Føringatíðindi - 11.10.1900, Blaðsíða 2

Gloymi ikki
at keypa tað føroysku bíbilsøguna, skrivað
av J. Poulsen. Kann hon ikki brúkast í
skúlunum enn, so er hon góð at eiga og
góð at lesa heima. Tey, sum unna okkara
móðurmál frama, mugu keypa hana, bæði
fyri at læra Guds orð á móðurmálinum og
fyri at styðja fyritøkuna, sum hevur kostað
væl av peningi. Keypi tí. Bókin fæst í
bókhandlinum fyri eina krónu.
Sálmasangur.
Eina ferð enn má eg melđa >Færøsk
Kirketiđende« ella C. P. Aftur í seinasta
nr. finnist ein grein, sum ikki kann halda
hógv, men noyðist til, meðan hon rósar
teimum nýggju sálminum, at spilla teir
gomlu út, og C. P. er enntá nú komin so
vitt, at heldur ikki Th. Kingo hevur havt
rættan sans fyri kirkjusangi. Eg leggi nú
einki í at forsvara Kingo og sans hansara,
men eg kann ikki fordraga, at ein maður,
sum lítið kennur til Førjafólk og teirra
andliga útvikling, setur seg á đómarasessin
og heldur dóm yvir øllum Førjafólki og
yvir teirra sangi. Veit C. P. ein gang,
hvussu tey syngja alla staðnis í Førjum?
Nei, tað veit hann ikki. Eg haldi, tað
vera vágaverk av C. P. aftur og aftur í
>Kirkjublaðnumc, sum Førjafólk halda, og
sum ma vera hildi og lisi av Førjafólki,
um tað skal virka fyri tí máli, tað hevur
sett sær fyri, at forarga fólki ferð eftir
ferð við greinum í slíkum tóna, sum fólki
ikki vil hoyra. Um tað nú var fyri at
fáa fólki at lagt eina last av, so kundi eg
fata tað, og so skuldi eg prísa hensigtini;
men hetta málið, sum nærmast er ein
»smagssak«, eigir ikki at vera framborið
soleiðis.
S. Joensen.
Vitleys røða.
Tann røðan, sum A. Jógvanson sigir
seg at hava hildið i Føringafelag í Keyp-
mannahavn um >Førjar og føroyskar siðirc,
og sum prentað verður í >Føringat.«, er
so út av lagi samanvavd av ósannheitum,
meiningsleysheitum og býtligheitum, at eg
sum Føringur ikki kann lata hana sleppa
halaleysa. At taka hvørja einstaku ósann-
heit, býtligheit og vitleysheit fyri og sýna
tær fram krevur tíð og stórt pláss. >Røðan«
er eisini so út av lagi skitin, at eg ikki
vil nerta við hana. Um røðarin er soleiðis
vorðin, at hann kann tosa ella skriva nakað,
sum meining er í, vildi eg fyrst og fremst
biða hann um at greitt frá, hvaðani hann
hevur fingið tey inntryk av Førjum, sum
hann framber í røða síni. At hann hevur
fingið tey heima hjá sær sjálvum, sum flest
øll munnu halda, má eg halđa fmóti. Skjót-
ari haldi eg, at hann hevur klækt tað alt
saman í heila sínum.
At røðarin í sínari tali snakkar um
føroyskar siðir, er tó tað, sum eg mest má
halda hann fæstan fyri, tí næstan alt tað,
sum hann tosar um, er grov lygn, saman-
hildið við yvirskriftina á taluni. Er røðan
harímóti hildin um einstak fólk í Førjum,
so biði eg røðarin greiða frá, hvørji tey
einstaku eru, um hann yvirhøður er
mentur til tess. Eg má ganga út frá, at
hann v i 1 siga sannheit.
Eg vænti mær eisini at hoyra, at røð-
arin, um hann er limur av Føringafelag,
má verða útkoyrdur av Felaginum. Annars
vil eg fyri mín part rokna Felagið i parti
við hann og Førjars argasti óvinur, sum
landið einans kann hava skaða og skomm
av, tí tað er okkum Føringum ikki líka
gott, hvussu vit verða avmálaðir fyri dansk-
arnum, og hvussu tað verður tosað uppá
okkum.
Havn, i. oktbr. 1900.
Jógvan Hansen.
Ein røða um Førjar og føroyskar siðir.
Hildin í Foringafelag i Keypmannahavn
av A. Jógvanson.
(Endað.)
Sovorðnir innanhúsis siðir kundi nokk
brúkast og vera góðir nokk í tíð Gøtu-
trøndar, og upp ímóti tí tíðuni, tá íð Jarn-
heysur og Magnus Heinason livdu — men
nú í tíðuni at bera seg soleiðis at! Tað
høskar mín sann ikki. Vilja vit Føringar
hava nakað meiri at siga yvir okkum
sjálvum enn vit hegar til hava haft, so
mugu vit eisini bera okkum hampuligari
at og ikki fara so ófantaliga við matinum,
at onnur fólk mugu spýggja, tá íð tey
sfggja okkum eta. Fylgjunar av hesum
ófantaligu siðunum finnast fleiri staðnis
aftur. Onnur fólk vanvirða Føringar, áðr-
enn tey kenna teir — bara gentunar halđa
av.teimum, tf teir flestu ungu Føringar eru
netupp so, sum gentunar vilja hava dreing-
inar at vera: prúður, vakrir og væl dámdir
— og tey ungu, sum koma út, skamma
seg við at heita Føringar. Tað kann tá
lætt ætlast, hvussu væl tey presentera sítt
føðiland. Men skyldin liggur har heima.