Føringatíðindi - 16.09.1897, Blaðsíða 2

ugt vísur seg at vera, at senda spurning
til ráðgevarin viðvíkjandi spekulanthandli
og umboðshandli í Førjum, og
at senda spurning til ráðgevarin um, kvussu
§ 8 í træðarlógini skal tolkast. (Niðurl.)
J. P. G. hevur í »Føringatíðindi« nr. 16
skrivað eina langa grein, sum sipar til at
Vágasíslumaður skuldi haft felt rangan dóm
um finningafiskin í grindini, sum doyði 12.
Avgust í Miðvági.
Jacob Pauli og Oli uppi á trøð, sum
siga seg first at hava hava sæð grindina,
mugu ivaleyst hava verið fuđlir edla ikki
hava haft sínar 5 sansir, tá íð teir hava
greitt J. P. G. frá; tí tað ljós, hann hevur
fingið í sakini, er ikki rætt dagsljós, men
heldur óvanda kertustubbaljós.
Stivt kvarter ettir tað at Huldubáturin
hevði upp á mastur og róði av adlari makt
firi at stedga grinđini, sum gek við sjógv
á baki móti Stakkinum, sat hesin Kvívíks-
báturin, sum sigur seg at vera komnan
firstur til grindina, firi Gjáarbotni við snøri.
Idla ber hetta til, tá teir blivu við at
sita við snøri ettir at grindin gekk norð
um Nípuna og vendi attur móti Stakkinum
við sjógv á baki.
Tað var Miðvágsbáturin edla huldu-
báturin, sum J. P. G. kadlar hann, sum sá
grindina norðan undan Títlaskorum tætt
kjá grindini. FráStakkinum vendi grindin
sær út suður-vestur-ettir og inn attur í
grunnin og kom beint á Kvívíksbátin, sum
tá firstani hevði upp á mastur. Teir høvdu
knapt sæð grindina, sum hulđubáturin úr
Miðvági forfilgđi, hevði hon ikki hildið beint
á teir, tó at teir siga seg at hava sæð
grinđina, tá ið hon kom inn um Kolturs-
nakk, og samlað hana saman (var tað eisini
sætt úr Kvívík?)
Her um vegir hevur tað ikki hoyrst,
at bátur, sum hevur sætt grind við landið,
hevur sitið og rikið við snøri ein tíma ettir
tað, grindin er sædd og ikki hevur boðað
frá sær.
Tað eru ikki minni enn 3 bátar við
16 monnum, sum siga hetta um Kvivíks-
bátin, soleiðis sum eg havi greitt frá, og
tað mátti verið løgið, um teir adlir skuldu
logið.
J. P. G. sigur ímidlum annað »at tristurin
kjá Óla var sæddur Kvívík suðuri um
Dípisklettar havandi uppi á mastur, og
leingi ettir tað at Kvivíksbátar vóru farnir
av stað, sást glaða í Koltri.« Men eingin
Kvíviksbátur uttan tristurin kjá Óla var
komin til grindina, firr enn hon var vestan
firi Stakk. Harfiri máttu teir bátar, sum
fóru ettir Olasar grindaboðum, first verið
kjá Óla og loyst hansara snøri úr botni úti
um Dípisklettar, tí annans máttu teir verið
komnir til grindina firr, tí hon var eina ferð
norðuri á Nøvum (Búkonuni) ettir tað at
tristurin hevði haft upp á mastur, edla skam
sigi at Kvívikingar eru raskir at rógva
grindaróður, tá íð teir brúka tímar at rógva
suður á Búkonu, sum ikki er longri í máli
enn tveir fjórðingar.
Mær tikir, at Jacob Paulas atburður
var heldur Ijótur, meðan síslumaðurin tók
vitnisburð av finningarmonnunum á Miðvágs-
bátinum og Dalarbátinum; tí um náttina
stóð Jacob Pauli og legði oyrað attur at
vindeyganum og hurðini til at hoyra, kvat
bleiv forklárað firi síslumanninum innanfiri.
Ikki mann fara at ganga Ola og Jacob
Pavla betri hesu ferð, enn tað gekk øðrum
grindaformanninum í Kvívík tá íð hann
klagaði Vágasíslumann firi at hava forbrotið
seg móti grindalógini seinasti ferð grind
kom í Vestmanna.
Miðvági 2. Septbr. 1897.
Huldumaður.
Nógv hevur verið tosað um skitførheit
norður á Gjánoyri. Menn meina, at nakað
má gerast firi at tað ikki skal verða ringur
endi her norði í sundalaginum. Tosað er
um ta vanlukku. skitførheitin her kann bera
við sær 1) firi Førjakassan, 2) firi fólkið,
her bir. Eg má spirja kví? Eg eri væl
kendur við standin á Gjánoyri, men kann
ikki siga, at hann er nakað at kráa um.
Væl veit eg, at her luktar helđur vánaliga
við kvørt; men vit Føringar, í alt fadl vit,
sum búgva í Sunđalaginum, hava ikki so
fína nøs edla so veikar nervir, at tað skaðar
okkum. Guđ viti kvussu okkum skuldi
gingist t. d. við váring, um vit ikki toldu
annan royk enn hin, góðir menn hava í
lummaklúti og fín fólk bera í fløsku.
Harmiligt tikir mær, at Gjánoyramaðurin
skal vera so framstidlaður, sum gjørdi hann
bara ilt firiFørjar. Eingin einstakur maður
i ríki okkara hevur gjørt so nógv gott firi
Førjafólk sum hesin eini útlendingur hevur
gjørt ’nesi árini. Kvalakjøtið av Gjánoyri
hevur verið til ómetuligan stuðul í mangum
fátøkum húsmannsheimi. Umframt hettar
hava vit fingið eitt minstirbrúk í landið í
einari vinnuvegsgrein, sum neyvan hevði
komið í lag av øðrum enn fremmandum,
kom tað ikki frá Føringum sjálvum, og
higartil hava Føringar ikki haft tann kenn-
skap til kvalaveiðu, sum nítist, so teir hava
einki kunna gjørt. Nú kunna teir ivaleyst
fáa kennskap í slíkum um teir vilja.
Var tað ikki beinari av Føringum at
hjálpt hr. Grøn til at loyst knútar, enn at
kníta knútar í hansara tráði, og til at rudđa
vegin í staðin firi at stikla grót á vegin.
Ein maður norðan firi streym.