Føringatíðindi - 01.06.1891, Blaðsíða 2

eg onkum tíð at drekka ovmikið, verður
tað verst fyri meg sjálvan; men eg vil
ikki bjóða oðrum hetta drekka, tí eg
kann ikki ansa eftir, hvussi mikið teir
drekka; eg vil hvorkin venja teir til at
drekka ella verða voldin í, at teir. sum eru
vanir at drekka, g'anga (ella liggja) ovfullir«.
Hesir mennirnir verða illa kendir av
mongum; summi siga, at teir sjálvur vilja
njóta tað góða đrekka, menn ikki unna
óðrum tað, onnur kalla teir kargar ogteir,
sum hava frásagt sær óllum sovorðnum
drekka, kalla teir »drekkara«.-----Tó kann
tað væl verða, at hesir menn — næst aftan
á teimum, sum hvórki drekka ella geva
— eru á beinari gótu, sum tíðinar nú eru.
Tað er gott og prísiligt at unna og
geva fólki tað, sum tey fyrst vilja hava
— tá, ið tey hava sítt skil og kunna sitt
magamál; men kunna tey ikki tað, gert
tú rættari, at tú ansar eftir, hvat tú gevur
teimum. Tær dámar sjálvum og tú unnar
óðrum eina metti av góðum, róstum kjóti;
hitti tú nú ein mann, sum í mangar dagar
hevði svóltað (í bjórgum, á lamnum skipi
o. s. v.) hevði hann ivaleyst haft hug til at
metta seg av hesum góða kjótinum; men
mundi tú torað at givið honum tað? Tú
hevði væl kvíða fyri. at hann kom at oveta
seg. og helđur givið honum ein óbótaðan
súpanaspón, ein drílbita ella hvat annað,
tú hevði fyri hond, og so vildi tú ikki lovað
honum at etið ovnógv isenn. nettupp tí tú
unti honum væl. Sjálvur dámar tær sukur
og bakkilsi; men tú lovar ikki barnitínum
at eta so nógv av tí, sum tað vil, ti tað
kennur sær ikki magamál.
Nú hugsi eg, at tað gongur einum
stórum parti av Fóringum við brennivininum,
sum bórninum við sukrinum ella tí ovsvanga
manninum við kjótinum, at teir kenna sær
ikki magamál; ti ganga so mangir ov-
druknir; og ti haldi eg, at teir menn gera
væl, ið ikki bjóða óðrum brennivín — sum
tiðinar nú eru — um teir so drekka tað
sjálvir. Ein rættur maður, sum hevur
verið ovdrukkin, harmast inn á seg sjálvan,
at hann hevur borið seg so at; menn hann
átti at harmast enn meira, tá ið hann sær
aðrar ganga fullar og veit, at hann hevur
hjálpt teimum til tað; hann hevur kanska
givið teimum fyrsta glasið, sum voldi hugin
eftir at fáa meiri; ella hann hevur givið
piltinum, sum, nú hann er vaksin,r keypur
sær tað sjálvur. J. P,
Eina ferð læs eg eina sógu um tveir
Franskar krígshóvuðsmenn, sum vóru í
kríggi í Ruslandi. Tað bar so til, at hesir
tveir F'ransmenn vóru blivnir so rúkandi
illir við hvónn annan, at teir eftir teirra
skikki skuldu »duellera«, t. e.: berjast við
hvóssum ella skjóta eftir hvórjum óðrum.
Har roynđu nógvir at stilla til friðs; men
tað Franska sinnalagið er munur í, hvónn
vegin tað vendur — tað hjálpti alt einki:
annar skulđi liggja eftir. Tá reisti ein
maður seg upp og talaði soleiðis: »Fyri
mær mugu tit drepa hvónn annan, um tit
vilja; men minnist til, at tit eru Fransmenn
og at vit skullu herja á hesa borgina hjá
Russarinum ímorgin. Tit eru báðir av
okkara viðgitnastu krígsformonnum. Urn
tit nú drepa hvónn annan, gera tit stórt
svik við okkara móðurland, so at vit kanska
tapa slagið av tí sama. Minnist til okkara
kæra Franska ríki! minnist til Franka-
ríkis krígsæru!« »Tú hevur rætt,« sógdu
báðir teir illu menninir, »okkara kæra
móðurland mugu vit ikki svíkja. Takk
fyri hesu orðini. tú segði í rættan tíð.«
Dagin eftir bleiv hart strið. Av Frans-
monninum doyði fimtan hundrað, tó vunnu
teir at endanum. Báðir hesir hóvuðs-
menninir doyðu. Annar var ikki sloknaður,
tá ið tað sást, at Fransmonninum stóð
vinningur til. Hansara seinastu orð vóru:
»Nú doygji eg glaður, tí at eg doygji
Frankaríki til nyttu!«
Eg havi ofta hugsa, hvussi gleðiligt
tað hevði verið, um Eóringar vóru so góðir
við Fórjar, sum hesirFransmenninir við teirra
móðurland, tá hevði mangt og mikið staðið
betri til hjá okkum. Vit virða Fórjar nógv
minni, enn tær eru verdar og okkum sjálvar
nógv minni, enn vit eru verdir. Fóringar
hava hegartil fyri tað mesta verið grund-
góðir, ,iarðfórir og tarvuligir; men nú sýnast
Fóringar meiri og meiri at venja seg til
útlenskar siðir, so at teir verða bleytir
bæði til kropp og sál. — Mangur Fóringur
krympar seg nú við at drekka eina kalda
súpana skál á fastanđi hjarta, tá ið hann
fer til arbeiðis á sjógvi ella landi. Nú má
tað vera hettar vælsignaða heita drekka,
kaffi ella the, til at verma kroppin, nettupp
sum tú leggur eld i ein ovn, tó er tað
ivaleyst »stákkutur varmi«. — Nú er tað
hildið skammiligt at fara til gildi í Fór-
oyskum búnað, tó at óll máttu sætt, at
hann er líka so prýðuligur og góður í allár
mátar sum útlensíc klæðir. Konufólkini
hava stórsti parturin gjórt seg til apukattar
av stási og fjasi. Alt, tey hava vunnið av
hesum, er, at ein partur av teimum lítið
duga til annað enn at pinta seg. Ikki
kunna tær arbeiða utí, tá ið sólin sær, —■
so blivur anlitið ikki hvítt. Ikki tola tær
eitt hvast kavaæl, — tað tekur ov fast.
Ikki kunna tær blíva vátar, — so verða
tær »forkólaðar«. Og so eru nervar teirra
so svakar, at tað er syrgjuligt. Trúskapur
og friðaligheit minkar, jú meiri fornir siðir
vanvirðast.
llar skal annar livumáti til, um Fór-
ingar vilja liva væl í Fórjum. Burtur við