Føringatíðindi - 01.03.1891, Blaðsíða 3

keypa menninir nakað — ella um maðurin
býr í somu bygđ, kemur konan aftur dagin
eftir — og tá ið so nakað er keypt og
handilsmaðurin hevur fingið peningar at
bíta, sigur hann: »Nú er so ella so mykið
eftir, skal tú einkið keypa meir?« Maðurin
kláar sær upp í vanga; hann hevði haft
betur hug til at borið hesar penganar til
hús, men hann veitt, at handilsmanninum
đámar væl at fáa teir aftur í útdrag sítt
(skuffu sina) æntin fyri varir ella gamla
skuld, og so nevnir hann eitt og annað,
inntil penganir eru uppi. Kemur nú long
uppiloga, veit maðurin, at hann fær hjálp
frá handilsmanninum, um hann ikki hevur
pening, og við tað, at hann keypir so dug-
liga, hevur handilsmaðurin tol at bíða og
fáa penganar aftur so við og við, tá ið
góðar innlógur koma. Ja eigur maðurin
eitt syndur av jorð, kann handilsmaðurin
bíða enn longur og — í trongum tíðum taka
við einum gyllini.
Ey vindur.
Rýpurnar. Mangir Fóringar, sum ikki
hava sæð nakað til hesar fuglamar, vóru
vist fegnir við í seinasta blaði av »Fóringat.«
at lesa, at hesir fuglarnir eru til enn í
Fórjum og soleiðis kunnu væntast at nórast
u]3p i nðkur ár, og vera til gagn fyri
FÓrjar. Ungir Fóringar, sum hava verið í
íslandi og ró út, vita at siga frá íslendingum,
sum hava skotið og selt rípir fyri mangar
krónur um árið og tað kunna Fóringar
eisini koma til, tí vegurin hiðani til Skot-
lands og Kjøbinhavnar er stytri enn úr Is-
landi; men so er tað neyðugt, at fuglarnir
fáa frið í nókur ár og tí hevur lógin friða
teir. Tað verður eisini ein óbótalig skomm,
um vit — nú einstakir menn hava gjórt
sær sovornan ómak fyri at fáa fuglarnar
tilFórjar — sjálvir skuldu oyttteir. Ansi
tí allir eftir, ikki at skjóta rípir »av
óvart«, sum ein Suðringur skal hava skoti
eina. Hesin maður kemur ivaleyst undir
eina stóra bót, og eg haldi, at tað vildi
verið passuligt fyri hann, at hann kom í
lávísina* so aðrir lærdu at kenna navni á
tí manninum, sum ikki ansar betur eftir
byrsu sínari, enn hann hevur gjórt.
Ein byrsumaður.
Hvu8si er nú vorðið við okkara dansi?
I gomlum dógum mundi atburðurin ikki
vera sum nú. Tá mundi teir đuga at stut-
leika sær av dansinum aleina. Nú heldur
fáur seg vera fóran at đansa og vera
lystugur, fyrr enn hann hevur fingið upp í
glasið, Tað sýnist, sum mangur drongur
kemur til dans, bert tí at tá kann hann
best sláa seg leysan við drekkingini, uttan
at nakar tekur sær tykni av tí; — tað
hoyrur jú til. Harmiligt er, at teir ikki
duga at stutleika sær, uttan teir kenna til
og at teir ikki virða tann Fóroyska dansin
meiri, enn at teir gera hann til skálkaskjól
fyri fyllskapi. Væl má eg siga, at dansur
kann ganga lystuliga hettar fyri uttan; tí
eg havið sæð »Óla Kvass« verið kvódnan
av avhaldsmonnum. Tann vakrasti dansurin
er tann hóvligi dansurin, við afturstig, sum
enn verður brúktur í summum plássum.
Tá kann eisini betri hoyrast, hvat ið
kvóðið verður.
Tá ið ein útlenskur nú fyrstu ferð sær
Fóroyskan đans, má hann hugsa, at hettar
eru vill ella full fólk, ið soleiðis ganga og
skrála, hoppa og skaka sær, og hann má
væl so hugsa, tí lógið sær út.
Drekkingin mann ivaleyst gera mest
til at loypa ósámuliga óði í dansin. Tí
sigi eg: Dansið, tá ið tit dansa, og haldi
drekkigildini fyri seg til aðrar tíðir, tá ið
tit ikki kunnu vera tey fyri uttan; men
blandið ikki bæði saman, so at tað má
ganga út yvir tey, sum bert eru komin at
dansa. . i . . .
Ilt nýtst av bráðræsi. Tveir Havnar-
menn N. og O. móttist. sSkunda tær,« sigur
N. , »P. fór við leypi niðan at krógv tínari;
tað eigur ikki at vera torvgóta hansara.«
O. so gjórdi. — Tá, ið hann kom framm,
stóð P. við góðan hug og setti roka á
leypin. O. læt ikki av orðum tróta, men
deilđi, sum hann kundi best — deildi seg
alt argari og argari. Til endan tók hann
og sturtaði torvið úr leypinum og barđi
hann sundur í spónir. P., sum alla tíðina
hevði staðið fallin í fátt, smíltist tá við.
O. ?á tað, men hugsaði við sær sjálvum:
»Hann veit, at jú óðari eg eri, jú skjótari
verði eg blíður aftur, og hann kann ætla, at
eg ikki fari at klaga hann fyriskrivarinum. *
Kvóldið eftir sigur konan við O.:
»Hoyr! ikki kom P. aftur við leypinum,
hann lánti í gjára morgun.« Tá slóg O.
nevan í knokkin á sær: »0, mítt dylhøvd!
Væl mátti eg kennt okkara eignaleyp, av
tí grónmálaðu rimini.« — So var, at hann í
óðini hevði sorlað sín eigna leyp.
Prestakonan á Kirkjuteig bað eitt
kvóldið húskarlin, Hanus, fara sær eitt
órindi til Vestmannar morgunin eftir.
Hanus fór til gongu í lýsingini og gekk
hús úr húsi í Vestmanna, heilsaði frá mat-
móður síni at lata seg fáa nókur stykkir
av »eik«. Vestmenningar undraðust yvir,
hvat prestakonan vilde hava eik til; men
lótu tó Hanus fáa sovorðin sprek, sum ikki
đugdi til borðskeytar og tollar, eitt petti
her og annað har. Tá ið alt kom saman,