Føringatíðindi - 01.08.1891, Blaðsíða 1

FØRINGATlÐINDI
■
Nr. 8.
AV6UST 1891.
2. Ár.
Foringar og íslendingar.
^Endað.)
Av íslandsferðinum njóta Foringar bæði
ilt og gott. — Peningavinningurin er yvir
hovur góður, men heilsuspellið er hjá
mongum stórt bæði av tí strævna lívi, teir
hava á sjónum, og ikki minni av tí óvanda
ambæting, teir hava uppi á landi. — Á j
sjónum kunna Foringar ikki læra miklan
dugnaskap av íslendingum, men í seyða-
rókt og enn meiri i neyta og rossarókt
sýnast íslendingar at vera longri frammi,
so í tann mátan kunna Fóringar læra nakað ;
á sínum íslandsferðum. Ivaleyst má tað
eisini kallast vinningur, at av hesum ferð-
inum verða Fóringar minni heimfóðingar;
teir verða meiri sjálvbjargnir og meiri
namir fyri andligum lívi. Samanhaldið
hevur fyrr verið ov lítið hjá íslendingum,
líka so væl sum hjá Fóringum. íslendingar
eru tó nú farnir so mikið framm í felags-
lívi og sinni fyri »landsins besta«, at Fór-
ingar har kunna læra nógv av teimum.
Eisini eru íslendingar so mikið framman
fyri í at virða seg sjálvan og sítt eigna, at
Fóringar har kunna hava gagn av at fylgja
teimum eftir, tá ið teir ikki ganga so langt,
sum tað uppá spott er sagt um summar
íslendingar:
»Bara lúsin íslensk er,
tola teir fegin skriðan«.
Summir duga á at skynna, at teir ikki
hava æru av, at teirra forfedrar hava verið
tað fremsta fólk í verðini, uttan at teir
sjálvur vísa líknandi dugnaskap. Fyri teir
íslendingar, sum hava sæð sakina frá óllum
síðum, hevur tað verið ein góð troyst at
minnast á, hvat ísland og íslendingar hava
verið fyrr. Tað hevur hildið mótið uppi,
tá ið ísurin er lagstur um landið og hevur
stongt útvegir, minkað um gróðurin, so at
seyður og neyt eru deyð í túsundtali, táið
fiskiloysi hevur ókt um armóðina og eld-
goysir úr fjóllinum hava lagt góðar og
stórar đalar og flótur oyði; og tað hevur
styrkt væl, tá ið sótt og sjúkur hava herjað
landið og handilsskuldir og hvónnsmanns
armóð hava latið lfttla vón um uppreising.
Tann, sum veit um íslanđ og íslenđingar í
hesum seinastu 50 árinum, veit at sigafrá,
at framburðurin hevur verið stórur.
I.at okkum hopa, at Fóringar heldur
ikki mugu liggja aftaná.
Foringafelag hevði samankoming Ólav-
sókudag. Formaðurin greidđi frá, hvat
felagsnevndin hevði tikið sær fyri síðan
á nýgjárinum. Av tí Fóroysku ABC-
bókini var nú prentað eitt hálvt ark og
meiri var væntandi so hvórt, sum tíð kundi
vera til tað í prentsmiðini. Sum felagið
hevði Samtykt á hvítusunni, skuldi bókin nú
gerast so mikið stórri, at tað kundi rúmast
i henni nókur fá lesustykkir og ein stutt
grein um Fórjar — um oygjar, bygdir
o. a. m. — Hareftir kom fyri at avgera
um eina broyting av felagssliipan, sum D.
Isaksen hevði fyrisligið á »trettandi«.
ístaðin fyri, at fyrr ein og hvór hevði frítt
at geva so mikið og so lítið til felagið,
sum honum sýntist og so ofta ella sjáldan,
sum honum sýntist, skuldi nú setast fast
limagjald, ikki minni enn 25 oyrur hvórt
ár. Tað var sagt, at felagið hegartil hevði
haft ivaleyst so nógvar peningar, sum
nýttist. Ein og annar av liminum hevði
latið 10 kr. í senn, og um tað so var fá-
tækar arbeiðskonur, so hóvdu tær latið
eina krónu; tí kundi tað vera ivingur, um
felagið mundi fara at fáa meiri ríkidómi av
tí fasta limagjaldinum. Eftir sum felagið
ikki átti at stevna so mikið eftir at samla
peningar, sum at fáa óll við, sum kunna
hava sinni til at fremja tað, ið felagið
hevur fyri, mátti væl hugsast um ikki at
ræða nakran burtur frá felagnum við ov
hógum limagjaldi. 25 oyrur var nógmikið,
tí tað var hopandi, at teir, sum nakað eru
mentir, Hka sxim hegartil vilja lata meiri,
um tað skal koma til at nýtast. Eftir at
tað hevði verið talað aftur og framm og
frammhildið, at fast limagjalđ gav betri
greiðu á hvór ið var í felagnum og hvór
ikki, var samtykt at lata nevndina gera
útvegir til at krevja limagjald frá nýgjári
komandi, ikki minni enn 25 oy. árliga av
hvórjum, sum vil vera í felagnum.