Føringatíðindi - 07.10.1897, Side 3

Okkurt var at gera. Ba-ngiu grunđaði
skiparin uppá, kvussu han skuldi gera sínari
herskarinnu ettir vildum. At endanum
ætlaði hann at keypa kveiti. Einki er so
firi neyðini sum kodn, og av ødlum kodn-
sløgum er kveiti tað dírabarasta.
So helt hann sína kós móti fremmindum
londum og keypti har tiggju túsund tunnur
av ti besta kveiti, jørðin hevði borið, og
áðrenn firri hálvi parturin av árinum var
umliðin, kastaði hann akker á Stavors vág.
»I.ongu atturkomin!* rópti tann stolta
jomfrqin, tá íð hann, meðan hann boygdi
seg til jarðar firi henni, segði seg at hava
útrættað ørindið. »Eg trúi, tú enn vart á
Guianas gudlstrondum firi at leita fram teir
skattir, eg beyð tær at bera mær.i
»Herskarinna,« svaraði tann gamli, »eg
føri tær tað besta kveiti, jørðin nakrantíð
hevur borið.«
»Og tú bert mær tað ússaliga kveiti,
kvarav íð bakað verður breyð! Eg hoyrdi
nokk ikki beint? Beyð eg teg ikki bera
mær tað sjaldsamasta og besta.«
»Herskarinna,« segði tann kvíthardi
maðurin eymmjúkur, »biða vit ikki Gud
kvønn dag geva okkum tað dagliga breyð;
kvussu kannst tú tá vannvirða tað kodn,
kvarav breyðið verður til?«
»Eg vil vísa tær, kvussu eg vanvirði
tað. í kvørjum skipsborði bleiv lastin
tikin inn?«
»Høgra!«
»So sipa hana uppá eygablikkið út í
sjógvin frá vinstra borði! Hoyrir tú! Eg
vil sjálv koma firi at vissast um, at tú gert
sum eg bjóði.«
Skiparin fór, men kundi ikki bera ivir
sítt hjarta at filgja hesum skammuligi boðum.
Hann samlaði ødl fátøk i staðnum saman,
firi at teirra bønir kundu bloyta hjartað kjá
ti ríka.
Tá íð jomfrúin kom til sjóndar, fudlu
ødl tey fátæku á knæ og bønaðu hana um
at geva teimum tað kveiti, havið skuldi
slúka, so tey kundu mettast.
Hon virdi teimum ikki svar — skips-
fólkini kastaðu ettir hennara boðum alttað
deiliga kodn ivir borð, meðan tann útsvøltaða
mannamúgva sansarleys av sorg skoðaði
at. Tann gamli skiparin kundi ikki bara
sær og segði í vreiði, so ødl hoyrdu:
»Guđ vil straffa eina slíka gerð. Tað
vil koma tann dagur, tá íð tú vilt samla
eitt og eitt kodn av gøtuni firi at minka
um svølt tín; og tá vil eingin unna tær
nakað.«
Ein hánandi látur kom sum svar.
»Stavors ríkasti arvingur skuldi nakran-
tíð fattast breyð? Aldrin! Tað er so ómøgu-
ligt, sum at eg síggji henda ring attur.«
Og hon blakaði ein gudlring í havið.
Sama kvøld varð ringurin funnin í einum
fiski og borin henni. Ein tima seinri frættist,
at ein skipaflota. hon hevði sent til Eystur-
lond við handilsvari, var strandað. Líkn-
andi skepnu fingu tey skip, móti Norðan-
londum vóru send, og so kom eitt ríkt
keypmannshus til kort og tók hana við, tá
íð tað fadl. Alt hevði sum svorið seg saman
móti henni, og líðanđi fór hon niður á
bakka.
Svang og køld gekk hon ogbað, men
eingin tókti sind í henni; tí hon hevði
aldrin tókt sínd í øðrum. Orðini kjá tí
gamla manninum blivu sirgiliga sann; Stavors
ríkasti arvingur kvíldi á køldum hálmi, tá
íð hon slóknaði.
Men hini ríku í staðnum speglaði sær
ikki í hesum. Tey livdu sum firr, hugstór,
uttan at ofra Gudi ein tanka.
Á tí plássi, kveitin var søkt niður, kom
ein sandfles, sum bleiv kadlað jomfrúflesin.
Á henni gróð ein vøkstur, íð líktist kveiti,
men øksini vóru ikki mataði.
Hægri og hægri bleiv flesin, og at
endanum foraði hon skipinum at søkja
havnina, og harvið misti staðurin sínar inn-
komstir. Men fólkini livđu enn sum firr.
Tá reisti eina nátt havøđn seg, og aldurnar
brutu gjøgnum skansarnar og skolaðu
ivir adlan staðin.
Maktaði eygað at rakt við havsins
botn, vildi tað tann dag i dag sað Stavor
við sínum príðiligu tárnum og portrum.
Tíðindir úr Førjum. Veðurlagið hevur
verið umskiftandi, vindsamt og vátligt;
lítið er komið á sjógv, og enn er ikki alt
hoyggj samankomið í summum plássum.
Fiskiskipini eru nú flest ødl atturkomin,
og veiðan er ivir nøvur í ringara lagi.
Fleiri skip eru farin til útlondini við veiðini
í hopi um at fáa betri prís har enn her.
— »Pride of Essex* hevur mist ein
mann ivir borð á ferð frá íslandi, »Flower
of the Valley« eisini ein mann, og Suðroya-
skipið »Norðstjørnan« misti tveir menn,
men eydnaðist at fáa annan attur.
— Nítt kvalaveiðufelag sigist at hava
hug at seta seg norður í Kvannasunđi.
Skuttarin kjá Grøn, Michelsen, og ein
Havnamaður hava verið har norðuri og
ætlað um plássið dugur til setur firi einu
kvalaveiðustatión.
LtSINGAR.
Bindumaskinur.
Góðar bindumaskinur seljast. Ein og
kvør keypari kann framman undan sjálvur
siggja kvussu hesar maskinur binda og
kvussu tær skulla hagreiðast. Keyparir
vendi sær til Jens Olsen.