Føringatíðindi - 20.05.1897, Page 1

FØRINGATÍÐINDI
Nr. io.
20. MAI 1897.
8. Ár.
Bibilsøgan.
Tey flestu munna hava hoyrt, at Før-
ingafelag' ætlar at útgeva eina bíbilsøgu.
Nú skal hon í prentsmiðjuna firsta dagin,
og vit hopa, at Førjafólk vil taka væl
ímóti henni.
T.ærarin J. Poulsen á Strondum, sum
hevur skrivað søguna, hevur sent okkum
ettirfilgjandi stikkir av henni, sum ettir
okkara meining bera prógv firi, at verkið
er gott. B1 a ð s t.
Skapingin.
I firstuni skapaði Gud himmalin og jørðina.
Og jørðin var oyðin og tóm ogmirk; men
tá segði Gud: »Verð nú Ijost!« og so varð
ljóst. Hetta var Guds verk tann firsta
dagin, og so gjørdi hann í seks dagar
alt við sínum orði. Annan đagin skapaði
hann himmalin, sum sínist kvølvdur ivir
jørðina. Triða dagin læt hann landið
koma upp úr sjónum, og á landinum læt
hann vaksa alskins grøs og trøð. Fjórða
dagin setti Gud sólina, mánan og stjødn-
urnar á himmalin til at lísa ivir jørðina og
til at vísa, kvussu tiðin líður framm. Fimta
dagin skapaði hann fuglarnar og fiskarnar
og sætta dagin ødl onnur djór.............
Harrin gevur lógboðini við Sinai.
. . . Triða dagin ettir hetta legðist eitt
svart skíggj á fjadlið, snarljósini skigdu,
toran gekk, fjadlið skalv og fólkið óttaðist.
Tá talaði Harrin av fjadlinum til fólkið og
segði: »Eg eri Harrin, Gud tín, sum hevur
loyst teg úr trældóminum í Egiptalandi.
Tú mást ikki hava aðrar Gudar
framm um meg, tú mást ikki gera tær
skurgutar (bílætir) at virða og biða til.
Tú mást ikki brúka Harrans, tín
Guds, navn vanvirðisliga, tí Harrin
vil ikki sleppa honum bótaleysum, sum
brúkar navn hansara gáloysisliga. Minst
til kvíludagin, at tú halgar hann.
Tú skalt æra faðir tín og móðir tína,
so alt kan ganga tær væl, og tú kanst liva
leingi í landinum, sum Harrin, Gud tín,
gevur tær. Tú mást ongan sláa i hel
(drepa). Tú mást ikki dríva hor. Tú
mást ikki stjala. Tú mást ikki bera
falskan vitnisburð ímóti næsta tínum.
Tú mást ikki hava hug at húsi næsta
tíns. Tú mást ikki hava hug atnæsta
tíns konu, húskadli edla arbeiðskonu
hansara neyti edla ásinhansara, edla
at nøkrum, sum næsti tín eigur.« . .
Davið og Góliat.
Israelittarnir komu attur í stríð við
Filistarnar, og kjá teimum var ein kappi
(risi), sum æt Góliat. Hann kom framm
úr heri teirra og rópaði til Israelittarnar:
»Velji tikkum ein mann og lati hann koma
at berjast við meg, og kvør okkara, sum
vinnur, hansara fólk skal hava vunnið.«
Soleiðis gekk hann nú nógvar dagar; men
eingin hættaði sær ímóti honum. Tá kom
Davið, som hevði verið heima og røktað
seyðin kjá faðir sínum, og beyð sær til at
fara ímóti honum. Savl segði first: »Tað
man einki bata; tú er so ungur, og hann
er ein gamal vápnafimur kappi.« Men tá
ið Davið nú segði frá, kvussu hann áður
hevði dripið eina løvu og eina bjødn, og
helt firi, at Gud eisini kundi hjálpa sær at
feđla henda Filistarin, segði Savl: »Far so,
og Harrin veri við tær!« Davið hevði eina
prukku í hondini og eitt sleingiband, og
fekk sær nakrar smásteinar í tasku sina.
Tá ið Góliat sá hann koma, speirak hann
hann og segði: »Helđur tú meg vera ein
hund, at tú kemur ímóti mær við einari
prukku? Kom higar til mín, so skal eg
geva fuglunum og hinum vidlu djórunum
kjøt títt.« Davið svaraði: »Tú kemur
ímóti mær við svørði og spjóti; men eg
komi ímóti tær í navnið Guds hins
alvalda, sum tú hevur spottað. í dag
man hann geva teg í mína hond, so ødl
jørðin skal kenna, at Gud er í Israel; og
adlir, sum her eru staddir, skulu fáa at
síggja, at Gud gevur sigur, kvørkin við
svørði edla við spjóti; tí bardagin er
Harrans.* So sleingdi Davið ein stein
og rakti Góliat beint í ennið, so hann fadl
til jarðar; nú leyp Davið til Góliat, tók
svør hansara og høgdi høvdið av honum.