Føringatíðindi - 17.06.1897, Blaðsíða 2

var gott og sínið ivir landið av tí besta.
2—3 hundrað fólk vóru komin til, steðar;
harav vóru 11 úr Norðoyggjufn, 6 úr Vest-
manna og i úr Havn. Har var skiftivíS
sungið og talað — Sandoyaprestur helt
firstu taluna. Talað var um upplísing og
annan framburð, um háskúlar o. a. m. '
Alt gekk væl og friðaliga og fólkið síntist
at fara fegið frá.
28. Júni er ætlan at halda fólkafund
norð í Vógi á einum fjadli omanfiri Biskup
støð.
Løgtingsvalgini. í Norðoyggjum eru
yaldir: Simon Just Jacobsen, bóndi og
træsmiður, á Húsum og C. Olsen, síslu-
maður.
í Suðurstreymoy eru valðir: E. D.
Bærentsen, R. C. Effersø og O. Finsen.
Rikin á land sunnan firi Froðbiar nipu
er norska 2-mastraða viðarskipið »Kvik«.
Tað barst á friggjadagin, ið var. Skipið
var farið út av Trongisvági, og tá ið tað
kom út um boðarnar, bleiv siglvikni, so at
vestfadlið dróg skipið inn i innvikið, sum
er sunnanvert við nípuna. Har fóru skips-
menninjr frá tí í prámi og síðan rendi tað,
við stevninum firi, á land. Dímunarbóndin,
sum sá til, bar boð til Tvøroyrar. Amt-
maðurin og síslumaðurin fóru við tað sama
av stað. »Smiril«, sum hevði útkalt, slapp
ikki av stað, firr enn um hálva økt, og tá
ið hann kom út um boðarnar, var skipið
farið á liðina og hol komið á tað. Dekks-
lastin varð tá bjargað av bátum, sum vóru
komnir til steðar. »Smiril« royndi at draga
skipið út frá, men ikki bar til, og síðan
varð alt leyst í og á ti bjargað. Mastrarnar
vóru eisini kappaðar og bjargaðar. Av
lastini var o. u. triðjungurin óselt. Hon
segðist at vera forsikrað; men sjálv
skútan ikki.
Um skrivingarlagið av Førjamálið.
Eg vil biða tigum, harri blaðstirari,
um at geva mær loyvi at siga nøkur orð
um skrivingarlagið av Førjamálið, og vil
eg royna at gera tað so sáttliga og røða
um tað, sum liggur mær á hjartanum, uttan
at gera nakran mannamun.
Tá, ið tosið er um skrivingarlagið, er
tað skilligt, at vit mugu hava eitt trigt og
fast grundarlag firi málbigninginum, um vit
kunna hava vón til við tíðini at fáa okkara
móðurmál anerkent sum officielt skriftsprog.
So langt má í kvørt fadl okkara semja
røkka. Spirst so um, kvar ið grundarlagið
er at finna, so mann svarast hartil: einans
er stamman -— tann nørrunna tungan —■
men greinarnar eru fleiri. Hetta góða
gamla grundarlagið kenđi próvst Hammers-
haimb ivaleyst, tá ið hann birjaði at skriva
okkara móðurmál. Higgja vit nú at grein-
unum. eg meini við: tað dansk-norska og
tað føroýsk-íslendska og tað svenska málið,
sum ødl eru runnin av tí somu stamtnuni,
so er tað skilligt, at summi av hesum mál-
unum líkjast meiri og summi minni tí
nørrunnu tunguni, og tað kemur av tí, at
kvørt av hesum málunum hevur »útviklað«
seg uppá imisar mátar; hesin »útviklingur«
kom ikki í ein snubb. men so líðandi, so
við og við; soleiðis átti eisini við røttum
atburðurin at verið við Førjamálinum.
Kvar tað ræður um at taka eitt tungt
tak. edla eitt stórverk skal birjast, plaga
vit at siga: hatta er ikki eins manns føri.
Tó vil vist megin parturin av limunum í
Føringafelag — og mangir aðrir við —-
kadla tað eitt stórverk, sum Hammershaimb
einans ein hevur avrikað málsakini við-
víkjandi. Ettir tíð og leyligheit er tað ikki
so lítið, sum nú finnist prentað ettir hansara
skrivingarlag og vildi ivaleyst verið meiri,
um hetta avini broytingaklandrið ikki var
komið í vegin og loypt splittilsi í. Spedl
var iFørjamáli; ov gott var tað til soleiðis
at bítast og slítast um! Tó. enn er eingin
vanlukka skedđ. Føringafelag er enn ikki
bundið, men hevur friðar hendur og rúmar
rásir; ti hevði Føringafelags aðalfundur í
1893 loyvi til at ivirgeva broytingaspurs-
málið til eina sjeymannanevnd, sum so
skuldi ráðgera um, kvat skrivingarmáti
best var at brúka, so má sama felag sanni-
liga eisini hava loyvi at siga, um tað so
vil filgja teirra ráð eđla ikki; so mikið frl-
sinnaðir áttu tó vit adlur at verið. Skilligt
er tað, at einkið menniskjaverk kann blíva
við at galda aldur og adlar ævur, og um
vit nú kunna einast um, kvussu vit halda
vera best, at okkara móðurmál skal skrivast,
so mugu okkara ettirkomara tó ikki vera
heftir við tað, sum vit—kannska firi bráð-
fangi — so at siga vóru noyddir til at
brúka. So mikið er vist, at koma vit ikki
á samt um skrivingarlagið, so vilja vit
Føringar heldur ikki fáa tað gagn av
okkara móðurmáli, sum vit kunđi, um vit
adlir høvdu verið samsintir og adlir høvdu
lagt sínar árar um borð, og kvør ettir sínum
førumuni royndi at stiðjá tað, kvar ið um
gait.
Broytingin og tað Hammershaimbska
skrivingarlagið hava bæði so ofta verið á
váskálini firr; tað er kannska óhent, um eg
enn vil royna at meta tey kvørt móti øðrum.
At broytingin er ein góðan mun lættari
at nema firi fólk flest, vil eg ikki nokta,
og at tað hevur nógv at siga, vil eg eisini
sanna. Men at siga tað, at kønir málmenn,
sum kenna ta nørrunni tunguna, ikki skula
skilja broytingina, tað fái eg meg ikki til