Føringatíðindi - 19.08.1897, Blaðsíða 2

í løgtinginum eru fáar sakir enn greiddar
frá hondum.
Til ivirlandvesinskommission eru valdir:
E. D. Bærentsen; J. Patursson, Kirkjubø;
J. C. Djurhuus, Klaksvik; J. Poulsen, á
Strondum. — Tiltaksmenn eru valdir: B.
Wang, Kalbak; R. C. Effersø; P. C. Jo-
hannesen, Prestlá; D. P. Danielsen, Velba-
stað.
Til landvesinskommissiónir eru kvør í
sínum síslu valdir: Elias Petersen, Hattar-
vík; S. J. Jakobsen, Husum. J. I.. Weihe,
Sellátri; J. Rasmussen, undir Gøtueiði.
O. Jacobsen, Kvívík; D. Isaksen. Tórshavn.
Ludvig Petersen, Sandavági; D. Niclasen,
Sørvági. J. Hentze, Trøðum; J. H. Pálls-
son, Skopum. P. H. Dahl, Vági; J. H.
Schrøter, Kvalba. — Tiltaksmenn eru
valdir: N. Andreasen.-Kunoy ; J. Heinesen,
Viðareiði; Sam. J. Jacobsen, úti á Oyru;
J. Eliasen, Mikladali. P. Husgaard, Gøtu;
P. P. Joensen, Gjógv; C. I.. Weihe, Sól-
mundafirði; P. Nielsen, Glivraheiðum (Salt-
tangará). J. Simonsen, Velbastað; Bærent
Johansen, á Todnnesi; J. P. Evensen, Tórs-
havn; J. P. Olsen, Kvalvík. Joen Joensen,
Miðvági; J. P. Hejnesen, Sandavági; D. P.
Danielsen, Miðvági; O. J. Guttesen, Bø.
Trond Petersen, Skálavík; O. Johannesen,
Húsavík; D. Olsen. Sand; Th. Dam, Húsa-
vík. J. Nattestad, Kvalba; N. Nolsø, Markn-
oyru; M. Mortensen, Ørðavík; D. J. F.
Danielsen, Sunnba.
Til valgnevnd eru valdir: í Norðoya-
prestagjáldi: N. Lútzen og S. M. Joensen i
Vági; í Eysturoya prestagjaldi: Poul Klejn,
Gjógv. og H. Høgnason, Elduvík; í Norð-
streymoya prestagjaldi: A. S. Rejnert, Vest-
manna, og J. P. Ólsen, Kvalvík; í Suður-
streymoya prestagjaldi: J. Patursson, Kir-
kjubø, og R. Effersø, Tórshavn; í Vága
prestagjaldi: D. Niclasen, Sørvág, og Z.
Nielsen, síslumaður, Sandavág; í Sandoya
prestagjaldi: M. Mohr og A. C. Joensen á
Sandi; í Suðroya prestagjaldi: Jac. Dahl,
Vági, og O. N. Skaalum, Kvalba.
Til lim av skúladirektiónini varð valdur
R. C. Eífersø.
TilRealskúlakommissióninavóru valdir:
T. J. Kjelr.æs og Just Jacobsen.
Til ivirsunnheitskommissiónina eru val-
dir: J. T útzen og Elieser Jacobsen.
Tú skalt ikki drepa.
At undrast ivir »Dimm.« vísur, at ein
er badnsligur og óroyndur, og av tí vit
ikki kunnu leggja okkum hesar digdir til,
undrast vit heldur ikki. Men harma má
tað kvørt rættteinkjandi menniskja, sum
lesur »Dimm.« nr. 33, har at síggja eina
vinarliga umtalu av ti, ein tískur General-
major v. Reichenau er frekur nokk til at
skriva um »Kulturens Indflyđelse paaKrigen
og Krigsførelsen«. Firi okkum og teimum
vanvirðisliga nevndi »Fredsvenner« stenđur
tað klárt, at kriggj er ein tann versti
fíggjindi av ødlum framburði, og at »Kul-
turens« endamál er ein frí, upplíst menniskja-
slegt. sum arbeiðir i friði og bróðurkærleika,
og alđri vil hetta fadla í lag, uttan at
kríggj er bannlíst úr tanka og verki.
Hesin Tískarin tosar, ettirsum hann
fær pening firi, og sum hann gera brøður
hansara. Her skulu berast fram nøkur orð
av einum manni, sum er víða gitin og sum
vil liva, tá ið Generalmajor v. Reichenau,
»Natt.«, »Dimm.« o. 1. eru gloymd — Fransk-
maðurin, søguskrivarin Guy de Maupassant.
Hann sigur eina staðni:
Kríggsmenn eru ein tann versta plága
í verðini. Vit striðast av bestu evnum móti
natúrini, móti óvitskapi. móti ødlum, sum
forar okkum at gera lívið so lætt at liva
sum møguligt. Vitskapsmenn nitta teirra
lív til at hjálpa og finna tað, ið kann lætta
neyðina í verðini; av tí eina uppdagilsinum
føðist annað, menniskjaándin klárnar, og
verður rikari dag frá degi og verðin gongur
fram í ødlum lutum. So kemur kríggj.
Ettir einum hálvum ári hava kríggshøvuðs-
menninir oytt tjúgu árs dugnaskap, strævi
arbeiði og »geni«.
Teir treingja seg inn í fremmind lond,
mirða tann mann, sum bjóðar til at verjá
sítt hús, brenna fátækmanns smáttu, eta
hanns mat, taka hans konu við vald, og á
leið teirra er sorg og sút, neyð og elendig-
heit varðar.
í okkara døgum, við ødlum teirra
kroppsliga og andliga framburði, hava vit
skúlar, kvarí ungir menn beint út verða
upplærdir til at øva slíkt herverk, lærdir
til fulnar, kvussu teir við einum skoti best
kunna drepa mong menniskir, drepa ólukku-
dír, sum aldri i minsta máta hava verið
teirra banamonnum til meina, og sum ofta
og títt hava konu og bødn at sirgja firi;
tí teir, sum slagtast skulu, tað er oftast
ungir, raskir, arbeiðssamir menn, mergurin
í fólkinum. Pápin er gamalur og treingir;
mamman, sum hevur elskað sonin, sum
einans mamman kann elska, fær brátt at
hoyra, at sonurin, badnið hennara, tann
stóri, vakri, evnaríki drongur, liggur blóð-
soraður, meinslaður av hinu drepandi kúlini.
Kví hava teir đeyða tað, hon gav lív —
hennara hop, hennara eitt og alt. Kví? kví?
í okkara døgum er rætturin vold, men
øksin liggur kjá rótuni á træðnum. Kríggj
verður stevnt inn firi hægri dómarum.
Menniskjafjøldin ber klagu sína fram, upp-
lísningur og framburður stevnir til tings og
fram verður lagdur listi ivir, kvat kríggj er
skild í; dómur verður feldur ivir kongar,