Føringatíðindi - 01.11.1891, Blaðsíða 3

burð, gittu, at tað var ti, at hann í fleiri ár
hevði gingið við einum bispi í vinstrini*).
Nú visti eg, hvat eg vildi, og eftir sum
eg halđi tað vera synd, at ikki alla systrar
mínar sum skjótast skulu fáa hettar at
frætta, fari eg at seta tað í »Føringatíðindi«.
Vinsamuliga
Illa Billa.
Gággur, ella kúðungar, verða fyri
tað mesta ikki fiskaðar í Einglandi við
sama reiðskapi, sum her í Forjum. Teir
bregda ikki fiskarhovd uppá linuna, menn
hava storri ella smærri meisir, sum teir
knýta ymisligt slógv niður á. Meisin verður
gjord á línuna við trimum ella fýra teymum
so at hon ikki skal hálvast, og tað er passa-
ligur bugur í nótini, so at gággunar íkki
kunna detta burtur úr. Til viðfer í meisini
kann brúkast tjoraðar jarngjarðar ella ringar
av galvaníseraðum tráði. Nótin má helst
barkast væl og đruknast í linolju (fernis)
ella tjorast. Hesin reiðskapurin er dýrari
at fáa í lag; men hann oyður ikki so nógva
tíð og tað kann fiskaSt væl við honum, har
sum djúpt er, um vegrið er ruskut. Hartil
kann brúkast til agns, garnar, vil ella okkurt
annað slógv, sum er fyri hond.
Javnt býtt
ella
oyra fyri skegg.
Nú eru mong ár liðin, síðani tað barst |
á, at ein ungur Islendingur, sum her skal
sigast frá, kom niður tíl Kjóbinhavn. Hann
æt Bjorn og væl mundi tað navnið hóska
honum; tí hann var stórur og sterkur, og
skorturin prýddist ella nærum fjaldist av
einum ramligum, gulum skeggi. Bjórn átti
ein farbróður í Kjobinhavn, sum hýsti
honum tað tið hann var har í staðnum.
Sjálvsagt var hin gamli so blíður og vinar-
ligur við bróðursonin, sum hann vera kundí.
Hann sýnđi honum alt sjáldsamt og mar-
kotlugt, sum var at sígja í tí Danska konga-
staðnum. Bjorn gekk tigandi míllum alt
og hirdi ikki at kasta eygunt at nókrum. j
Hettar helt hin gamli vera logið og alt
meiri bilsin bleiv hapn, tá ið hanp, sum
tíðin rann, sá, hvussí spakur og skrámu-
lígur hin ungi varð dag frá degi. Tí sigur
hann ein dagin; »Hvussu ber tað til, at
tú ert vorðin eín slík beinastúka?« —
Bjórn skultraði sær í stólinum: »Ikkj veit
eg.« »Ert tú sjúkur ella leingist tær
heim aftur?« — »Ja, eitt sindur av báðum
*) Her má sigast, at Chinamenn ikki eru skaptir innan
sum neyt, men sum annað fólk. Teir liava ikki
vinstur, men einans hýd ella sekk, sum kallast
magi. Blaðst.
slógum.« — »Stutleika tær her, sum tú
vilt, her mátti verið nóg skemtuligt.« —
»Ikki ber til, tí eg havi ongan at glímast
við. Eg havi nú verið her í tvær vikur og
eri ongantíð sloppin til at taka tók.« —-
»Ey, eya meg! er tað soleiðis vorið, so er
bót á bórði. Kom tú við mær út at ganga
í kvólđ.« —• Nú kviknaði hin ungi við.
Um kvóldið fóru báðir av stað og
stedgaði uttanfyri einar dyr, har sum slagt-
arir og aðrir tilíkir jassar sótu inni og
drukku. »Gakk nú inn,« sigur hin gamli,
»og bjóða teímum av.« Bjðrn ger so,
meðan farbróðurin stendur uttanfyri og
lurtar og hugsar nakað soleiðis við sær:
»Statt nú væl og manniliga, blóðug verður
gótan!«
Ein lóta er umliðin, so kemur buldur
í, og áðrenn hin gamli veit av, sær hann
kroppar koma boltandi út úr durinum,
summir eftir hðvdinum og" summir tví-
bugtaðir. Aftast kemur ein, errin og bringu-
brattur, men heldur snákutur um annan
vangan og við blóði drívandi niður eftir
hálsinum. »Anskotin! Bjórn, hvussi er
tú vorðin? Hvat hevur tú gjórt við skeggið
á tær?« — »Tað er slitíð burtur; ein
av slagtarinum læsti báðar hendur í tað og
skræddi alt sín veg; men trúgv tú mær !
hann slapp ikki ómarkaður. Tá ið hann
tók í skeggið á mær, treiv eg um annað
oyrað á honum og her er tað!» í sama
viðfangi stingur hann aðra hond niður í
lumman og rættur so eitt slagtara oyra upp
fyri nósina á farbróðuri sínum, og mundi
tað vera honum líka dámligt, sum hevði
tað verið eitt snúshorn.
Eftir 'nettar tykti Bjórni vert at vera
nakrar dagar enn í Kjóbinhavn.
í ein hólm, hvará æðuvarp er, vóru
nú í vetur lcomnar nógvar rottur. Bóndin,
sum átti hólmin, slepti ti 2 kattar út í
hólmin at eta rottunar, Hettar gjórdu teir
trúliga; men tá ið teir skuldi verða tiknir
aftur, fekkst ikki meiri enn annar. Hin
legðist í eina ur og fóddi seg av alskyns
fugli. Hvórki æður ella ternur ella tjaldir
tordi at reiðrast á hólminum. Æðunar
svumu uttan um og kagaðu uppá land,
men tordu ikkj longri. 8 đagar fýri Jóan-
sólcn heyði ein drongur fyri góða lón lagt
seg út í hólmin um náttina og tað lukkaðist
h.onum at skjóta hendan óvarga útlógu
fress. Tá fórn allar tær æður upp at verpa,
sum ikki vóru rýmdar burtur við alla.
Frá útípndum er lítið merkiligt frætt
uttan at Parnell, ein hóvuðstingmaðurin úr
írlandi, er deyður, og at Boulanger, sum
herfyri hevði nærum mesta veldið í Franka-
ríki, hevur forgjórt sær sjálvum.