Føringatíðindi - 06.09.1900, Qupperneq 1
FØRINGATÍÐINDI
Nr. 17.
6. SEPTEMBER 1900.
II. Ár.
Føringar og teirra frændir.
Nú hava studentarnir verið í Førjum
og eru heimaftur komnir til Danmarkar, og
við at lesa tey donsku bløðini fær ein bí-
læti av, hvussu Danskarnir hava funnið
Førjar og Føringar ta kortu stund, teir
vóru her. Vit, sum vóru til steðar, tá íð
hesir menn vóru í Havn, kunnu jú av øðrum
enn av ávísunum minnast, hvussu stuttlig
og góð samverðin var, og aldrin ella seint
vilja vit gloyma hesa løtu.
Tað er tó ikki bara stuttleikan við
studentarsamverðini eg hugsi um, við at
skriva hesar reglur, og tað var ikki bara
fyri at fáa sær eina stuttliga ferð, at stu-
dentarnir gjørdu ferð til Islanđs í flokki.
Tað var jú fyri at binda sambandið fastari
millum fólkið í danska ríkinum, og soleiðis
má ferðin fatast. í ymsum donskum bløð-
um er tosað um, sum ferðin bara galt ís-
land, men tá íð orðførarnir fyri ferðamonn-
unum her i landinum hava sagt, at ferðin
galt Førjum so væl sum Islandi, so málið
við ferðini varð tað sama til bæði tey
nevndu londini, so er eingin grund til at
hava annan uppfatning.
At binda okkara fólk her á lanđi saman
i bróðurbandi, eigir at vera málið, og at
binda bandið fast saman millum fólkið í
ríkinum eisini. Tað er ikki nógv fyri at
fáa Føringar til at síggja eitt bróðurfólk í
danska fólkinum, og eg vóni, at tær nógvu
ferðirnar, sum Føringar í hópatali gera til
íslands, hava tær fruktir, at vit eisini uppá
ta síðuna veksa saman í sambandsfølilsi.
Saman við ísland eiga vit eisini so nógv
og góð gomul minnir, at vit lættliga kenna
tað íslendska fólkið sum skyldfólk. Við
Danmark og danska fólkið hevur Førjafólk
fleiri iiundrað ár gomul minnir, og vit hava
tolt bæði ilt og gott saman við Danskarnum
í langa tíð. At Danskarnir ofta hava notið
ilt og ilt við lít uttan at órógva Førjar og
Føringar, eiga vit aldrin at gloyma, og tað
ger tað so mikið lættari hjá okkum at
síggja Danskarnar sum góðar brøður.
Hvat Førjafólk følir og vil gera fyri
at sambandið millum Førjafólk og danska
fólkið kann verða betri og inniligari í
framtíðini enn nú, er ikki gott at vita.
Nógv av okkum halđa, at sambandið er
gott sum er, og at einans saknast meiri
samverð hjá fólkunum hvørt við annað og
betri kennskapur ímillum okkara. Tað er
sjálvsagt, at Føringar kenna eitt sindur
meiri til danska fólkið, enn tað til Førja-
fólk, tí vit hava brúkt og livað av tí danska
litteraturinum og gera tað enn. Fleiri av
Føringum meina, at eitt gott samband eínans
kann koma í lag, um Føringar leggja allar
árar út fyri at verða so nógv Danskarar í
sinni og skinni sum møguligt. Hetta má
eg halda vera skeivt. Fyrst og fremst
halđi eg, at vit mugu halđa uppá at vera
okkum sjálvi — vera Føringar í sinni, tí
annars trúgvi eg ikki at tað kann løna
seg fyri Danskarnar — danska fólkið —
at arbeiða fyri einum betri og grundigari
kenskapi tilFøringar, og ivaleyst vilja allir
teir Danskarnir, sum her vóru, siga mær
rættin til i hesum. Vit mugu royna at
strevast fyri at koma alt longri og longri
fram í andligum og kroppsligum sjálv-
bjargni ’nvør einstakur og fólkið yvir høvur.
Vit mugu halda fast og trúliga við okkara
tjóðskap og okkara mál og ongantíð gloyma,
av hvørjum runni vit eru sprotnir. fletta
má og kann ikki missfatast sum strevan
fyri at koma leysir frá Danmarki, ella
strevan fyri at steingja seg inni frá øllum
teimum nýggju rørslunum, sum fyrifarast
uttanfyri okkum. Vit eru jú langt síðani
komnir burtur frá slíkum ørvitistosi, sum
ongantíð hevur verið meint av teimum, sum
hava strevast fyri framgongd hjá Førjafólki
og unt tí væl.
Vit mugu strevast fyri at læra at kenna
alt tað góða hjá øðrum fólki, sum vit
kunnu hava nyttu av at taka eftir. Vit
kunnu her í flest øllum bara fara til okkara
frændar Danskarnar. Fá fólkasløg standa
fremri enn tað danska í útviklingi. Tá íð
vit nú føla, at Danskarnir seta prís uppá
okkum og okkara land, so má ivaleyst
harav vakna og treystna tann fosturlands-
kærleiki, sum býr í okkum og sum er
okkara besti fedraarvur, og mana okkum
til at strevast so, at hesin lítli pletturin úti
í atlantshavinum, sum vit kalla okkara
fosturland og sum er okkara fosturland,
má koma so langt fram, at vit ikki nýtast
at skammast at hoyra til eitt framburðsland
sum Danmark. Og fosturlandskærleikin
vil mana okkum til at strevast so, at fólkið
í útviklingi — kroppsligum og andligum —
ikki skal ,standa aftanfyri okkara brøður.
Okkara land vil aldrin á allan hátt kunna