Føringatíðindi - 21.10.1897, Blaðsíða 3

konuna og gekk so hart eftir vestfallsbrođdi,
at sjálvur ein stórur bátur úr Miðvági
neyvan fylgđi henni, hvussu kundi tá
Kvívíkingar, sum máttu draga bát úr neysti
og eisini rógva tveir fjóringar ímóti tí sama
broddi, um teir skuldu vera komnir til
grindina, áðrenn hon vendi suðuraftur, teir
máttu tá róið minst dupult so skjótt sum
Vágarmenn, tað mátti verið nakað stývt
kravt av teimum; teir kunnu vera góðir
røðara, um teir ikki kundu tað.
Er tað nú so, at Miðvágsbáturin og
Huldubáturin eru ein og tann sami, so hevur
tað veriðMiðvágsbáturin, »sum eftirsøgnum«
fór hálandi suður gjognum Grunnin aftaná
tristinum, so máttu teir, um teir ikki, líka-
sum Nelson áKjðpinhavn, hava sett kikara
fyri tað blinđa eygað, — haft sæð, at trist-
urin, sum róið frammanundan teimum, hevði
uppi á mastur, og sóu teir nakran bát fyri
Gjáarbotni reka við snori, so hevur tað
verið ein rættur huldubátur. Heðan úr
sóknini var hann ikki.
Síðan hugsa vit okkum Miðvágsbátin
rógvandi vestur í land, og tá hann kom inn
undir Títtlaskor, siga teir seg at hava sæð
grindina tætt hjá. Teir máttu haft sæð
hana fyrr, og gekk hon sum teir siga,
mátti tað illa borið til at verið sama grindin,
sum legði beinini, og um tað tó. var so, so
dugi eg ikki betri á at skyna, enn at allur
teirras grindaróður hevur verið, at teir hava
róið tann neyðar hálvfjóringin, undan Títtla-
skor og suður fyri smágjáirnar og haðani
útaftur mót grinđini, sum Kvívíksbáturin
kom rekandi sunnaneftir við.
At greiða meiri frá hesum umsvipum
her í blaðnum, kann lítið vera vert, men
tað hopi eg, at »H.« sigur ikki uppaftur,
at tristurin sat og royndi við snøri, meðan
Vágarmenn róku grind, og um so iómanns
eru ætlaðir at vitna tað sama, so kvíði eg,
at tað man fara at sigast um teir, sum
áður segðist um Jodarnar, at »teirra vitnis-
burður kom ikki ásamt«.
J. P- G.
Vegmerkir.
Ganga vit ein almanna bigdarveg, so
raka vit ofta við eitt edla annað merki,
sum ber eitt vælkent navn, eitt navn, sum
ljóðar líka heimligt um adlar Førjar, so
sum: á sín, á kirjarheyggi, á leiti, á kvíl-
ingasteini o. s. fl., og vit, sum eru von
at ganga hesar vegirnar, kenna ødl væl
hesu merkini og vita av teimum, á kvat
leið vit eru, og kvussu langt vit eru komnir
fram á vegin. Men tað er nú ikki bert
okkara almanna vegir ivir dalar og fjødl,
sum hava hesu vælkendu merkini við tí
heimliga ljóðinum — eisini histórian vísir
okkum slík merkir, og tað bæði ljós og
mirk. Tey eru kvílingarsteinar firi tankan
og minna um tað, ið farið er, og lata gruna
tað íð koma skal; men fjórðingartalið frá
merkisplássunum til vegins enđa, tað er
dult firi mansins sjón. Z.
Bróðurkærleiki.
(Ein arabisk søga.)
Eina ferð vóru tveir brøður, Ali og Zeid.
Teir áttu báðir eina trøð, og tá íð heystið
kom, bítti teir midlum sín tað, jørðin hevði
borið, og setti bundini í skrúgv úti á
markini. — Men um náttina, tá íð alt var
kvirt víða kvar, vaknaðu teir. Teir komu
til at teinkja kvør uppá annan, Ali uppá
Zeid, og Zeid uppá Ali, og teir komu til
at tikja sind kvør í øðrum. Kvør tonkti
um annan: Neyðardíri hansara; hann kundi
trongt til at fingið meira enn helftina av
tí, heystað var; eg vil fara upp alt firi eitt
og flita nøkur burdir av mínari skrúgv ivir
til hansara. Báðir snikti seg út og tóku
til at arbeiða. Midlum skrúgvurnar gingu
teir móti kvørjum øðrum, og tá íð teir f
mirkrinum bóru eyga við kvønn annan,
stedgaðu teir og tonktu: Man tað vera ein
av himmalinums einglum, íð ber mær væl-
signilsi? Attur fóru teir til gongu, og
kendi so kvønn annan. Tá fataðu teir alt,
sleptu bundinum, og fevndist við gleði.
FRÁ ÚTI.ONDUM.
Tó at friður nú er inngingin midlum
Turkar og Grikkar, stendur ikki ov væl til
við friðinum f Turkaveldi; tað kókar undir
loki í fleiri støðum, bæði í Armenialandi
og á oynni Kreta og víða kvar.
Úr Indialandi frættist enn um miklan
ófrið.
Tíðindir sigast úr Sibirialandi, at luft-
ballón hevur verið sædđ, so at væntuligt er
at spirja nítt frá svenskarinum Andráe, sum
í summar beyð til at vitja norðpólin við
ballón.
Tíðindir úr Førjum. Yeðurlagið hevur
verið umskiftandi og vætumikið. í vikuni,
íð var, var avkavað um alt landið. Síðani
kom lágættaharðveður. í fleiri bygdum
var ikki alt hoyggj samankomið á Mikkjals-
messu og tá íð veturnáttadagurin kom, var
ikki beint firi ødlum hoynum.
— Veðurlambsskurðurin hevur firi