Føringatíðindi - 04.01.1900, Blaðsíða 3

byrgi, sum hann var útgingin frá um
morgunin.
í Ladysmith livist vánaliga og aftaná
hesu tíðindir sjálvsagt við ringum hýri. í
Kimberley og Mafeking munnu teir inni-
byrgdu Eingilskmenninir ivaleyst bæði
leingjast og sveingjast, nú íð so ringar
vónir eru til at fáa hjálp í bræði.
Boarnir sigast — eisini eftir frágreiðing
í eingilskum bløðum — at fara væl við
teimum Eingilskmonnum, teir hava fangað.
Teir hava longu fleiri túsund av fangum
og er væntandi, at teir fáa fleiri; kann
henda so nógvar, at teir eta teir út av
ørmundarhúsi og volda teimum ampa við
tí eftiransi, sum krevist, at teir ikki skulu
rýma.
Aftan á hesar bardagar sigast allir teir
eingilsku herførarnir at vera samsintur um,
at tað er ódømi, at herja norður eftir, fyrr
enn meiri fólk og tilfar er komið úr Eing-
lanđi. Ymist man vera, um Boarnir lata
teir fáa frið so leingi. Um hetta bil áttu
eingilsku herliðini har suðuri at verið
go,ooo — har uppí roknað tað, íð dripið,
sært og fangað er —. Heimanfrá var út-
gjørt fyri jól 30,000 afturat.
17. Dec. (eisini ein sunnudag) varð
lord Roberts — viðgitin herhøvdingi frá
Afganistan krínum — útnevndur til at fara
avstað til at vera yvirstýrari fyri Trans-
vaalsbardøgunum, og i.ord Kitchener —
viðgitin frá bardøgum sunnanfyri Egyptini —
nevndur at vera honum næstur í ræði;
(nú helđur ríkisstýrilsið ikki, at Buller er
mentur at greiða alt einsamallur).
Sama dag eru útgivin ymislig boð um
útgering av heimafólki (reservu og frí-
villugum fólki) so at talið av útgørdum
herliðsfólki skal koma upp til 180,000.
Mangt og hvat
Og
eitt og annað.
At »leypa«.
(Frá Peter Hans Peter-Hansen.)
Mær møtti maður, og var hann at kalla
óður. »Hvar fertú?« spurdi eg og treiv í
hann, so hann steðgaði.
»Hvar fari eg? Jú, eg royni at leypa
sum skjótast, og skal eg ikki gera tað, tá
ið Bjørnson ger taðsama; kanstú lana mær
tvær skíðifjalir? Eg vil vera líka kvikur
sum hann.«
»Renn tú ein góðan guddag, og ger
ikki sama óhapp sum Bjørnson. Hav frið
meðan væl er.«
»Nei, nú skal eg leypa og spyrjast
skal eftir fleiri enn Bjørnson.t
»Men hoyr, hvar ella hvat leyp Bjørn-
son ?«
»Hann, — hann leyp øði og lív í
Normenninar; so sigir »Fuglafr.« Men
var tað so løgið ? Er tað stuttligt fyri
góðar menn at njóta ein slíkan rætt, sum
»Fuglafr.« ber upp á mál um? »Góðar
menn treingja vit« sigir »Fuglafr.«.
Fyrr hava vit hildið, at v;.t treingja til
góðar menn. Soleiðis gongúr; »trokast
út á ytstugátt,« sum maðurin segði. — Nei
ikki er at dvølja!«
Og ferð kom aftur á mannin; tað vóru
eini skarvslop, hann gjørdi. Ikki man fara
at vara leingi, fyrr enn hann kemur áraka
Bjørnson. Møta teir nú báðir einum Nor-
manni, sum er so fornur, at hann helđur
uppá tað nýnorska málið, —ja so minnist
tað yngsta.
Túnatos.
Per: »Hvussu ber tað til, at Eingilsk-
menninir ikki kunnu vinna Boarnar — eg
hoyrdi niðri á træverkinum, at eingilska
ríkið er tveyhundrað ferðir so fólkaríkt sum
hitt ríkið.«
Pál: »Jú, Boarnir hava so góð ross,
at Eingilskmenninir kunnu ikki varða seg
fyri teimum. Teir koma tvfsporandi oman
úr fjøllunum, tá fð eingin grunar nakran
vanda, og hvørva aftur upp fyri brekkur
og gjøgnum skorar, so at flatlandsfólkið
fær ikki vent sær fyrr enn teir eru úr eyg-
sýni.«
Per: »Hvani fáa teir so góð ross?«
Pál: »Tað eru ross av føroyskum
slagi, sum eru sleypt leys har f fjøllunum
eini 60 ár herfyri og nú hava nørt seg so,
at almikið er til av teimum.*
Per: »Kunnu føroysk ross gera so
góðan mun, so vænti eg, at Havnarmaðurin,
íð eingilskmenninir hava fingið til at hjálpa
sær, fer reiðuliga at gera útslagið.*
Pál: »Er ein Havnarmaður farin at
hjálpa Eingilskmonnum?«
Per: »Jú, so er. Hans Danielsen er
nýliga farin tann vegin, tað søgdu teir á
træverkinum.«
Tíðindir úr Førjum. Um jólini hevur
yvir høvur verið tolið høgættaveður. Mitt
í jólavikuni var heldur vindsamt eystan eftir,
so at sjóbátar høvdu nóg ringt. Um nýggj-
árið var aftur góður sjógvur. Frá fiskiveiðu
er enn lítið frætt. Av nótaseiði er vfða