Føringatíðindi - 18.11.1897, Side 1
FØRINGATlÐINDI
Nr. 22.
18. NOVEMBER 1897.
8. Ár.
Fiskiskapsframsíningin í 8ergen.
Nú í tíóini verður við adlar framsíning'ar
lagt dent uppá ikki bert at skapa ein basar
edla eina prøvakrambúð, kvarí fólk kann
fáa at vita, kvussu góð hendan edla handan
varan er, og kvussu mikið hon kostar; men
tað verður eisini roynt at vísa, kvussu kvørt
varuslag verður tilgjørt. Irkisevnir og tilfar
frá nútíð og fortíð verða framsett saman
við tí tilgjørdu váruni, so at síggjast kann,
kvat ómakur er gjørdur firi at fáa varuna
so góða, som hon verða kann.
Við leysligari skoðing kann tað vísa
seg ónittugt, at gera so mikil umsvip við
varuframsíningin ; men tann, íð hugsar
gjødligari um sakina, kann síggja, at slík
tilfars- og amboðsframsíning er ikki til
púra ónittu. Firi'uttan tað gagn, íð hevst
av, at keyparnir læra at kenna atburðin
við tilfari og virkimátum, gagnar hesin
framsíningsmátin eisini við at príða og
rúgva upp, so at fólk ikki sleppa til at
ganga ansasleys uttan um varuná.
Av hesum grunduin má hopast, at
Føringar verða sameindir um at gera tann
føroyska partin av fiskiskapsframsiningini
í Bergen so príðuligan og rúgvumiklan sum
møguligt, og tí senda ikki bert tað, sum
roknast til handilsvaru, men eisini alskins
amboð og tilfar, sum nítist til høvuðsvinnu-
veg okkara.
Jarðarøktin í Havn.
. . bera tøð og tara, o nei, o nei, o nei!
Havnarmenn hava eina tíð herfiri haft
orð firi at vera frálíka ágrítnir til at dirka
jørðina. Mangir av teimum hava lagt sær
ótrúliga nær við at slætta. turrleggja og
fáa í góða tøðukraft eyrheyggjar, míruhol
og hedlusvað, sum útgera mesta partin av
markini uttan um Havnina. Tari edla fiska-
slógv hevur sjaldan fingið frið til at liggja
í fjøruni, og søgur ganga frá, at fólk og
dunnur hava tugað í kvønn sín gadnarenda
niðri á sanđi; so nógv hevur verið lagt
dent uppá at henta upp alt tøðukint til at
bøta um moldina við.
Men tíðirnar umskiftast og fólkið tekur
sær níggjar siðir. Nú er ikki sjaldsamt at
síggja mikjutøð í flóðini, tari liggur vikur
og mánaðir óníttur, og mangan dagin fer
størri parturin áv tí fiskaslógvi, íð kemur
tíl lands, attur á sjógvin. Ein og annar,
helst av miðalaldurs edla eldru monnum
starvast enn við jørðina í sama lagi sum
firr, men ivirhøvur er veltingahugurin lítil.
Tíðsondin sipar mest til at søkja slíkt ar-
beiði, sum gevur peningin í hondina sama
kvøldið, tá íð tað stendur i boði, og annars
at gera einki um dagin og leita til ølið um
kvølđarnar.
Ein nógd av prúðum húsum verða bigd
ár undan ári og tað gevur arbeiði firi
smiðir og grótmenn og vinning firi handils-
menn. Ti verri eru tey nógv, sum hava
kjadlin i sjónum og sera lítið til studning
á landinum. Mong av teimum hava vænt
seg til at liva kræsuliga og hava loftað
sær høgt í teimum góðu árunum. Kvussu
verður kjá teimum um ring ár koma?
Kvussu verður endin?
Kvør rósar sinari rótasúpan.
í nútíðini verður alt rneir og meir
gjørt av at lísa i bløðunum varur, sum eru
til at selja. Jú betri ein dugur at rópa
uppá at varan er frálika góð, frálíka bílig
edla frálíka hent, jú meiri kunnu fólk væn-
tast at keypa. Mangt, sum verður soleiðis
upprópt, hevur lítið at tíða, og mangt
hevur ikki tað góðsku, sum tað verður givið
út firi.
Ein maður hevði funnið upp smirsl til
at fáa berskøđlutum fólki hár attur. Hann
smíðaði sær tá eina søgu um, at eina ferð
hevði hann slett av smirslinum niður á ein
avlógvaðan kópaskinsklæðsekk; og dagin
ettir var klæðsekkurin alloðin í teimum
støðum, sum smirslið hevði borið við.
Hetta var nú eyðkent skrøgg; men stundum
er ringari at døma, kvat virði tað rós hevur,
sum keypmaður flitur fram um varu sína.
Ofta er varan góð í sær sjálvum og hent
til tað, hon eigur at verða brúkt til, men
tá íð prísurin er órímuliga høgur og seljarin
við at seta eitt fínt edla dimligt, ókunnugt
navn á, edla við príðuligari innbadling, fær
bíttlingar til at keypa dúgliga, tá nevnist
slíkt humbug. Humbug er eisini at geva