Føringatíðindi - 01.02.1900, Page 1
FØRINGATÍÐINDI
Nr. 3.
I. FEBRUAR 1900.
11. Ár.
Færøske Folkesagn og Æventyr. 2. hefti
er komið í bókahandilin. Føringar kunnu
fáa tað fyri hálvan prís.
Gyldendals Bibliothek for Hjemmet.
Gyldendals bókhandilin hevur tikið sær
fyri at útgeva hvørja viku eitt hefti av
ymisligum søgum og yrkingum, útvalt av
tí besta á danska málinum er skrivað.
Prísurin er 50 oy. um mánaðin fyri 320
meðal bóksíður, so at minni múgvanđi fólk
kann evna at fáa sær góðan lestur til ogn
í sínum húsi.
Føringafelag. Tað verður av summum
framhilđið, at Føringafelag nýtist ikki
longur, síðan Meginfelagið er komið í lag.
»FøringafeIag kann sleppa til at ana, sum
eitt bygdafelag fyri Havnina,« siga teir. —
Vit halda, at tað er ikki minni fyri neyðini
nú enn áður, at halda lív í felaginum. Her
eru so nógvar bygđir í Førjum, sum lítlar
vónir hava enn til at fáa íbirt nakað smá-
felag sum Sólarmagn ella Fróðarfundir o. fl.
Tó eru í fleiri av teimum nøkur fá fólk,
sum kunnu hava hug til at vera í einum
felag til at fremja tað starv, sum Føringa-
felag hevur tikið sær fyri, og tá er teimum
neyvan nakað høgligari enn hetta gamla
felagið. Meginfelagið, sum er ætlað til at
upptaka i sær avhaldsfeløg, sjúkakassa-
feløg o. o., tykist okkum ikki beinan vegin
at kunna setast í Føringafelags stað.
Smørvirkihús eru nú víða hvar i oyggj-
unum, tó nógv flest i Norðoyggjum. Tey,
íð standa fyri smørvirkingini, hava so at
siga øll fingið lærdóm í Kirkjubø (summi
uppá aðru hond). Lærutíðin hevur yvir
høvur verið ógvuliga stutt, eftir hvat íð
heldist vera fyri neyðini niðri í Danmarki.
Smørið er eftir vónum gott; tó eru vit
langt frá búnir til at kunna senda smør til
útlondini og vinna javnhøgan prís.
Partafelagssmørvirkihús heldur »Dim.«,
at vit kunđu fingið sett upp her í Førjum
líka væl sum niðri, høvdu vit bert haft
føroysk fólk, sum høvdu lært at fyristanda
smørvirkingini.
Fólk, sum til fulnar hava lært smør-
virkilagið, eru til, tó at »Ðim.« einki vil
vita av teimum. Har aftur ímóti er ikki so
frætt av sameining millum Føringar, at
vónir eru um at nakað sllkt partafelag kann
fáast í lag. Harfyriuttan eru bygdirnar væl
so smáar og dugnaskapurin til at fáa
nógva og javngóða mjølk árið um, trýtir
hjá teim flestu.
Eitt barn datt á sjógvin; móðurin stóð
og sá uppá. Djúpt var niður fyri, so lítil
vón var um redning. Hvat var at gera?
Mamman loypur á sjógvin og við stórum
fára fyri lívi sínum fær hon barni og heldur
fast. Meðan hon baksar í sjónum fáa fólk
at síggja og redda mammuna og barnið.
Ein onnur mamma var fyri at slggja
tað sama um barn sítt. Hon skar í hjarta-
lig róp og jamraði seg so ræðuliga, at fólk
hoyrdu og komu til steðar, men tá íð barnið
fekkst upp úr sjónum, var lívið slókt.
Hvat kann lærast av hesum, lesari mín.
S.
Tað er ikki gamansleikur at tosa illt
um fólk ella ljúgva uppá fólk. Tó er hesín
óvanin ógvuliga gemeinur, um enn so fá
hugsa, hvat illt íð slíkt kann koma av stað.
Tað er almindiligt í tosi, at ein sigir til
annan: Hatta og hatta siga tey um Per,
hatta og hatta um Pál. Hatta og hatta
segði Pál um teg; men — tað verður oftast
viðlagt — tú mást aldrin siga honum tað
aftur, og íð hvussu er, ikki siga, at eg
havi fortalt tað. Hoyrur ein og annar slíkt
við slíkum treytum, so trúgv ikki einum
orði, ella sig við hann, sum fortelur: Eg
kann ikki lata vera við at siga hetta aftur
við hann, sum hevur sagt tað um meg, og
kann ikki lata vera at siga, at tú hevur
sagt tað. Tá vil mangt eitt lyvætti taka
aftur tað, íð tað hevur sagt, ella vil tað
fáa ta løn, sum tað hevur forskylt, og tá
vil sjaldnari illt koma ímillum fólk, sum nú
ofta ikki vita, hvat íð illt er íkomið av.
Gamalur maður.
Heiðursdagur byggmeistarins.
(Yvirsett av A. S.)
Fyri tey, sum stíga inn i Kolosseum í
Rom og minnast tey nógvu kristnu, sum
har hava latið lív sítt fyri trúnar skuld —
verður hetta plássið heilagt. Bílætið av