vátrygð
gegn bruna þjófnaði og skemdum.
Sími 1161. Sími 1161.
fitsala. Hjðg mikill afsiáttur.
Ullar millifatapeysur, áður 16—18 kr., nú 12 krónur.
Manchettskyrtur frá kr. 4,50.
Flibbar stífir og linir 0,25.
Pyralin flibbar 0,25.
Manchettur, stífar, 0,75.
Enskar húfur, ágætar, 1,50.
Hattar 20% og niður í hálfvirði. — Regnfrakkar 20%,
sumir 30—40%. — Nokkuð af fatatauum, mjög mikill
afsláttur. — Tilbúin föt, mjög rnikill afsláttur. — Égta
gott peysufataklæði 13,50 metr. — Margt fleira, svo
sem: Nærföt á drengi og fullorðna með tækifærisverði.
Andrés Andrésson,
Laugavegi 3.
Einar ská'aglam: Húsið við Norðurá.
Það tvent gladdi mig þó, að enginn vissi,
að ég var á lífi, ne'ma Sally gamla og Mar-
garet, svo og hitt, að ég hafði tekið upp
nafn Maxwells. Majórinn hafði aldrei séð
mig og þekti mig ekki nema að nafni, svo
að undir nafni Maxwells hlaut ég að geta
komist að majórnum án þess, að hann kipti
sér upp við, og þá gat ég komið frarn hefnd
minni.
Við Margaret sagði ég: „Þú verður að iofa
mér þvi fy-rir þína hönd og Sally gömlu aö
segja engum, að ég sé á lífi! Gefðu mér hönd
þína upp á þetta, og þá skal ég hefna alls
á majórnum.“
Margaret rétti mér höndina og lofaði því.
„Framvegis heiti ég Maxwell; mundu það,“
bætti ég við.
Þá heyrðum við hljóð í barninu. Margaret
hljóp til vöggunnar, leit á barnið og kastaði
sér grátandi niður. Barnið var örent.
Ég leit á þau bæði, barnið og Márgaret,
um stund og gekk svo á burtu. Og ég hefi
aldrei séð Margaret Cornish síðan.
En majörnum hefi ég fyigt síðan, hyert
sem hann hefir farið, og reynt aö ná á
honum færi, og þó það hafi ekki tekist
enn, mun ég haida áfram, unz alis er hefnt.
Þessar línur hefi ég ritað til þess, að vinir
mínir og vandamenn geti séð, ef þeir frétta
tii mín verk, sem talið er ósamboöið heiðar-
legurn manni, hver undirrót þess var, og
hvaða réttar ég var að reka.“
Þegar Goodmann Johnson hafði lesið frá-
sögu Owens, skildi hann, hvernig í öilu iá.
Hann lagði aftur kverið og rétti Miss Cornish
það.
„Ég hefi mestu samúð með ykkur báðum,“
sagði hann.
Miss Cornish tók við kverinu og rétti Joiin-
son bréf.
„Þér verðið að lesa þetta lika. Þá þekkið
þér alt,“ sagði hún.
Goodmann Johnson las:
„Borgarnes.
Kæra Margaret!
Loksins hefi ég fengið færi á majórnum.
Ég hefi ráðið mig sem þjón til hans og er
nú kominn með honum hingað út til íslands.
Hann læzt vera að veiða laxa í á hér.
Hann er rnesta varmenni, sem ég hefi þekt.
En þó að forsjónin hafi dags daglega iagt
líí hans upp í hendurnar á mér, hefi ég kyn-
okað mér við að vinna þetta verk, — að
drepa, — að myrða mann.
En nú á það að verða í nótt.
Hérna í húsinu er skínandi falleg, íslenzk
sveitastúlka. Hún er yndisfögur og góð og
mirinir mig að ytra útliti svo mikið á þig,
að mér finst ég sjá þig fyrir mér, þegar
ég sé hana. Hún er trúlofuð góðum manni.
En faðir hennar, eigingjarn, harðsvíraður
manngarmur, er að ofurselja hana majórnum.
En úr því skal ekki verða. Mér finst það
vera þú, sem sért að lenda í kiónum á hon-
um aftur.
Majórinn er nú auðvitað dauðadrukkinn
heima í húsi, eins og vant er. Þegar ég kem
heim, fyrirfer ég honum, og geng svo í ána
sjálfur. Þá er einu varmenni og einum óláns-
manni færra.
Ég iegg hér innan i frásögn af öllu þessu
máli, til að þú getir hreinsað mannorð mi.t,
ef vinum mínum og vandamönnum fihst
faliinn á það blettur.
Ég vona, að góð forsjón mildi raunir þínar.
* Líði þér vel!
/ Þinn
Owen.“
Goodmann Johnson lagði saman bréfið.
Svona hafði það þá verið.
„Ég skal sjá um, að enginn maður hér-
lendur fái neitt um þetta að vita. En ég verð
aö •biðja yður að afhenda mér þessi tvö
skjöl og koma með mér til lögreglunnar
og staðfesta alt þar, svo að ég geti notað
það á íslandi til að leysa manninn úr fang-
eisi, sem er ranglega grunaður,“ sagði John-
son vingjarnlega.
Miss Cornish hugsaði sig urn stundarkorn.
Svo hringdi hún, og Sally gamla kom inn.
„Náðu í bifreið og kom þú með yfirhöfn-
ina mína. Ég fer sem snöggvast út með
Mr. Johnson," sagði hún.