Føringatíðindi - 18.03.1897, Blaðsíða 2

mikið, ið er uppdiktað, er ikki gott at siga;
men er tað so, at Oðin rímdi undan Rom-
arum, kann tað ikki hava verið langt
frammanfiri Kristus; kann henda, tað hevur
verið væl seidni, og mann hann tá hava
funnið skildfólk firi sær; tí hetta sama
fólkaslagið hevði búð í Danmark og sunn-
ara parti av Svøriki, um ikki longur norður,
firr enn sum so.
Romara kadlaðu alt landið eystanfiri
Riná: »Germanien«, og fólkið, sum búði
her: »Germanar«. Landið var bitt i mong
smá ríkir, sum kvørt hevði sín høvding.
Fólkini nevndi seg við mongum nøvnum:
Frisar, Batavar, Gotar o. s. v. Øđl mundu
tey vera skilđ, ødl trúðu tey á Ásanar
(Oðin, Tóra, Frey o. s. v.), sum mundu vera
av sama fólkaslagi, og ødl hava tey goymt
tær soma søgunar um Sjúrða Sigmundarson,
Tíðrik konga, Karlamagnus o. fl. Navnið
»Gotar« brúktist væl um størsta partin av
hesum fólkunum, og vær viljum tí her
nevna tey ødl við navninum »Gotafólk«.
Gotar búðu suður við Svartahavið og Gotar
buðu í Danmark og Svøríki, sum eisini
kennist av nøvnunum Gotland, Gøtariki,
Jútland (t. e. Gotland) o. fl. Gotafólkið
varđi Europa firi øðrum fólkum, sum vildu
koma inn, og sum annans mundu oytt alt
tað góða, sum her var bigt upp av Grekum
og Rommarum, og útrudda kristindómin;
Gotafólkið breiddi seg út um meginpartin
av Europa; Gotafólkið gjørdi enda á Romara-
rikinum tá ið Romarnir høvdu ovetið seg;
Gotafólkið grundaði níggj ríkir, birti nítt
lív i tey romansku fólkini, innførdi níggjar
siðir og kunstir, edla broytti teir gomlu,
so sum greiniligari skal sigast frá seidni.
Heimferð.
Stórt er við strúkandi biri á dírđar sjógvi
at fara;
størri at striðast í frøði við anstreym og
stormin hin harða,
tolin at stíra ta skákandi leið midlum boðar,
streingir og íður,
ikki at dvína um sjógvurin ilskast og
streymur er stríður.
Gongur tað atturá stundum, so linkar tó
broddur umsíður;
hevur tú treysti i trúgv og í vón, tá ið
mestur er vandi,
tá ikki tær grettur í »heiminum fríða« at
festa fótin á landið.
Ur Norðoyggjum.
í mong ár hevur verið talað um at
fingið bigt eitt sjúkahús í Klaksvík og firi
11 árum síðani var sakin firi í løgtinginum,
av ti at Suðroyja doktari hevði borið tað
sama uppá mál við Suðringar, sum eisini
hilđu seg treingja til eitt slíkt hús. Løg-
tingið helt seg ikki vera ment at fremja
hesa sak og av tí at fysikus ikki dámdi
hana, mest firi hospitalið í Havns skild,
datt hon burt.
Tó her á plássinum hevur altíð verið
tosað um hetta, av tí at mong sjúk fólk
hava verið seingjarliggjandi her firi dagliga
at vera undir đoktarahondum, mest tó í
hesu seinasti árini undir okkara góða og
nærlagda doktara; hann hevur hildið tað
verið stórt spedl. at einki sjúkahús finnist,
tí ofta hevur trotið passandi pláss, og fólk
keðist eisini av altíð at húsa fremmindum
sjúkum fólki. Væl vita vit, at sjúkahús er
í Havn, sum vit kunnu fara til, men firi
tað firsta tola ikki vánarlig fólk ta longu
og troyttandi ferð, og firi tað annað krevjist,
firi at liggja á hospitalinum i Havn og ferð
til og frá, góð ráð, og firi tað triðja er
tað mong sjúk fólk, sum fegin vilja verða
røktaði av teirra egna doktara, sum tey
kenna og hava gott álit á.
Av hesum nevndu og mongum øðrum
grundum hava nakrir menn nú tikið seg
saman firi at fáa fólkið sjálvt at skjóta
saman pening og so biggja húsið her. Av
tí, at her bigva 3000 menniskir, má hopast,
at hetta vil lukkast. um bara ein og kvør
roynur at gera sítt hartil, og tað, vit vildu
við hesum reglum, var, at biðið ødl. menn
og kvinnur, nú, tá ið listar verða sendir
umkring, ettir førimuni at geva meiri edla
minni og filgja okkara duguliga og gávu-
milda doktaras firibílæti; hann stendur á
oddanum við ikki minni enn 500 kr.
Klaksvík i mars 1897.
Fleiri Norðingar.
Harri blaðstírari!
Ivaleyst var eg — vart edla óvart —
firsti upphavsmaður til Føringafelag hina
ferðina, tá ið eg skrivaði í »Dim.« um
»Modersmaal er vort Hjertes Sprog«. Nú
eru nógv ár umliðin síðan Føringafelag
bleiv íbirt, og tó at eg ikki eri felagslimur,
vil eg fegin sleppa til at siga nøkur orð
i felagsblaðnum.
Hvat felagið hevur útinnt til frama firi
land og fólk, kann eg ikki víðari á at
skina og eg vil heldur ikki royna at greiða
frá tí her. Eg vil royna at vera nakað fá-
mæltur. — So!
Tað hevði glett meg ógvuliga mikið,
um vær høvdum fingið Føreyskt til kirkju-,
skúla- og rættargangsmál. Ikki eru vit so
fámentir, at vit ikki kunna orka at bera
móðurmálinum uppi, um vit adlir draga eina
llnu.