Føringatíðindi - 01.07.1891, Blaðsíða 3

komin til manns — hevði ikki boðið gent-
unum av, Hann hevði orða um, at ein
rættur maður mundi rógva líka skjótt, sum
allar 6. Hettar var borið framm fyri tær,
og so hóvdu tær bjóðað honum av, — Við
róðrinum gekk tað so fyri seg, at stýris-
maðurin hjá gentunum á útferðini stýrdi á
árina hjá dronginum, so at homlubandið
gekk fyri. Slíkt haldi eg vera antin skálka
ella buffils atburð. Eg átti ikki at lagt í,
hvat ið skrivað var av einum so fáviskutum,
sum hettar, ið molmar um »Argjahólm«, tó
vildi eg ikki spara hesar reglur, tí eg eri
ein av teimum, sum var hjá.
Rastur fiskur er góður matur, men ger
ógagn innan í urverki. Hettar mátti ein
maður sanna, ið farin var at skera tor\r
langt burtur frá staðnum. Hann hevði
fingið eitt ur upp í hendur frá einum bygdar-
manni, og tað var júst dagin fyri komið
aftur frá urmakarinum. So tók hann tað
við. sær burtur á heiði til at siggja, hvussu
dagurin leið. Hann skar væl og leingi, til
hann fór at kenna svongd; so hugdi hann
at urinum; tí sólin sást ikki. Tað varikki
komið so langt framm sum til dogverðatíð;
tí fór hann aftur at skera eina lótu. Svongdin
bleiv alt sterkari, og so hann aftur at
hyggja at hesum góða uri. Tað vísti somu
tíð, sum eina lótu framman undan og hevði
eisini mist Ijóðið. Hann skakaði tað til at
fáa tað aftur á gongd, men ikki bar til,
— Um kvólđið fór hann til urmakarin og
deildi hann, ti hann hevði bótt urið so illa,
at tað ikki kundi ganga aftur í samdógur.
Urmakarin tók urið og skoðaði tað innan.
sHar er eitt pinkulítið hvitt!«, sigur hann
og setur eitt stórt glaseyga óðru meðinni
nósina. »Tað er fiskur!«, sigur hann og
setur eitt sterkari glaseyga fyri. »Ja, nú
síggji eg skilliga, at tað er rastur fiskur.«
— Maðurin svór, at hann hevði ongan fisk
koyrt í tað. Hann hevði hvórki latið tað
upp ella latið nakran annan nomið tað.
Hvaðani skuldi tá fiskurin vera komin ?
Hettar kunđi urmakarin einki svara uppá,
men tók tigandí »fiskin« úr, flýddi manninum
urið aftur og lovaði, at nú skuldi tað ganga
í heilum. — Eg hugsi tað gongur enn.
Xeinast eg frætti, vann tað hitt stóra torn-
urið í Havn at ganga (nærum 3 tímar um
vikuna) og tað er nóg væl av einum slíkum
neyðaradýri, sum ikki fyllur uppi ein vesta-
lumma. j
Sjáldan varð forvitin fegin. í einum
staði í Frankariki kom ein lítil fínt kladdur
maður gangandi fram eftir gótuni og sá,
,at eitt pappír var sligið upp á ein av teimum
stólpunum, sum gatulygtunar sita á. Hann
hevði ikki glaseyguni við sær og kundi
tí ikki síggja, hvat ið skrivað ella prentað
var á hesum pappírinum, tí tók hann sær
fyri at klúgva upp eftir stólpanum. Tá ið
hann kom upp ájavnt skriftuna, las hann:
»Málað!«. Hann kom sær niður aftur sum
skjótast — heldur snópin — men ikki fyrr
enn hann hevði reinskað mest alla málingina
uttan av stólpanum.
FRÁ ÚTLONDUM.
Úr íslandi frættist, at fyrri partur av
sumri hevur verið mest kaldligur og tur-
ligur. ísur er ikki komin at landinum til
nakran bága. Fiskiskipini hava yvir hóvur
veitt væl. Hjá útróðramonnum á Vestur-
lanđunum hevur veiðan verið meiri ymis.
Fóringar, sum fóru til Patriksfjórð at rógva
út, láta væl at. Á Eystfirðinum hevur lítil
fiskiskapur verið herfyri, tó er nú fleiri
staðins komin nógd av sild og fiski. Fleiri
av Fóringunum hóvdu seinast, ið frættist,
fingið meiri enn 100 kr. í part.
Telefon (máltráð) er Otto Wathne farin
at leggja av Seydishrði yvir Fjarðarheiði
og Reyðafjarðardalar til Búðaroyrar í
Reyðafirði.
Aðrastaðins frá er lítið merkiligt frætt.
Alt er friðaligt í óllum londum uttan í Chile.
Har er enn sama ringa skilið. Herverk,
yvirváld, morð og elđskaði frættist frá
hvónn đag.
Tíðindi úr Forjum. Veðurlagið var
fyrra partin av júni mánaði út av lagi tur-
ligt og fyri tað mesta kaldligt. Tó var
tað stundum um dagin ógvuliga heitt, har
sólin stóð á og lívd var fyri hógættavindi
og eysturætt. Otta dagar fyri Jóansóku
var so mikið ælaveður, at tað hjálpti væl
uppá veltur og gróður yvir hóvur. Har
sum væl er dyrkað og jórðin hevur góða
tóðu er græsvóksturin í meðal lagið eftir
ársins tíð.
Græsormurin hevur gjórt ómetu-
ligan skaða, mest í undurhaganum og á
fornum bø. Syrgjuligt er at sígja mangar
líður, sum hesa tíðina eru vanar at vera
fagurt grónar og nú eru so bleikar, sum
um jóltíðir. Ormur er nogvur á óllum
oygjum. Mest skaða hevur hann gjórt á
vestur- og suðursíðum og yvir hðvur í
óllum stóðum, sum lítið er til av heiðafugli.
Fiskiskaparin roá kallast góðurum
allar Fórjar. Velting, torvskurður, fjall-
gonga og figling hava tama útróðri og ikki
hevur altíð vigrað væl, tó er yvir honds
nógvur fiskur komin upp á land. Úr Suðroy