Føringatíðindi - 07.10.1897, Síða 2
Imisligar eru søgurnar.
Tá ið egí »Føringat.« nr. 18 sá søguna
um harramannin í kirrustøð, rann mær í
tankar, at eg framman undan hevði lisið
eina søgu, eisini um ein harramann í
Kirristøð og ein arbeiðsmann á Brimnesi.
Tó at søgusmiðurin »Greinjus« sigist
at útgeva søgur, sum eru um tað sama og
tó eru ójavnar í ljóði, kann eg neyvan
trúgva, at søgan í »Føringat.« og ettir-
filgjandi kann vera ein og sama søgan.
Søgan, eg vil greiða- frá, ljóðar so-
leiðis:
Eina ferð var ein maður á Brimnesi,
sum í mong hatrans ár hevði staðið í skuld
til ein harramann í Kirrustøð. Firi at
minka um hesa skuld og síðani firi at fáa
nakað at liva av, bað hann harramannin
um loyvi til at arbeiða á harragarðinum.
Fletta læt harramaðurin sær ettirlíka og
tók hann til arbeiðis. Harramaðurin visti,
at Brimnesmaðurin hevði konu og smá
bødn at fóðra og sum einki fingu, uttan kvat
hann veiđdu, tí tókti honum sind i mann-
inum, og læt hann kvørt kvøld Brimnes-
mannin fáa kost heim við sær til konu og
bødn og tó skrivaði honum til góðar eina
passaliga løn kvønn dag. Brimnesmaðurin
var í sjeynda eđla ottanda himli og takkaði
hjartaliga harramanninum firi góðgerð sína.
Ein tíð gekk so, og endin var, at ar-
beiðið var liðugt, og menninir skuldi skiljast.
Gremur tá Brimnesmaðurin seg um, at
hann einki fekk várað, tí jørðeplir síni
hevði hann noyðst til at kóka um veturin.
»Neyðár maður,« sigur harramaðurin, »tað
er sirgjuligt firi teg, sum nógv hevur at
føða. Eg kann forverva tær seteplir hini
minni fjadl, um tú vilt fara ettir teimum,
og pening skaltú fáa frá mær til at gjalda
tey við.« Gott stóð í boðið, men ongantið
fekk Brimnesmaðurin í lag at fara ettir
eplinum, tí sigur harramaðurin við hann:
»Tú fert meni at fáa eitt sindur frá mær,
eg eri sjálvur ikki væl staddur.« Máldi
hann honum so ein fjórðing av góðum set-
eplum. Brimnesmaðurin bað so um, at
eplini mátti sleppa at stanđa á harragarð-
inum inntil seinri. Ein dagin, sum Brim-
nesmaðurin visti, at harramaðurin var burtur,
kemur hann til harragarðin og ber boð frá
harramanninum, at húsfólkið hevði at meta
honum eina tunnu av eplum í staðin firi
seteplini. Trekliga vilđi húsfólkið ganga
inn uppá hetta, men endin var, at maðurin
fekk eina hálva tunnu; hina kundi hann so
tosa við harramannin um. Hetta dámdi
Brimnesmanninum einki víðari, men fór tó
við hálvtunnuni. Dagin ettir kemur harra-
maðurin attur og hoyrir um hesu lignmans-
boðini, Brimnesmaðurin hevði borið. Ei
dáni i, at hann bleiv argur av slíkari ótakk-
somheit. Brádliga sendir hann Brimnes-
munninum tey lovaðu seteplini og heimtar
hann ettir tí hálvtunnuni, hann hevði tilvent
sær, kannska mest firi smakkins skuld, tí
bara ettir eina nátt hevði Brimnesmaðurin
kóka av eplinum, og tað var varla firi at
fáa tey at vaksa betri í jørðini.
Soleiðis er henda søgan greidd firi
mær, og minnist eg hava so væl av tí, at
eg júst tað árið helt søgublaðið, sum
smettan »Greinjus« sendi út.
Skuldi eg eina ferð enn vilja komið
við einari edla aðrari søgu frá »Greinjusi«,
so hopi eg mær loyvist at fáa hana í »Før-
ingatíðindi«. eg.
Góð ráð firi ein og kvønn. Reinførheit
er ein digd, verið tí reinfør. Fólk, sum
eru reinfør, vera vird av ødlum. Eitt
skitlit konufólk edla mannfólk verður
skíggjað. Hús, kroppur og klæðir mugu
vera rein, tí slíkt gevur góða heilsu. Vatn
trítur ikki, og tað fæst firi lítið og lætt.
Skitførheit ger ein soltnan og neyðarsligan,
dovnan, idlsintan og klændringasaman, ber
gikt, skrubb og aðrar sjúkur við sær.
Verið ti reinfør — tað sigur Jógvan.
lEttir ,,Raadgiver for Hus og Hjem“.)
S t a v o r.
(Ein sega.)
Á einari oyggj í Zeudersjógvinum lá
eina ferð ein ríkur staður, nevndur Stavor.
Lið og tárn vóru høg, gøturnar breiðar og
húsini prúð; skeltini á durunum vóru av
reyðargudli, og túni frammanfiri var silvur-
sett.
Av øđlum hesum ríkidømi blivi fólkini
j í Stavor hugmóðig; mest tó ein jomfrú;
hennara navn er nú gloymt, sum hon í sínu
tápuligu stoltheit hevði gloymt Gud og
hans heilaga navn. Eina ferð segði hon
til ein av sinum skiparum:
sSkunda tær og lætt akker titt! Eitt
ár unni eg tær, men áðrenn tað er útrunnið,
skaltú vera atturkomin við tí sjaldsamasta
og besta, ið jørðin gevur.«
»Fegin geri eg, kvat tú bíður,« segði
hin gamli skiparin. »Men sig mær: kvat
tikist tær at vera tað sjaldsamasta og besta
i verðini. Er tað gudl edla silvur, perlir
edla dírir steinar? Er tað kodn edla vin?«
»Firi teimum, sum tæna mær,« svaraði
tann stolta kvinna, »má eitt orð av mínum
munni vera nokk. Tú verður hilđin firi at
vera klókur, halt uppat at spirja so tápuliga.
Far av stað! Ber mær tað sjaldsamasta og
besta — eg sigi ikki meir.«