Føringatíðindi - 04.02.1897, Blaðsíða 2

Teir barðist adlan bøin oman,
kvørgum stóð til fađl,
teir løgdu sínar bardagar
har oman ivir hadl.
Teir bardist út av bakkanum
Og Edlindi gekk undir,
brakaði í kvørjum beini,
hálsur og heysur sundur.
Eg kann ikki kvøða meir,
tí eingin vil meg læra;
bóndin misti har sitt lív,
háls og heysin harða.
Føringafelags ársgildi varð, sum vant,
hildið 6. januar.
Til gildið var irkt ettirfilgjandi vísa:
Lag: Nú fedlur ríman.
Eørjamál og Førjasiður
er várt mið at verja,
leggja adla megi til,
um nakar á vil herja.
Føringafelag
halgar føðidag,
takkar firi runnið ár
og tað sum fekkst í lag,
Føringafelag!
Kærleikin til fosturlandið,
sprottin av heitum blóði,
birti hetta felag í
og vakti mong, sum svóvu.
Føroyskt er blóðið,
føroysk er vár sál,
sjálvur harrin av himlaríki
gav okkum Førjamál,
Føroyskt er blóðið.
Kærleikan til móðurmál
og fosturlanđsalskin bjarta
harrin kinđi á firsta sinni
undir móðurhjarta.
Tíðin hon rennur,
dagar verða ár,
kærleikin til móðurmál
to fidlur hjarta vár;
l'íðin hon rennur.
t
Nógv er felagnum at trikkja
slíkan halgan dag;
kvat skal níggja árið bera?
mangur ein spir seg tað?
I iva lat mótið,
onga neyð tað hevur,
hann, ið gav okkum lív og blóð.
hann veit best kvat okkum krevur;
liva lat mótið.
Tað er vár bøn á hesu stund
av vár instu sál:
harrin signi Føringar,
Førjar og Førjamál.
Føringafelag!
statt firi uttan falsk,
verkið títt skal framgond fáa,
sælur er fosturlandsalsk.
Føringafelag!
A. S.
Bøkur. *
»Shetland og Shetlændere« eitur ein
lítil bók, sum landsmaður okkara, hin lærdi
J. Jákupsson, hevur skrivað um Hetland
og Hetlandsfólkið í fodntíð og nútíð. Stíl-
urin er skilligur og livandi. Sum vituligt
er verður nógv framhildið um gomul Het-
landsk nøvn og onnur orð, sum eru meinlík
okkara orðum. J. Jákupsson hevur eisini
skrivað eina størri bók: »Det nørrøne
Sprog paa Shetland«, sum nú skjótt verður
útgivin.
»Faarehold i Norge« eitur ein av
teimum nógvi bókum, sum norski bóndin
Johan Schúmann hevur skrivað. J. S. er
ein lærdur (studeraður) maður, men hann
er eisini av ítastu dugnamonnum í bónda
skapi. Mest hevur hann lagt dent uppá
seyðabrúkið; og hann hevur gjørt ómetu-
ligt til at bøta norska seyðaslagið og seyða-
røktina, hvarav nú mong, mong túsund av
krónum árliga innflóta í landið. — Firi
Føringar ivir høvur eru Schumanns bøkur
ikki greiðar at skilja, tó at stílurin er
livandi edla sluttligur; tað er meiri, at tær
eru so lærđar, enn tey ókunnugu norsku
orðini, sum er til bága. Firi tann, sum
hevur eitt sindur av bindindi og hug til
bóndaskap, eru Schumanns bøkur væl verdar
at eiga. Tær tola at lesast uppaftur og
uppaftur í saman. Jóanes bóndi í Kirkjubø
gevur inskjuliga frágreiðing um Schumanns
bøkur.
>Mangur fæst við boga . . . .« »Dim.«
sínist at hava ráð firi bráðasótt. Tey eru
at smirja tjøru um múlan edla í munnin
á seyðinum.
Vinmaður Andersen, sum var so væl
kendur við »Lucas sáli«, mátti haft greitt
»Dim.« frá, at Føringar fleiri hundrað
ár herfiri vistu um hesu tjøruráðini. Vóru
tey so vist álítandi, mátti Føringar verið
ovmikið neytaligir, um teir lótu bráðasóttina
herska, sum hon hevur gjørt, adla hesa tíð.
Hevði »Dim.« spurt ein gamlan mann
her í Havn — hann er ónevndur, væl