Føringatíðindi - 16.09.1897, Blaðsíða 3

1 norskum bløðum er at lesa:
»Hilsen til Olavsdagen
fra
F ærøerne.
Fremskridsforeningen »Sólarmagn<
sender norske Deltagere i Olavsfesten
sin hjerteligste Hilsning i Dagen Anled-
ning. Olavsøka er altid Færøingernes
Højtidsdag; dobbelt vil den fejres, nu den
oprinder saa særlig festlig for eder,
Frænder. Hil eder, som kalder Minderne
til Live igen. Leve Trondhjem, vor
gamle Kongestad! Leve Norge, vore
Forfædres Land!
Færøerne, io. Juli 1807.«
Eg biði »Føringat.«s blaðst. upptaka
hetta, og eg vil firi mín part i sama bili
siga »Sólarmagn« mína bestu tøkk firi hesa
heilsu til okkara frændir hini minni hav.
Mær firikemur, at tað lítla felagið heiman
firi Havnina her hevur gjørt okkum øðrum
firi skommum í okkara egnu eygum, men
reddað okkum frá skomm i Norðmanna
eygum. í kvussu tað verður bronglað, var
tað Føringars plikt, um nakað tæri var í
teimum, av fudlum huga at taka lut i há-
tíðini í Trondhjem, í ti at vit eiga ødl tey
gomlu minnini í felag við Normenninar,
tey minnir, sum vit mugu halda fast uppá
og halga, um vit, firi uttan at skamma
okkum, tora at kadla okkum Føringar.
Harfiri eru vit líka góðir, ja betri danskir
undirsáttar. Danskarinir eiga minnir frá
gamlari tið áðrenn vit komu attur at teimum,
og teir gera rætt í atgoymatey; Føringar
eiga minnir frá forntíðini áðrenn teir komu
áffur" at Danmarki, og tað mugu teir eisini
hava loyvi til at halga. Firi tað kunnu
bæði Føringar og Danskarar halga tey
minnir, vit eiga til felags. A. S.
*
Beinaraðið.
Ein doktari, sum eisini var »búktalari«,
vilđi hava ein đjarvan drong til at hjálpa
sær við størri uppskeringar. Áðrenn hann
gav plássið burtur, vildi hann royna dirvið
teirra, sum tænastu søktu. Ein firi og
annar ettir komu teir inn í stovu hans.
Royndin stóð í at geva einum beinarað
heita súpan. Beinaraðið stóð í einum
króki og var øðiligt at sjá. Teir raski
dreingirnir fóru so at mata beinareðið, men
tá íð firsta skeiðin var komin i hálsin, rópar
tað: »Tað er ov heitt, óreinsettur!« Hetta
var meiri enn dreingirnir kundi tola, og ein
firi ein kasta teir súpanastampin frá sær og
springa á đir.
Tá íð doktarin hevði mist mótið um at
fáa nakran drong til hjálp, kom ein dagin
ein reiðiliga ungur drongur og bjóðar seg
fram. Doktarin biður hann mata beinaraðið,
og hann so ger. Sum vant hoyrist rópið:
»Tað er ov heit, ólukkusettur!« Drongurin
letur seg ikki forskrekkja, hann ripar nevan
í heysin á beinaraðnum og rópar atturímóti:
»Er tað ov heitt til at svølgja kjá tær, so
blás á, letingi sum tú ert.«
Sjálvsagt fekk hesin drongurin plássið.
Tað er long, long tíð síðani, at ein
harramaður herskaði í Kirrustøð. Hann
var av ítastu firitøkumonnum og hevði nógd
av fólki í røring til at gera imislig arbeiðir,
sum hann fann uppá. Tað var lítið brúku-
ligt at lata pening firi dagsverk, men helđur
kodn, mjøl edla annað matkint. So bar
tað á, at ein maður av Brimnesi hevði firi
dagsverk tingað sær set av einari sjald-
samari urt, sum nevndist jørðepli.
Tá, íð Brimnesmaðurin skuldi níta
setina, fer hann til harragarðin, og var tá
harramaðurin ikki heima. Kvussu tað bar
til edla ikki, so fekk hann heim við sær
ein sekk við jørðeplum, sum stóð avmettur
har á harragarðinum. Tá, íð nakað var
umliðið, kemur harramaðurin heim og fær
at vita av hesum viðurskiftum. Hann gjørdi
tá mikið dundur, tí at hetta var sekkurin,
íð ætlaður var til ferðakost til stóra knørr.
Skil mátti vera á ødlum. Tey jørðeplini,
Brimnesmaðurin skuldi hava, vóru firi handan
fjødl, og onnur skuldi hann ikki njóta.
Hevði hann sett hini niður, mátti tey takast
upp attur, og hevði hann etið tey, so mátti
gerast hol á hann. Sum sagt so gjørt.
Harramaðurin letur manna ein fríðan knørr
og heldur kósina út á Brimnes. Har stóð
so til, at tveir kannubarar stóðu skornir í
einum íláti og hitt var niðursett. Brimnes-
maður læt brátt frá sær tey skornu eplini,
men mátti trúgast harðliga til at grava hini
uppattur. Harramaðurin fór tá fróður heim-
attur við fongi sínum. Um knørrakadlarnir
nutu nakað av eplinum, nevnir søgan ikki.
Tó mundi eisini her galda hitt gamla orðið:
Mangur fær tað, ið øðrum er ætlað, men
eingin tað, ið øðrum er lagað. —s.
Túnatos.
Per: Makaleysa skjótførir hava teir
verið við hoynum í ødlum vesturbigdunum
á Sandoydni.
Pál: Kvussu tá? — í ødlum vestur-
bigdunum?
P er: Tey siga, at Pellus hevur skrivað