Alþýðublaðið - 06.10.1926, Blaðsíða 3

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
3
ELEPHANT
CIGARETTES
ItT Ljúffengar og kaldar.
Fást alls staðar.
THOMAS BEAR & SONS, LTD.,
LONDON.
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
—III llllll I ..
Nýkomln
káputau
í mörgum fallegum lit-
um, sérlega ódýrt.
Matíhilður Björnsðöítir,
Laugavegi 23.
Veggmyndir, íallegar og ódýrar,
Freyjugötu 11. ínnrönimun á sama
stað.
Auka-niðnrjöfnnn.
Skrá yfir niðurjöfnun útsvara,
sem fram fór 30. f. m., liggur
frammi almenningi til sýnis á
skrifstofu bæjargjaldkera, Tjarnar-
götu 12, til 15. p. m. að peim
degi meðtöldum. Kærur yfir út-
svörunum séu komnar til niður-
jöfnunarnefndar á Laufásvegi 25
eigi síðar en 31. p. m.
Borgarstjórinn í Reykjavik.
5. okt. 1926.
Guðm. Ásbjörnsson
settur.
Allar vörnr iækfea,
en alt af fyrst hjá
Hannesi Jónssyni,
Laugavegi 28.
„Eðinbðrgu
Silkikjólará kr. 17,00.
Silkimillikjólar.
Silkinærfatnaður.
Nítízhu-náttkjölaeíni.
Silkilaufaborðar (blúndur).
Verzlið i
,EDINBORG4
Hafnarstræti 10 og 12.
Kominn beim
Guðm. Gnðfinnsson
augnlæknir.
Sveskjukassar 10 kr. Hveitipokar
23.50. Haframjöl 21 kr. Rúgmjöl
15.50. Sykur lækkar væntanlega
bráðlega aftur.
Hannes Jónsson, Laugav. 28.
Upton Sinclair: Smiður er ég nefndur.
skikkju, hvíta og fjólubláa að lit, settan sem
þrýði í þkrautglugga. En ef pér hugsið yður
eitt augnablik um, pá áttið pér yður á, að
pað voru ekki við Ameríkumenn, sem byrj-
uðum á pessu!“
„Nei,“ sagði hann og hló líka, „en ég held,
að pað hafi verið pið, sem að lokum gerðuð
hann að ímynd viðhafnarinnar, guðdómi hins
virðulega tómleysis."
Við snerum fyrir hornið, meðan við vorum
að rabba petta, og sáum Excelsíor-leikhúsið,
sem við ætluðum í. Og par var skríllinn!
II.
Þegar ég sá fólksfjöldann i fyrstu, pá hélt
ég, að petta væru venjulegir kvikmyndagest-
ir. Ég brosti og mælti: „Skyldi það geta ver-
ið, að ameríska pjóðin sé ekki, pegar til
kemur, með öllu áhugalaus fyrir listum?“
En pá tók ég eftir pvi, að hópurinn virtist
sveigjast ýmist til hægri eða vinstri; mér
virtist líka, sern töluverður hópur manna í
hermannabúningi væri parna. „Hvað er um
að vera?“ kallaði ég upp. „Skyldi hér vera
uppþot?"
Menn hrópuðu hátt. Hermennirnir vtrtust
ýmist toga í eða hrinda borgurunum. Þegar
við komum nær, spurði ég mann, er þar
stóð: „Hvað er að?" Mér var svarað: „Þeir
vilja ekki hleypa peim inn til pess að horfa
á myndina.“
„Hvers vegna ekki ?“
„Myndin er pýzk, pýzkur undirróður!"
Nú verðið pér að minnast pess, að ég hafði
hjálpað til pess að vinna sigur í ófriðnum,
og enginn Josar sig við pess háttar reynslu
í einni svipan. Tortryggnin vaknaði eitt
augnablik, og ég leit framan í félaga minn,
hinn mentaða bókmentafræðing frá Berlín.
Var pað hugsanlegt, að pessi hæverski mað-
ur væri að leika á mig, — ef til vill að reyna
að koma einhverju inn í mitt heimska, amer-
íska höfuð án pess, að ég tæki eftir, hvað
væri að gerast? En ég rnundi eftir, hvað frá-
sögn hans hafði verið nákvæm um myndina,
pessi áherzla á „listina vegna listarinnar
sjálfrar“. Ég mintist pess, að stríðinu hafði
verið lokið fyrir. premur árum, og að ég var
einfær um að hugsa fyrir sjálfan mig.
Dr. Henner tók fyrr til máls: „Ég held,“
sagði hann, „að það kunni að vera hyggi-
legra af mér að reyna ekki að komast ínn.“
„Vitleysa!" hrópaði ég. „Ég læt ekki hóp
af bjánum segja mér fyrir.“
„Nei,“ sagði hann; „pér eruð Ameríkumað-
ur og purfið pess ekki. En ég er Þjóðverji
og verð að læra.“
Ég varð var beizkjunnar í orðunum, en
skifti mér ekki af pví. „Þetta nær ekki nokk-