Føringatíðindi - 17.05.1900, Blaðsíða 1
FØRINGATIÐINDI
Nr. io.
17. MAI 1900.
Latið smáfuglar og heiðafuglar hava frið!
Føroysk bíbilsøga, skrivað av J. Poulsen
og útgivin av Føringafelag, fæst í bók-
handlinum heft fyri 8o oy. og við permu
fyri i kr.
Høsnaaling.
Fyri at fáa góðar eggfuglar krevist at
velja gott slag. Eitt slag, sum verpur nógv
og stór egg er tað mórflekkuta italiska
slagið (hønan hevur stóran reyk). Av hesum
slagnum inførdi bóndafelagið ein hóp av
eggum til klekingar, men slagið er nú nógv
upblandað. Amtmaðurin hevur óblandað
høsn av hesum slagnum og vil ivaleyst
lata egg til at leggja. í Danmarki rósa
teir nógv einari blanding mill'um hetta
slagið og hitt gamla danska høsnaslagið,
tí slík høsn av blandingsslagnum troysta
sær væl og eru ágrýtin at søkja sær føði
og verpa frálíka væl.
Fullt so mikið sum um at hava høsn
av góðum slagi, ræður tað um at uppfostra
tey væl frá fyrstu hond og fara væl við
teimum. At koma upp ájavnt við Dansk-
arnar í viðgerð lærur eingin, sum ikki av
fullum huga leggur seg eftir at granska
øll tilhoyrandi viðurskiftir, sum ikki til
fullnar kunnu lærast upp úr bók, enn minni
úr spjaddum blaðgreinum.
Litlum báti eri eg á . . . .
Rennandi streymur
ber meg um havið,
aldrin eg stansi
nátt ella dag.
Tíðin hon rennur,
kemur ei aftur,
sjálvur eg mestan
standi í stað.
Tíðin hon rennur
sum fossandi streymur,
ber meg mót strondum,
sum aldrin eg sá.
FTjattað tað bankar,
gleði og angist
spurningin skapa:
Hvat hendur meg tá?
Yvir um havið
skúta mín stevnur,
eg sleppi róri
og Jbiðji til tín,
funvísa faðir:
stýr míni skútu,
bein meg til heimið,
skapaiá mín.
A. S.
Føringar til orlogs.
,
I nr. 14 av »Dimmalætting« íár hevur
blađstýrarin lagt nakrar reglur aftrat einari
grein um »»Valkyrien«s Togt til Østasien,
Kina og Japan*. Eg havi væntað ein ella
annan av okkara fyrigongumonnum at tikið
til orða ímóti tí tanka, sum hesar reglur
innihalda. »Dimmalætting«s grein talar
fyri at fáa Føringar til orlogs, at fáa teir
inn undir vernupliktina, sum vit hegar til
hava verið fríir fyri. Eg fati ikki, at nakar
Føringur kann skriva slíkt í okkara høvuðs-
blað, og enn minni, at eingin orðar ímóti,
tí so kann tað sýnast sum Føringar antin
halda við »Dimmalætting« ella hava latið
seg yvirbevíst av henni, hesum máli víð-
víkjandi.
Tað var ikki órímuligt, um Føringar
høvdu vernuplikt, men tað er órímuligt og
løgligt av Føringum sjálvum, at arbeiða
fyri at fáa ta plikt at hvíla á sær. Vit
máttu heldur haft grund til at frigda okkum
við at vera fríar fyri tað, sum onnur fólka-
sløg gremja seg um at stríðast við. Hvussu
nógv vildi tað ikki tarnað Førjum á lanđi
og sjógv. Gongur tað illa við at manna
fiskiskip okkara sum er, verri hevði gingið,
um so og so nógvir av okkara bestu monnum
árliga skuldu til orlogs. Gongur illa hjá
bøndrum at fáa arbeiði sítt avrikað, verri
mundi gingið tá. At vit eru fríir fyri
vernuplikt er ein av teimum størstu for-
đeilum, vit hava frá Danmarki, um vit
brúka tann fordeilin sum vit skulla. At
Føringar kundu lært mangt gott til orlogs,
er trúligt, at teir fingu at sæð mangt vakurt,