Alþýðublaðið - 11.10.1926, Blaðsíða 3

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
3
Falleg
Frösisk Alkiæöi
á 11,50—12,90 og 15,75
meterinn.
Blá Chevioí i drenglaföt
á 8,50—9,50 og 14,50
meterinn.
Blá Chevlot
indigolituð ikarlmanna-
iöt á 16,50 —18,50 og
21,00 mtr.
Verð og vörugæði
stenzt alla samkeppni,
því jafngóðar vörur
svona ódýrar munu
varla fástannars staðar
á íslandi.
allhvöss á Norður- og Austur-landi.
Dálítil snjókoma á Norðausturlandi.
Vaxandi norðanátt og senni'ega þurt
á Suðvesturlandi.

geiurn við nú af öllum
kápuefnum, Drengjafata-
efnum og nokkru af kjóla-
efnum.
Alfa, Bankastræti 14.
„Paris“
selur ávalt bezlu
hjúkrunartækin
með vægasta verði.
Nýkomin
uliarkjólatau
i sérlega fallegum lit-
um frá 2,80 metrinn.
Matthildttr Bjornsdóttir,
Laugavegi 23.
I Jiessum mánuði fáum við
Ígætí Spaðkjot
£rá Kópaskeri og Húsavík
og úr öðrum beztu sauðfjárhéruð-
um landsins.
Kjötið verður flutt heim til
kaupenda.
Pöntunum veitt móttaka í sima 496.
Samband ísl.
samvinnníélaga.
Upton Sinclair: Smiður er ég nefndur.
n^umast fyrr kreppt hnefann og lyft upp
handlegg mínum, pegar ég fékk ofsalegt
högg á kjálkann. Ég hefi aldrei fengið að
vita, með hverju ég var laminn, hnefa eða
vopni. Ég fann einungis höggið, fékk svima,
og nú dundu höggin og fótasparkið á mér
eins og haglél.
Mig iangar til þess að biðja lesandann að
trúa því, að ég lagði ekki á flótta í orr-
ustunni við Argonne. Ég gerði það, sem
mér bar að gera, særðist og gat mér heiðar-
legan orðstír. En þar átti ég kost á að berj-
ast, en hér engan. Ef til vill hefi ég líka
verið orðinn ruglaður, og það hefir verið
sjálfsbjargarhvöt míns þjáða líkama, — en
ég flýði. Ég brauzt áfram, og höggin og
sparkið rak á eftir. Þá sá ég nokkur breið
þrep fram undan og víðar opnar dyr. Eg
flýði í áttina þangað og var staddur í dimm-
um, köldum stað, reikandi eins og drukkinn
maður, en nú var enginn að berja mig, og
ég varð ekki var við, að neinn væri að elta
mig. Ég ætlaði að detta, sá eitthvað rétt
hjá mér, náði í það og féll niður í einhvers
konar trébekk.
IV.
Ég hafði flúið Snn í Sankti-Bartólómeus-
kirkjuna. Og þegar ég nankaðí við mér —
ég veit, að- ég hefi litið aumlega út, en ég
verð að segjá sannleikann —, þá var ég að
gráta. Ég held ekki, að sársaukinn í höfð-
inu og andlitinu hafi valdið neinu um það.
Það var reiðin og lægingin. Þaö var sví-
virðan, að ég, sem hafði hjálpað til þess
að vinna sigur í stríði, skyldi hafa orðið að
flýja undan hóp af huglausum þorpurum.
Hér var ég að minsta kosti, hálfliggjandi í
kirkjustól, með ekka, eins og hjarta mitt
væri brostið.
Ég lyfti að lokum upp höfðinu, studdist
við stólinn fyrir framan mig og leit um-
hverfis mig. Kirkjan virtist vera mannlaus
.með öllu. Skuggar féliu af bekkjunum, og
beint fyrir framan mig skínandi altari og
hátt uppi yfir því. gluggi með lituðu gleri,
sem sólin skein í gegn um. Þér þekkið vita-
skuld myndirnar, sém hafðar eru í þessum
giuggum, 1— maður í síðri skikkju, hvítri,
alsettri purpura og gulli. Hann er með brún-
leitt skegg, blítt, raunamætt andlit, og ijós-
baugur yfir höfði hans. Ég starði á mynd-
ina, en var þrútinn af bræði og sársauka.
Ég krepti hnefana og var staðráðinn í að
fara út og elta fantana, ná i þann stóra
afsíðis og lemja andlit hans í mauk. Og
hér hefst furðulegi hlutinn af æfintýri mínu.
Hin skínandi mynd rétti alt i einu báðar
hendumar í áttina til mín, eins og hún
væri að biðja mig að hugsa ekki þessar
hefndarhugsanir!