Føringatíðindi - 05.08.1897, Blaðsíða 3

ráð, at passa kálhagan væl við at lúka
ókrútið burt og við at væta hann upp
ímidlum við tøvatni, sótvatni edla landi,
sum kvørt er betri enn annað. Væl má
ansast ettir, at tá ið tú gevur kálhaganum
tøðufekt vatn eđla lanđ, má tað helst vera
í vátvegri eđla lika undur regn, ti verður
tað gjørt í turki edla sólskini, so kunnu
røturnar brenna av. Tá ið tú lúkar, má
tú ikki velja vátveður at gera tað í, men
passa endiliga uppá, at moldin er reiðuliga
turr og skørp, so kann tú lættliga fáa
ókrútið burt við rótini; er plássið grunt og
tær trítur mold, so rist hana bara væl av,
so hon ikki spiđlist burtur; ger ikki sum
eg havi sætt hálvdølsk fólk gjørt, tá ið tey
lúka: tey hava forkomið ókrútstelkum við
adlari moldini, tey trúgva ’nelst, at moldin ber
ókrútslindi i sær, men tað er ikki so. Lat
ikki óvitar lúka, sum ikki duga at skilja
ókrútið frá tí, tú hevur sáað. Gev tol
og lat tað, tú hevur sáað, koma so frætt
upp, at tað hevur fest seg í moldina og
nalur so væl, at tú ert ivaleysur í at kenna
klinti frá kveiti.
Um tú ikki ert umhugsin firi at fáa
tær skilafólk til at lúka, kann tað gangast
tær sum manninum á sinni, sum hevði kjósað
sær eina gamla lúkingakonu at lúka kál-
haga sín; tá ið lúkað var, sá maðurin bara
nakrar ókrútsblókkir her og har, annars
var alt svart, men hin gamla hevði gloymt
glaseyguni heima og tikið »kláru« við
ístaðin firi. <
Flest adlir kálhagar her kjá okkum
eru ov grunnir, men summir eru verri enn
aðrir og partar av kálhaganum kunnu vera
ójavnir; ansa tí væl ettir at bera vatn á
har, sum grunt er, helst um turkur er fleiri
dagar uppí slag, annars kannst tú onga
gleði fáa av grøðini.
Ein maður hevur verið her, sum kundi
væl at fáast við kálhagar, hann hevði tann
máta, at »sikta« moldina firi smásteinar
og ókrút. Okrútið bleiv so lagt í eina
rúgvu og blandað við fesk tøð; um trí ár
so var tað feit og góð mold, sum kundi
berast inn attur í kálhagan, men siktast
mátti hon áður. Summi brúka kvítan
skeljasand at strøiða midlum »bedini«, men
tað er skaðiligt firi tær plantir, sandurin
kemur at, tí tá ið hann verður trakkaður
niður i moldina, sker hann røtirnar og
vøksturin følnar. Heldir má ein brúka
fínan gráan sand, ti hann ger bara gagn.
Vil tú onkrantíð >leggja bedini um«, so
hevur moldin gott av at blanđast við tann
fína sandin, meðan hin kvassi sanđurin
hevði gjørt stóran skaða og spilt moldina.
Urtagarðsvinur.
Telegrafurin.
>Dim.« buður frá, at nú eru góðar
vónir um, at Førjar fáa »telegrafisk« sam-
band við umverðina, og hon leggur attarat:
»der kann vel næppe være Tvivl om, at
Telegrafstationen her paa Færøerne bliver
i Thorshavns umiddelbare Nærhed.t Eg
vil hopa, at eingin »Tvivl« kann vera um,
at »telegrafstatiónin« í Havn ikki verður
einsamødl í Førjum, og i sama viðfangi
skal eg av rama álvara minna »Dim.«s
blaðst. á, at blaðið, firi uttan at bera navnið
»Dimmalætting«, kadlar seg »amtstíðindi
firi Førjar«.
Suðringur.
Politiviðtektir.
Tað er nógv vatn runnið í strond
síðani eg fekk at hoyra, at vit kundi vænta
okkum sokadlaðar »politiviðtektir« firi
Havnina, sum skuldi rætta nógv rangt her
kjá okkum, einki er komið enn. Av tí
at eg fegin vildi fingið at vita kvussu
samanhangi er, má eg spirja: Kvør kann
siga mær, kvat ið hesum vælsignaðu politi-
vedtægtum líður?
Havnarmaður.
* *
*
Blaðst. veit ongan annan at vísa spirj-
arinum til, enn Havnar kommunustíri.
Tíðindir úr Førjum. Veðurlagið hevur
verið gott og lítt, men terrin hevur verið
linur.
— 24. júli doyði »gamli Restorff«, 81
ára gamalur.
M. C. Restoríf kom sum bakari til
Førjar í 1848. Tá ið fríhandil kom í staðin
firi tann konguliga einahandil, var R. ein
tann firsti, ið dróg sær nittu burtúrhesum;
væl liddur, sum hann var, fekk hann fólk
at skjóta saman til ein handil, sum hann
bleiv firistøðumaður firi. Dugnamaður var
hann, tí tó stundum sá mirkt út, greiddi
hann seg burtur úr, og er M. C. Restorff
& Snr.s hanđil enn tann størsti her.
Væl dámđi honum arbeiði og nógvum
skaffaði hann tað; góður var hann við
fátæk fólk, og tað besta skoðsmál, ið
gevast kann, má gevast honum: »Hann
verður saknaður».
í fjør bleiv hann ærisborgari í Havn.
Filgið var eitt tað størsti, ið hevur sæst.