Føringatíðindi - 01.02.1900, Page 2

byg'gmeistarinum stendur klárt fyri einum.
Keisarin í Romaríki hevði sagt til hansara:
»Um byggningur tín líkar mær væl, vil eg
takka tær fyri øllum fólkinum og gera eina
stóra høgtíð til æru fyri tær.«
Meistarin gekk til verk sítt, og nøkur
ár aftaná stóð Kolosseum liðugt, tað var
ein frálíka stórur og vakur bygningur.
Tann dagin, sum hásið skuldi opnast fyrstu
ferð, var ein ræðulig fólkarúgva saman-
komin, og keisarin reisti seg og segði:
»Vit eru samankomin her fyri at innvíga
hetta húsið. Vit ynskja, at húsið má vinna
sær eitt navn runt um heimin. Dagurin í
dag er eisini ein høgtíðsdagur hjá bygg-
meistarinum og vit vilja vísa honum æru
við einum sjaldsamum leiki.« So rópti
hann: »Komið nú inn við teimum fangnu
kristnu fyri at tey kunnu doyggja, fyri at
tey kunnu verða uppskrødđ av løvum,
meðan vit síggja uppá.«
Tey fangnu menniskini komu inn; menn,
konur, oldingar og børn komu inn syngjandi
Gudi lovsálmar. So sleptu keisarins menn
løvum, leopardum og tigrum inn, sum
brølaðu av svongd. Við ræðuligari ferð
sprungu óvargadýrini inn, stansaðu eitt
eygablik — eitt ræðuligt eygablik — og
tann ræðiligasti leikur sást. 011, øll blivu
tey kristnu uppskrødđ, so blóðið rann.
Tað var forferdiligt. — Runt um ljóðaði:
leingi livi keisarin.
Tá reisti ein maður seg frá høvuðs-
sessinum, tað var byggmeistarin. Við
sterkari, djarvari ;'øst rópar hann út yvir
mannarúgvuna: »Eg eri eisini kristnaður.«
Fólkið stóð sum bilsið alt saman, tó
ikki meiri enn ein minut og í øði bleiv
meistarin tikin og fýrdur eftir høvdinum
niður ímillum tey villu djórini, sum so rivu
hann sundur.
Tað varð heiðursdagur byggmeistarins.
»Hann, sum bekennur meg fyri menn-
iskjum, hann vil eg viðkenna mær fyri pápa
mínum í himlinum.«
Tann rama lygn.
(Søga av L,)
(Uppafturtikið.)
»Túertnokk lúnutur í morgun, Pætur,«
sigir konan, »eg havi verið og strevað
okkum fyri breyðinum meðan tú liggur
uppi í seingini sum ein gøðingakálvur.
Hevði tú sum eg haft sleipað niðri hjá
Ribbaldi, so kundi tú haft lúnur, men at
liggja uppi í song og lúna, tað hevur eingin
tramin loyvi til.«
»Nú, nú, Sissal — so var konan nevnd —,
kom nú ikki og brúka gákin ímorgun. Eg
eri nú ikki vánaligari enn so, enn at eg
kann fáa teg at halda munn, tá íð eg vil.
Títt strev og arbeiði kannstú tiga við, fulla
svín títt! Hvør onnur kona enn tú gongur
full irkar dagar, hvør onnur enn tú gongur
úti og fríggjar, meðan maðurin liggur
sjúkur? Nei hin gamla, halt tú leikandið
saman á tær. Tíni brøgd mugu vit helst
ikki tosa um, annars ertú fokin.«
»Reis tú og renn, títt svínska manns-
evni. Hvør trýrtú hevði fóðra teg uttan eg?
Hvør heldur tú hevði giftst við tær uttan
eg? og hvør hevði livað saman við tær
uttan eg? og hvør hevði borið eitt slíkt
húskross sum eg? Verri apukattir av
manni enn tú er ikki til at finna, og so
brigslar tú! hoyr, minst til hin dagin, søti
mín, eg kann ivaleyst siga søgur um teg,
sum hvør hundur hevði skammað seg yvir.«
»Ha, ha, ha,« sigir Pætur, »hatta um
hundin er gott, frálíkt! Eg kenni hundar,
sum høvdu haft skomm av tær, títt
ómoralska spøkilsi. Hundurin hjá mann-
inum var tjúgu ferðir meiri moralskur enn
tú. Og tú snakkar um at tú giftist við
mær; hvør var hann, íð fekk meg til at
giftast við tær, og hví fekk hann meg til
tað? Pílar og skot, eg kann siga mangt,
sum hin skortgrái og tú neyvan vilja hoyra.
Skam fyri mat og drekka; havi eg ikki
sleipað fyri tað, so havi eg uppá annan
hátt tænt fyri tað. Vita um húsbóndin hin
gamli torur at lata meg svølta — royn tað,
lat hann royna tað ! og tit skulu læra Pætur
at kenna.«
»Góðan dag,« sigir Ribbaldur í tí sama
og kemur inn í stovuna.
Pætur setur síni ræðuligastu eygur
uppá hann og brennur so leyst.
(Niðurlagt.)
Mangt og hvat
°g
eítt og annað.
Túnatos.
Per: Hví mundi kanónbáturin brenna
viti ígjárkvøldið?
Pál: Tað var ivaleyst til at lata
»trawlarnar« eystur undan Svínoynni vita
av, at grýla teirra ikki er rýmd burtur
av Førjaleiðini.
Per: Tað man vera sum tú sigir. —
Eg sá kanónbátin fara norð eftir imorgun.
Nú munnu trawlarnir varða seg fyri at
koma ov nær Norðoyalandinum um đagin,
inntil teir hava sæð kanónbátin fara suður
aftur til Havnar ella til Trongisvágs.