Føringatíðindi - 21.01.1897, Blaðsíða 1

FØRINGATÍÐINDI
Nr 2.
21. JANUAR 1897.
8. Ár.
Leirvikspádl.
(Uppatturtikið.)
Pádl hann heilsar Glivramonnum,
hann hevði so stórar hendur:
»himmiríkis kosnir veri tit,
føri meg ivir á Strendur.«
Játtaður varð fluttningur
áðrenn hálvt talað varð orðið;
mannaður bátur av Glivrum fór,
tríggir í kvørt borið.
Settu teir hann um fjørðin ivir,
tungur var tann róður.
Pádl hann st gur á bakkan upp,
hann tikist at vera móður.
Pádl hann heilsaði Glivramonnum,
ødlum mannatali:
»koma tit attur til Leirvíkar,
so ske tikkum sama skjali.
Pádl hann stenđur á klettinum
og hugsaði sær um ráð:
»eg skal gista kjá ertnabúki,
standist kvat av ið má.«
Pádl hann gisti kjá ertnabúki,
so er sagt herfrá,
fisk fekk hann til náttverða
og súpan omaná.
Nógv drakk hann av skrindusúpan,
væl tiktist møðin renna,
landsmakk sterkan tóktí hann
at skrindusúpan kenna.
Tað var um ein annan morgum,
vindurin lá av'norði,
slátumørur og køka við,
tað var sett á borðið.
Nógv át hann av slátumøri,
væl mundi mørur smakka,
síðani stóð frá borði upp
og firi mat at takka.
Flutning hann av Strondum fekk,
so sigist i hesum tátti,
drógu bát av lunni oman,
sum »greivin« sjálvur átti.
Rógva nú suður á Kvítanes,
árarnar leika í todli,
skjótt er gjørt við ferðini,
sum væl mann dáma Pádli.
Setti mann í Akkersvík,
Pádl á kletti stendur:
»beri tit mina blíðu heilsu
heim attur á Strendur.«
Pádl hann gongur á Kvítanes,
hann hevði ikki føtur lavnar,
sveitti dreiv av anlitinum
tá ið hann kom til Havnar.
Pádl hann gongur til hosnamannin,
pøruni upp hann rættur:
»hevði tú sloppið mær av við tey,
tað var ein góður lætti.
Tikin vóru pøruni,
so vad tóktist maður at liva;
síðani gekk hann til bókhaldarin
for varu út at skriva..
(Niðurlagt.)
í seinasta »Føringatíðindi« var skrivað
ein grein om føriskar embætismenn. Harum
kann skrivast nógv attur og fram; tí »so
mangt er tikki sum maðurin«.
Eitt kunna ødl koma á samt um: at
tá ið idlsemja kemur midlum ein førisk
fødđan embætismann og fólkið, tá manti
oftast frá báðum síðum galda orðatakið:
sFrændi er frænda verstur.« Eisini er ødlum
kunnugt, at evnagóðir dansk føddir em-
bætismenn hava verið í Førjum, sum hava
lagt sær eina við at røkja síni embætir væl,
og sum í ødlum lutum hava víst so fólka-
ligan atburð, at teir hava verið saknaðir
av kvørjum manni, tá ið teir eru farnir
attur til útlonđini.
Taka vit tveir embætismenn, báðir líka
væl lærđir, lika hjartagóðir og líka evna-
góðir í ødlum lutum, tá mátti verið eyðvitað,
at tann av teimum, sum var E'øringur,
mátti kunna gjørt meiri gagn í sinum
embæti enn hin, sum kom hegar ókunnugur
við Føroysk viðurskiftir. Fosturlanđsalsk-
•urin mátti eisini elvt Føringinum til at
stremba síni evnirFørjum og Føringum ti)
gagn, meðan ’hin, ið kvussu heimastaddur