Alþýðublaðið - 07.10.1926, Blaðsíða 3

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
3

O gelhljómlellcar
Fáls Isölfssonar, sem írestao var
sökirn lasieika hans, verða ki. 9
annað kvölcl í frikirkjunni.
Veðrið.
Hiti 5—1 stig. Átt víðast vestiæg
ng suðlæg, víðast hæg', nema stinii-
ingskaldi í Vestmannaeyjum. Þurt
veður. Loftvægislægð fyrir norð-
austan land og önnur við Suðvestur-
land, og er hún á leið til austurs.
ÍJtlit: Gott veður norðaustanlands í
dag ,og sennilega á Suðvestur- og
Austur-landi i nótt. Annars víða
skúrir.
Maðurinn, sem fyrir högginu varð
á hafnarbakkanum, var nokkru
hressari í morgun heldur en yndan-
farið. Alþýðublaðið hefir átt tal
við félaga hans, þann, er eigi var
ölvaður eða sem vitnum ber sam-
an um að hafi verið stiltur, og
býst hann við að hafa getað lokk-
að þá félaga sína með sér til skips
með góðu, ef honum hefði unnist
tími til þess'áður en lögreglan var
kölluð í kaffihúsið „Fiallkonuna“ til
þess að koma þeim burtu.
Forsprakkar rikishersfrmnvarp!»
ins,
— sem viðurkent var á alþingi að
þeir ætluðu að láta setja upp her-
inn til höfuðs verkamönnum, bú-
inn „tækjum" til að lumbra á þeim
í kaupdeilum, — þeir eru nú að
spreyta sig á að skrifa um „of-
beldisverk“, sem þeir vilja kalla
svo, í ,,'Mgbl.“. Heyr á endemi!
;a
a
Mýkomln
ullarkjólatau
í sérlega fallegum lit-
um frá 2,80 metrinn.
Matthildur Björnsdóttir,
Laugavegi 23.
Bylta.
Á mánudaginn var var ölvaður
maður úr Hafnarfirði á gangi hér
fyrir utan pósthúsið. Féil hann út
af steinstéttinni á götuna og kom
svo illa niður á hnakkann, að hann
féll í óvit og var borinn burtu með-
viíundarlaus. Raknaði hann loks við
eftir langa stund. Þó mun hann
hafa náð sér aftur til fulls, því að
ekki er kunnugt um, að hann sé
veikur nú. — Þau eru yfrið mörg
dæmin um óhöpp og slys af völd-
um áfengissölunnar, bæði til lengd-
ar og í bráð.
Fyrirspurn til „Morgunbiaðsins“.
Hvort var heldur, að söguvan-
þekkingu „Mgbl.“ var um að kenna,
Herluf Clausen,
Simi 39.
að það steinþagði unr stórskáldið
Benedikt Gröndal á aldarafmæli
hans, eða var það af því, að að-
standenclum þess >sé í nöp við hann,
ellegar var hitt, aö „ritstjórarnir“
sæju einu sinni skörnin sína og þætti
ekki við eiga að minnast skáldsins
í svo saurugu blaði?
Gengi eriendra mynta i dag:
Sterlingspund..... kr. 22,15
100 kr. danskar .... — 121,24
100 kr. sænskar .... — 122,15
100 kr. norskar .... — 100,14
Dollar..................— 4,57
100 frankar franskir. . . — 13,34
100 gyllini hollenzk . . — 183,25
100 gullmörk þýzk. . . — 108,87
Upton Sinclair: Smiður er ég nefndur.
urri átt, dr. Henner!" sagði ég. „Pér eruð
gestur minn, og ég vil ekki —“
„Hlustið þér á, vinur minn!“ mælti hann.
„Þér getið vafalaust komist yðar leið án þess
að lenda í vandræðum, en ég myndi áreið-
anlega erta þá til reiði, og mig langar ekkert
til að láta berja mig að ósekju. Ég hefi
oft horft á myndina og get talað um hana
við yður engu að síður.“
„Þé'r komið mér til þess að skammast
mín,“ svaraði ég, „og fyrir land mitt!“
„Nei, nei! Þetta er það, sem búast má við.
Þetta er það, sem ég átti við með, að skurð-
læknirinn smitaöist af sjúkdóminum. Við,
þýzkir mentamenn, vitum, hvað ófriður er.
Við erum orðnir vanir öðru eins og þessu.“
Hann rétti mér alt í einu höndina. „Verið
þér sælir!“
„Ég kem með yður,“ hrópaói ég, en hann
mótmælti því; — honum myndi þykja mjög
mikið fyrir því. Ég yrði að gera svo vel að
verða eftir og horfa á myndina; honum
myndi þykja mjög gaman að heyra síðar,
hvernig mér hefði litist á hana, og hann
snéri sér skyndilega við, gekk burt og skildi
mig eftir, hikandi og reiðan.
Ég gekk loksins áleiðis að leikhúsdyr-
unum. Einn mannanna í hermannabúningn-
um varnaði mér vegarins. „Hér fer eng-
inn inn!“ • i -j j
„Hvers vegna ekki?“
„Þetta er þýzk mynd, og við ætlum ekki
að leyfa það.“
„Jæja, hlustið þér nú á,.náungi!“ svaraði
ég með nokkurri þykkju. „Ég er ekki í ein-
kennisbúningnum mínúm, en ég hefi eins
mikinn rétt á honum eins og þér. Ég var
með í öllum Argonne-bardaganunr.“
„Jæja, hvers vegna viljið þér þá vera að
horfa á þýzkan undirróður?"
„Ætli ég horfi ekki á það, sem mér sýn-
ist?“
„En þér kornist nú samt ekki inn. Við erum
hérna til þess að varna því, að þessi mynd
■ verði sýnd!“
Ég hafði vikið mér til hliðar, meðan ég
var að tala, en hann tók í handlegginn á
mér. Mér fanst við vera búnir að skrafa nóg,
rykti mér snögglega til og kipti lausum
handleggnum. „Náið í hann!“ hrópaði hann
og reyndi að stöðva mig aftur, en ég hljóp
í gegn um hópinn og í áttina til skrifstof-
unnar, þar sem aðgöngumiðar voru seldir.
i fordyrinu voru fleiri en hundrað borgarar,
en ekki nema tuttugu til þrjátíu uppgjafa-
hermenn, sem vörnuðu inngöngu. Nokkrir
sluppu þess vegna fram hjá, og ég var einn
þeirra. Ég keypti aðgöngumiða og gekk inn
í leikhúsið. Ég spurði dyravörðinn; „Hver
byrjaði á þessu?"
„Ég veit það ekki, herra minn! Þetta hófst