Føringatíðindi - 15.07.1900, Side 1
FØRINGATÍÐINDI
Nr. 13.
5. JULI 1900.
11. Ár.
Latið smáfuglar og heiðafuglar hava frið!
S á I m u r.
Renn upp yvir grøv, tú signaða sól,
mín Jesus lat strálur streyma
og lýsa mær inn til náðins stól.
tá íð her tey í grøv tneg goyma;
so heim eg kann fara við títt Ijós’
og stríðið í gleði gloyma.
Sjálvbjargni!
Lag: At nær ved Kirke stander Slot.
Seg skjóta undir danskheit inn
er her hjá mongum siður,
so still, so góð, so søt og svinn
sum barn, íð bitan biður,
kom, mamma góð, kom leska meg,
mær svongd og kuldi ger fortreð;
vís, mamtna góða, hjartalag,
meg neyðin plágar, satt er tað.
Eg -menniskja komin eri av mold
og aftur til mold má venda.
Men takk havi. Krist, mín sól og skjold,
sum vildi mær Ondina senda.
Við ’nonum eg ganga skal úr grøv,
so deyðin í lívi skal enda.
Tey, sum í Harranum doyðu her,
til lívið tey upp skulu standa;
tey faru við friði á heimsinsferð
og frelst í himlinum landa.
Gud lagi tað so fyri Jesu blóð:
Eg í honum út má anda.
í Jesus eg liva og doyggja vil,
við honum eg líði og stríði;
og má eg enn følna um efsta bil, -
so veit eg, at Harrin meg prýðir,
tá lívið spírur úr grøvini fram
sum várgull og leyv umsíðir.
So sovni eg inn til blíðan blund,
har skal eingin sorg meg tyngja;
eg vakni tá upp ta morgunstunđ,
ið Ándin meg upp vil yngja;
so liva eg skal í Kristi ljós’,
honum lov alla ævi syngja.
Eftir dðrum
av S. M. Z.
Úr tingstovu er ofta hoyrt
mangt líknanđi at ljóða,
har er mangt gjørt, sum sýnist moyrt,
hvat hava teir tá bjóðað?
— hví ganga teir við fjáltri, frykt,
og óttast fyri vernaplikt,
gott barn, sum tyggjur móðurs breyð,
tað lívgar hana, fær hon neyð.
Hvør danskur er, hann danskur verð
í vilja, roynd og huga.
Tak inn, lat út, og vitni ber
við kærleiks, rættláts loga;
men vóru Førjar Førjar enn
og føroyskir her allir menn,
varð landið neyvan undirbygt
til strev og neyð og vernaplikt.
At skatta út og tolla øl
»hin reyðhærdi« ei vilđi,
frítt skuldi flytjast, vaðmal, mjøl,
teim reglum fólkið fylgdi —
lat vera, tíðin sveik tann mann —
tó mangur reyður er sum hann,
ov lítið virðist fríheits ond;
her vernast ei um fosturstrond.
» J. P. G.