Føringatíðindi - 01.09.1891, Blaðsíða 3
ikki verða ráðuligt at geva po miklan
pening út, sum nýtist til at byggja ting-
stovuna storri og verður tí einkið gjort
nú á sinni.
Svymjing.
Ein svymjingaskúla hava Schrøter og
tveir aðrir Hvalbingar begynt nú í summar.
Tað var eftir ynskjandi um slíkt bleiv tikið
til eftirdomi víða hvar á bygd.
í Havn hevur annar lærarin i almogu
skúlanum lært piltanar at svymja og nógvir
eru komnir væl á leið.
Av tí at tað er borið framm fyri blað-
stýrarin tey tíðindir, at ein grein um ein
lítlan kappróður, sum var her á Havnarvág
nakað fyri Olavsoku er komin til soleiðis,
at blaðstýrarin hevur bjóðað sær til at skriva
hesa grein fyri Kristoífer I.arsen, so má
her sigast: Tann umtalaða grein var
skrivað, áðrenn blaðstýrarin hevði
talað við Kristoffer um sakina.
Hon var hvorki frá blaðstýrarinum
^jálvum ella frá Kristofferi. Tann,
sum sigur annað, fer við lygnsmannsboðum
og hevur fyri neyðini at vera minntur um,
at »tann, ið sigur lygn eftir annans munni,
fær skomm fyri sín munn«. Tað hevði
ikki loyst seg, at geva hesum tvætli gætur,
hevði tað ikki harav víst seg fyri neyðini
at lata fólk vita, at eingin fær at vita,
hvor ið skrivar eitt og annað í
»Foringatíðindi« uttan, at tann, sum
skrivað hevur, sjálvur vil tað ella
sjálvur er atvoldin í tí, at tað
kemur út.
Gamla Guðrin sendi eina ferð eina
grein um skúlan í Kollafirði til »Fóringa-
tíðindi«. Ein og annar kunđi halda tað |
vera stuttligt at lesa um, hvussi nógvar
lekar skúlin hevði — so nógvar, at alt
steintoyið, ið kom til Sjóarhanđilin, ikki
rakk til at seta undir. Nú herfyri var J
kommunalnevndin komin saman tíl móti í
skúlanum. Tað bar so á, at tað var ein
tann versta áarfórisdag, ið verið hevur. Ti
fóru kommunustýrarnir til at hyggja eftir
hesum lekum, sum so víða var frætt frá;
men teir funnu ongan. Og tó var tað nevnt
fólk (pligtarfólk). sum takti skúlan. Óll
vita, at nævurtak kann leka eitt synđur í
fyrstuni aftaná skerping, harfyri kundi
Gamla Guðrin latið verið at frambori slíkt
órímuligt skrógg, sum ivaleyst hevur verið
ætlað til at niðurseta tann »yngsta smiðin«, l
sum var settur til at vera byggmeistari.
Hesar reglur mátti eg senda framm, tí
eg eru
ein, sum er góður við
yngsta smið.
Ein brævskrivari »1. n.« hevur i
»Dimm.« latið til sjónar, at hann er illur
um tað, eg skrivaði í seinasta »Føringa-
tíðindi« um peningaskramlið í kirkjunum
o. a. m. Eg, býtlingur sum eg var, trúi, at
kirkjuprýðingin skuldi eitast at vera til at
tæna harranum; »1. n.« letur meg vita, at
hon er bert til at gleða brúðarparið. Eg
havi fyrr trú, at kirkjan átti at vera bert
til at tæna harranum í, ogegvilhalda,
at eitt hvórt brúðarpar mátti funnið sína
bestu gleði í, at harrin verður tæntur rættu-
liga og tað haldi eg ikki vera gjórt við
at fóra fják og fjas inn i kirkjuna. Hettar
er nú mín trúgv, men tað kann vera, at
hettar, sum mangt annað, er dimmt fyri
mínum eygum; onnur mugu gera ogláta,
sum tey halda vera rættast. Tað sigst jú,
at ein og hvór verður sáligur av sínu trúgv
— um hann hevur nakra. H.
Svarta talva er farin. Hon var eitt
minnismerki frá fornum dógum. Hon sat
uttaná tingstovuni niðri í gongd inntil ting-
stovan varð seld. So bleiv non útihýst,
men slap at hanga uppi á Kristnastovu.
Har hevur hon lorrað nú í mong ár og
hevur trúliga borið alskyns tíðindir frá
teimum »stóru og klóku« til fólkið •— at
siga til fólk, sum dugdu at lesa brævaskrift.
Nú, hon var blivin gomul, vilđi eingin ansa
eftir henni. Tað var takkalónin fyri langa
og trúfasta tænastu. Jú, so er verðsins
lón! Nókur ár herfyri tók onnur glas-
hurðin niður av vindi og lá og rakst í tún-
inum, inntil eg kom og tók hana upp og
bar hana til sýslumannin. Hon kom ongan-
tíð upp fyri aftur. Mangur hevur borið ótta
fyri at fáa svartu talvu í hóvdið, so lasafarin
hevur hon verið í mong ár. Nú hon datt
niður i sta septembir, vildi eingin taka hana
upp. Hon bleiv liggjandi til vanda fyri
Havnarfólk, sum skjótt kunđu brótabeinini
á henni.
Mann nú nókur »svarta talva« koma
aftur? Hon verður saknað av mær og
mongum óðrum.
Kurlufaks.
Serur er siður á landi. Tá ið eg var
smáđrongur, kom ein gamalur maður úr P.
at vitja foreldur míni. Sum siðurin var,