Føringatíðindi - 17.05.1900, Blaðsíða 2

er eyvitað, men sfggja kunnu vit líkavæl,
teir sum vilja, og læra kunnu vit, um vit
hava ráð til tess, men tað manglar ofta.
Landið hevði neyvan vunnið nógv við slíkt,
um teir einstaku fingið nakað at síggja og
lærdi nakað gott millum ilt. Og tað er al-
manna gagnið, sum setast skal fyrst.
Hvat serliga olckara egnu landaverju
viðvíkir, so er tað ótrúligt, at officerarnir
vilja lurta nógv eftir ráðum frá føroyskum
mannskapi. Ein ráðgevari er eisini nóg
mikið, og tað hevur landaverju skipið haft.
Sami ráðgevari kann so vitna, um teir hava
brúkt hann so nógv, og er hann lítið brúktur,
minni vildi føroysk mannskap haft at sagt
umborð í landaverjuskipinum.
Eg haldi tað tí vera óbetonkt frá
føroyskari siðu, at arbeiða fyri at fáa Før-
ingar inn undir vernupliktina. Okkara
bløð eiga, hvørja ferð tey harmast um,
hvussu vit hava tað, at minna um teir for-
deilir, sum vit hava, harímillum at vera
fríir fyri vernuplikt. Ein grein sum tann
nevnda í »Dimmalætting« kann einans
skaða Føringar og ger Danskarunum einki
gagn. Eg vænti tí eisini enn, at onkur
góður maður vil skriva í »Dimm.« um
hetta málið, fyri at hin greinin ikki skal
standa einsamøll. A. S.
T á r i ð.
Hvat vil hitt einstaka tár,
sum leggur á eygað mítt sorg?
Tað bljpiv frá fornum døgum
sitandi eftir á borg.
Tað átti mong glitrandu syskin,
hvørt eittans fór út á flog,
tí um mína sorg og gleði
bera so vildu tey boð.
Tá burtur sum toka týndist
hitt dimmbláa stjørnupar,
ið voldi, at sorg sum gleði,
eg í mínum hjarta bar.
Ja, sjálvt mítt kærleiksevni
fekk eitt ógrøðiligt sár.
Tí loys teg frá eygnaloki,
tú neyður, einstaka tár.
(H. Heine.)
Sett út til «Várskot« av M. M.
Minnst til.
Legg tær nær í tinum starvi,
starvast fyri tí, sum tú meinar er rætt.
Set allan tín lit til Harran;
um hann er i verki, so djarvliga statt.
Gongur tær illa, lat bønina, trúnna og hopi
latta tær strevið,
Harrin man sjálvur, á sínari menniskja ævi,
kent hava alt, sum tær gongur ímóti,
kennur tað enn og kennur teg sjálvan, hann
veit hvat tú tolur,
hann leggur aldrin meiri á teg enn tú evnar
at bera.
Harrin teg elskar, og hann hevur valđ yvir
øllum,
veitir hann tær bara óhapp, so ber tað í
felag við honum,
veitir hann tað, sum tær líkar, so ber tað
við bangnum men taksamun hjarta,
minst til at fyrst tú hjá Gudi skal taka við
tínum arvi.
S.
Tað má gleða gott fólk, hvørja ferð
góðir menn talað ella taka til orðar ímóti
tí ljóta og skaðiliga. Mátan til at gera
hetta uppá kann ein tó ikki beinleiðis seta
líka fyri allar góðar menn. Hyggja vit
aftur um bak, so vilja vit finna, at t. d.
gamli Holberg hevur haít ein sjaldsaman
máta til at gera tað uppá, og tó at fá-
vitskut fólk einki síggja annað í Holbergs
arbeiði enn tað, sum almindiliga verður
kallað »grinagtigt« og »ópassanđi«, so
finnast tey tó, sum fata skrivarins hugsan,
og moralurin í Holbergs komedium er ikki
» grin agtigh eitir «.
Tó at eg sjálvsagt ikki hugsaði at
koma Holberg nær, tá íð eg skrivaði søg-
una i »Føringatíðindi« : »Tann rama lygn«,
sum Jóanes í Kirkjubø heldur vera skaði-
liga, so havi eg tó tær vónir, at einstakir
av blaðsins lesarum vilja fata, hvat eg
vildi við søguni, og tað var sanniliga ikki
at vekja óndar tankar. Ein, sum hugsar
nakað, vil ivaleyst finna nakað lítið av
meining i søguni. Væl veit eg, at teir
menn finnast, sum ikki tora ella vilja nevna
tingini soleiðis sum tey eru, men ímillum
teir hevði eg ikki grund til at vænta at
finna Jóanes bónda. Skuldi hann aldrin
hava skrivað eitt ella annað, sum sýnist
hensigtsleyst og sum hevur vakt ringar
tankar hjá einum ella øðrum, sum ikki hava
fatað hann rætt ella ikki vilja fata hann
rætt. Jú, ivaleyst hevur hann tað; men vit
onnur, sum hava forstaðið, ella gjørt okkum
ómak til at forstaðið hann, vit hava leitað
eftir meiningini og sum oftast funnið hana,
og yvirlátið til hansara sjálvs at sett tað
so í stíl sum hann hevur viljað.
Sum skrivari av søguni »Tann rama
lygn« má eg stanđa uppá, at hon ikki inni-
heldur annað enn tann góðkenda og fast-
setta moralin, sum øll moralsk menniskir
halđa uppá. Hon sýnir eitt sokallað egta-