Føringatíðindi - 01.04.1897, Blaðsíða 2

Rætt nú riggirí, higg runt um land!
mangt er har, sum nu bøtast kann,
mangt nú til ábót treingir,
og reystar eigur tú dreingir.
Rætt nú riggin, bigg upp títt heim!
við fodnum søgum tú ger tær gleim;
tó níggjum siðum ei forða.
lat teir fáa sess innan borða.
Rætt nú riggin, ti búgvið títt
eigiligt er, so vakurt og frítt;
og nú hoyrast hanar at gala.
og spírurnar búgvast at næla.
A. J.
íHennt bók firi hvønn mann« nevnist
niggi álmanakkin, sum felagið »Sólarmagn«
hevur útgivið, og sum nú verður til at fáa
í ødlum størri bigdum í Førjum. í hesu
bók er frágreiðing um guvuskipsferðir í
Førjum og til útlondini; um postreglur og
peningagjald firi postsenđingar o. a. m. Tóat
úrgrinni er av misprentingum firi uttan mong
onnur vomm, átti hendan bók at verið væl
viðtikin. ti hon er ein firitøka, sum útgev-
arnir mugu eiga takk firi, og vónir kundu
verið til at betur kom í lag tilkomandi ár.
Kirkjumálið
Føringafelag hevði í fleiri ár starvast
við at .fjálga um móðurmálið; men ikki var
á nøkrum felagsfundi haft á lofti nakað við-
víkjandi kirkjumálinum, undantakandi at
stundum varð sungið hini ørindini, sum
Suðroyaprestur irkti á sinni: s>0 móður-
mál. stórt er títt fadl«.
Tá bar »Færøsk Kirketidende« fram
spursmálið um føroyskt kirkjumál og harav
stóðst eitt eljustríð í imsumbløðum. Spurs-
málið varð treystliga framsett av D. Isak-
sen í Mannafadlsdali og varð attur haft
á lofti á Nólsoyafundinum. Føringafelag
hevur á øðrum fundum so sum einki haft
hesa sak í umrøðu meir enn eina ferð, tá
viðtikið varð, at so skuldi standa í felagins
skjøldri: »Føringafelag heldur, at prestar
átti at haft loyvi til at brúka Førjamál
innanfiri so væl sum uttanfiri kirkjudir, tá
ið teir sjálvir halda tað vera gagniligt«.
Ikki veit eg betur, enn at adlir felagslimir
tá vóru á einum máli um hetta, og eg
vænti at adlir trúgvir felagslimir halda
so enn.
Sum blaðstirari vildi eg einki orð
leggja upp í stríðið, so leingi eg væntaði
at onkur kundi hava meiri at siga. Nú
hevur verið kvirt eina langa tið, so at
trúligt kann vera, at eingin ætlar sær at
siga meir, tí skal eg taka mær firi at siga
1 kvat eg havi hugsað.
Áðrenn Heini Havreki kom til landið
og bar við sær ta trúgv, srím vit (megin-
parturin av Føringum) enn eitast at hava,
kann eg væl ætla, at ju mirkari talu prest-
arnir førdu, jú meiri høgtíðslig og upp-
biggilig sintist gudstænastan fólkinum; men
kvussu vit, sum hava tikið við tí luthersku
læruni, kunna ivast í, at tað mál, sum vit
skilja best, má helst brúkast til guds orðs
forkinnilsi, — tað dugi eg ikki at finna
høpi í.
Mangt hevur verið sagt um, at Førja-
málið er so fátækt, at tað av ti grund ikki
dugur til kirkjumál. Sjálvur havi eg hegartil
ikki fingið í lag at hugsa nakað, sum eg
ikki kann hava sagt við føroyskum orðum,
og eg veit ikki, at sannur kristindómur má
búgva í slikum »høgum« orðum edla
kinstrigum orðalagi, at ikki kvør maður
kann skilja tað. Ikki havi eg frætt um
vár harra, at hann mátti søkja sær læru-
sveinar midlum teir skriftklóku, men helđur
at hann fekk smiðir og útróðramenn til at
bera gleðisboðini út um verðina. Grundin
til hetta mann helst vera, at tann trúgv,
sum hongur í høgum orðum og kinstrigum
orðalagi, hon er lítið verd.
»Føringar eru ov fátækir til at bera
sínum egna kirkjumáli uppi«, verður ofta
sagt. Hartil má svarast, at Føringar vinna
árliga av sjógvi og landi o. u. 2 milliónur
av krónum. Var væl hildið hús við hesum
og tiltikið av góðum hjartalagi, so kundi
tað rokkið langt. Tó! tann kristindómur,
"siim hevur firi neyðini at vera borin uppi
av ríkidømi, hann liggur ivaleyst á
deyðastrá.
Seinast, ið skrivað var um kirkjumálið,
komu tey orð frá Suðroyapresti, at vildu
vit níta móðurmálið, so fingu vit eina neyð-
arsliga smáttu i staðið firi eina stóra, rúm-
góða kirkju. Hetta var mær ov høgt, —
eg skilti tað ikki væl; tí meistarin hevur
ikki lagt okkum lag á at søkja til høgar
salar. Hann segði: »Har, sum tvey og
trí koma saman, skal eg vera kjátikkum.«
Hava vit meistarin kjá okkum, so fáa vit
ivaleyst í lag at benda okkara stíva bak,
so at knokkurin ikki verður hægri enn
durastavarnir. Blaðstírarin.
Eingin er fudlspottaður, firr enn hann
spottar seg sjálvan. Hina ferðina, tá ið løg-
tingið ráddist um at gera fangahús á Tvør-
oyru, var E. D. Bærentsen — um eg ikki
misminni meg — tann, sum var mest trá-