Føringatíðindi - 01.03.1891, Síða 1

FØRINGATÍÐINDI.
Nr. 3. MARS 1891. 2. Áí

Kirkjumál okkara.
At útgevarin av »FærøskKirketidenđe«
leggur eitt orð upp í, tá ið hann heldur
seg hava sætt nakað frammkomið upp á
prent, sum vert er at kallast »almanna sak«,
eigur hann takk fyri. Tó undrartað meg,
at hann, sum aðrir fleiri, hevur ringan hug
at roða um eina grein, sum hann ikki veit,
hvor skrivað hevur. Ja tað unđrar meg,
tí var tað ein sak, sum ongum uttan teimum
skrivandi kom nakað við, so var tað býttligt
og býttligt við lít at farið og sýnt hesa somu
sak í einum blaði, sum lisið verður av so
mongum, tá var tað ólika klókligari og
hampuligari at teir skrivandi róddi sín
ámillum um tað, sum eingin hevði nakað
við at gera uttan teir sjálvir. Men tá ið
tað nú er ein grein, sum hildin verður at
hava nakað at týða, ikki fyri tann einkulta
áleina, men fyri fjóldina, tá haldi eg ikki,
at teir, sum harum vilja róða, turfa at
spyrja, hvór skrivað hevur, tí tað er ikki
mannin sjálvan, sum flitur sakina framm,
tann sum svarar aftur skal hava fyri eygum
sær — hvat tó tí verri til mikið klandurs
atvoldum ofta verður gjórt —, men heldur
hava meiri í huga, hvat sakini viðvíkir.
Tó eg skal ikki verða fyrstur at stedga
Vágapresti á ferðini, tá ið eg haldi hann
vera á beinari leið, og er tað so, at tað,
at J. er ókendur, nervar honum aldri so
lítið, skal tað ikki leingi verða til báða.
Fyri at tað soleiðis skal falla honum enn
lættari at skriva á óðrum sinni, vil eg upp-
lýsa fyri honum, at tann J., sum í »Fóringa-
tiðindi« nr. i skrivaði nakað um Fóroyska
málið sum kirkjumál, og tann, sum upp-
aftur setur J. unđir hesu grein, er av presti
skýrdur Jóanis og býr sami maður í Kirkjubó.
Hendan frágreiðing var nú alt ov long, men
tað gerst ikki við.
Her er trongligt, so eg skal royna at
gera meg skjótt av. Lesandi »Et lille Ind-
læg i et stort Spørgsmaal« sæst tað, at
Vágoyaprestur bæði heldur við og ímóti
at fáa Fóroyska máli aftur á kirkjufund.
Hann heldur við í tí, at Fóroyskt kirkju-
mál varð Fóringum betri, men er tó ímóti
at fáa okkara egna mál til kirkjumál; tí
hann heldur, vit eru tess ikki mentir. Vág-
oyaprestur skrivar: »Det sker vel næppe
hverken i J.’s eller min Tid«, nvlg. at vit
fáa Fóroyskt kirkjumál, og meinar tí, at
tað er betri, vit leggja meiri dent upp á at
upphjálpa tað andliga lívið á ððrum háttum.
royna at bóta um tað, sum vit halda okkum
kunna fáa nakað skjótt í lag o. a. slíkt.
Ja tað er lættligari og hugnaligari at vinna
eitt verk, sum ein kann vænta sær snarliga
frugtir av, men vildi eingin tikið sær nakað
arbeiði fyri, uttan hann var vissur um at
fingið tað fullkomi í sínari tíð, tá mundi sæð
illa út í heiminum hjá tí slekt, sum skal
taka við aftan á okkum. Hvussu mundi
tað staði til í heimi, um ikki vár Harra
hevði lagað tað so, at hann hevur lati
slegtirnar tær farandu, ofta so ómerkjuligt
begynt eitt fyri verðsins eygum býttligt
verk, sum tær komandu slektir tó hava
tikið undir og fullfórt til størsta frægdar-
verk. Hvussu mangur ein hevur ikki slitið
alt sítt lív fyri at fingið hitt ella hettar í
lag, og er tó ikki komin longur enn til at
fingið væl begynt, ikki hevur hansara starv
og slit fyri tann skuld verið spilt; tó hann
fell frá, uppvuksu aðrir, sum tóku við, har
hann slepti, og fullbúgvdu til ómetuligt
gagn fyri mannafjóldina, teirra formanns
verk. I.iðaleyst mundi verið millum tær
komandi slektir og okkum, og illa mundi
tær á fótum staði, um vit einki lætti teimum
um tey verk, teimum er lagað at fullfóra.
Er ikki tí í Fórjum so statt við mongum,
sum tað er, tí teir, ið undan okkum fóru,
vóru ovlíti fyrivarnir fyri okkum, sum komu
aftaná? At verða sær sjálvum hollastur,
noyðist mann við hvórt, men verka vit
ikki fyri óðrum enn okkum sjálvum og
okkara tíð, tá haldi eg tann stokkuta stund,
okkum er givin at byggja heimin hendan,
er illa burturspilt.
So mikið hava aðrir undan okkum lagt
til og leggja til enn dagin í dag, at vit
væl máttu verið mentir at tiki nókur tók
eisini. So er tó, at eingin av okkum kann
kalla seg fyri slíkan frágera mann sum
besti idráttísmenn uttanlendis, men tað, at
fáa rætt fyri okkara málið, skuldi heldur
ikki verði nakað ágera verk at vunni, tó
at vísan sum fleiri siga: »Eg kann ikki
skriftatær, tí biskoppur ræður yvir mær«.
Vágo)raprestur ber upp, at óll vita,
hvussu vont og trupult tað má falla at bíta
um kirkjumál, og sakir tess gevur hann til
Harran, um vit nakrantíð kunnu fáa Fór-
oyska málið í kirkjunar ella ikki. Vist
eiga vit at geva alt í Harrans hendur, men
tað er tó ikki nóg; fyri tann skuld skulu