Føringatíðindi - 02.12.1897, Blaðsíða 1

FØRINGATÍÐINDI
Nr. 23.
2. DECEMBER 1897.
8. Ár.
Sálmur.
(,,IÁtli“ hevur irkt)
Góði Jesus, tungt mær hjartað
er við sorg og sút og tráð,
hart meg treingir dimmið svarta,
angist alla gleði vá.
: Kæri Jesus. Jesus pápi,
hjálp mær nú at finna heim. : J
Eg í hvørjum hyrni hoyri
óndar andar rópa hart.
myrkrið er so dimt sum droyri,
ei tú hond út frá tær sært.
j: Kæri Jesus, Jesus pápi,
hjálp mær nú at finna heim. ::
Ut úr kvørjum króki starur
brigslandi eitt eyga gløggt,
telur mínar syndir harðar,
berst so boð mót himli høgt.
j: Kæri Jesus, Jesus pápi,
hjálp mær nú at finna heim. :
Heimið hevur ljósar hallar,
— so mær segði móður frá —
glitrar út í ættir allar,
sólskin er í hvørju vrá,
J: Kæri Jesus, Jesus pápi,
hjálp mær nú at finna heim. :
Friður heldur har til húsa.
eingin vekir harm og sorg,
songur, harpusláttur brúsa
tónandi í faðirs borg.
: Kæri Jesus, Jesus pápi,
hjálp mær nú at finna heim. :
Álmanakkin.
Føroyskur álmanakki er útkomin og
fæst í bókhandlinum í Havn firi 11 oyrur.
Firi Føringar er hesin álmanakkin betri
enn nakar annar. Vón er um, at Føringar
vilja keypa hann og lata hin danska vera,
sum kostar 5 oyrur meiri. í einari grein
attaná í álmanakkanum stendur, at hin
lærdi skúlin í Keypmannahavn (universi-
tetið) kvørt ár vil útgeva ein slíkan álma-
nakka firi Førjar, ettirsum bøn er framsett
harum. Vit Føringar vilja vist adlir veita
teim ráðandi tøkk firi hetta og eisini má
landsmaður okkara Dr. phil. Jakob Jakobsen
ikki gloymast, tí hann er tað (ettir »Dim.«),
sum hevur skrivað álmanakkin uppá Før-
oyskt. Tað var eitt stórt spursmál, um
universitetið hevði latið álmanakkan prentað
uppá Føroyskt, høvdu vit ikki ein so nógv
avhildnan og vælkendan landsmann í Keyp-
mannahavn. Eina tøkk mugu eisini út-
gevarnir av »Hent bók« fáa, tí kvør veit
um ikki hon hevur gjørt sítt til, at álma-
nakkin er komin. Nevnast skal, at Grøn-
lendarirnir í fleiri ár hava haft álmanakka
uppá sítt mál.
Føringafelags endamál: »at fáa Førja-
mál til ærut og »at fáa Føringar til at
ganga fram í ødlum lutum so teir mugu
verða sjálvbjargnir*, hevur sett mongum
manni grá hár í heysin. First og fremst
er tað teir »snúsfornuftigu« Føringarnir, ið
hava dáttið um hetta »programmið«, sum
er hildið at vera skaðiligt og vitleyst; so
hava eisini einstakir góðir danskir menn
her gingið í felag við tann partin av okkara
landsmonnum og grinið at okkara starvi
edla gjørt seg til idlar menn av tí. Nú
má tað jú av ødlum teinkjanđi rrienniskjum
ivaleyst sannast, at tey, sum antin vanvirða
Føringafelags endamál edla ilskast ivirtað,
hava ikki hugsað nógv um sakina sjálva,
hava ikki hugsað so mikið, at tey hava
smíða sær eina meining, men mugu hava
lurtað ettir ørvitistosi, annars vildi eingin
funnist at einum fólkaslag, um tað enn er
fáment, ið strevar firi at goyma sítt móður-
mál og firi at koma so langt fram á lívs-
vegnum, sum Harrin hevur givið tí megi
og vilkor til. Kvørt fólkaslag og kvør
einastur maður, sum nakað evni er í, ger
j.ú tað sama; kví skulu so Føringar ikki
gera tað? Tað er plikt mótur okkara forn-
fedrum, okkum sjálvum og okkara ettir-
komarum, tað má ongantíð gloymast. Tá
íð einstakur maður íetur í órøkt arv ettir
fornfedrar, kadla vit hann við røttum órøki-
klepp; tá íð einstakur maður ikki roynur