Føringatíðindi - 06.12.1900, Page 1

FØRINGATIÐINDI
fk
Nk. 22.
6. DECEMBER 1900.
Mjørkalandíð
(Yrking av Balzar.)
I.anđið í tjúkkari toku 14 fjalt,
og fólkið gekk sum í svøvni alt.
Tey flestu mundu seg signa í tíð,
men fáur spurdu seg sjálvan: >Hví?«.
Morgunmat, døgverð og nátverða svølgdu
tey til sínar tíðir — tey sera væl føldu,
at matur var frálíkur fyri svongd,
til magan at passa var hugur og trongd.
— Tað lívið var frálíkt, tað verður ei gloymt,
eg havi tað tí títt afturdroymt, —
Tá einigheitin var ongum lík,
har sum Per hevði brík, fekk Páll sær
brík.
Um ísakur, sum var størstur av monnum,
tá segði eitt orð, varð tað sagt av sonnum.
Um Hanus, sum húskarlar hevði flest,
helt eitt vera best — so var tað best.
Um Rabbalđur, sum hevði útlendskan sið,
vildi fara eina ferð — fóru allar við.
Fekk Janus sær kot vi gráðum fóri,
straks allir í slíkum koti vóru.
Um Guðrun brúkti krymputar kjólar,
fekk hvør ein ungmoy sær slíkan til jólar.
Um útlendska, beinbrotna Magga gekk
halt’,
tann næsta morgun haltaðu alt.
Pápin drakk sær ein høgtíðsrús,
sonurin drakk, so hann neyvan fann hús.
Pápin giftist á 30ta vetri,
sonurin visti sær einkið betri.
Brúðurin græt sín brúdleypsdag,
skamm í hvørja, sum ei gjørdi tað;
um slikt varð gloymt og óhapp hendi,
so var tað nin straffur, sum skepnan sendi.
í slíkum landi, har havi eg bú,
har havi eg stórur maður verið;
eg svørji tann eið á mína trú:
eitt høvdingaevni eg eri.
Men her, hvar øll vilja halda ráð,
her tekur mítt høvur at virkja;
enn búkur er frískur, tí fann eg uppá
at leggja meg aftur at yrkja.
Her fáur yrktu — tað hjálpur væl —
men skjótt eru fleiri um boðið.
Mítt yrkjaraverk verður skjótt einki spæl,
skjótt tynnist mær hetta soðið.
»Pre$sam.
Fyri stutt síðani læs eg í »Føringat.«
nøkur »orð til at teinkja yvir« av einum
S. Joensen. Har varð millum annað sagt,
at bløðini, »pressan«, í Førjum ikki hevði
tað virði, tey kundu og áttu at havt fyri
fólkameining og landastýri, tí tey mál, sum
bórist fram, og tey evnir, íð umtalaðist,
ikki lógu okkara hjarta nær. Nakað so-
leiðis vóru orðini, um eg minnist rætt.
S. Joensen sigur sannheit. Vit hava
nú í longri tið átt ikki so fá bløð, sum
verða lisin av ikki so fáum fólki í Førjum.
Hvat hava tey at týða fyri okkum? Er
nakað av øllum tí ranga og ljóta, sum
dagliga stingur høvdið fram á tingi, í skúla
og kirkju, blívið rættað og bøtt av tí stóri
makt, sum ein djarv og sannheitskær
»pressa« altíð er? Neyvan. Men tá ið ár
unđan ári ikki sæst nakað sjónligt merki
av tí arbeiðspartinum, spressan« eigur í
felagsstrevinum fyri útviklingi uv vinnu-
vegum og andligum sjálvbjargni, so hevur
hon eisini harvið mist rættin at vera til.
Og hetta kann ikki vera annarsleiðis,
so leingi vit, sum lesa bløðini, sakna tað
rætta forstáilsið av, hvat tey eru til. So
leingi »Dimmalætting«, »Føringatiðindi«,
»Fuglaframi« og »Dúgvan« — »Færøsk
Kirketidenđe« er ikki vert at nevna —
ikki eru annað fyri okkum enn talurør fyri
einum ella nøkrum stakmonnum , sum
klandrast, nakað, sum í grundini ikki kemur
okkum við og ongan part hevur í okkara
verki, tráðan og teinkjan, — so leingi vil
»pressan« blíva við at vera eitt týdninga-
leyst tíðsfordrív, sum stuttleikar í dag og
gloymist í morgin. Blaðstýrini hava ikki
alla skyldina í hesum — langt frá —, tey,
íð einki lesa, hava ivaleyst tað størsti skylđ,
— men vit eiga at krevja, at bløðini meir
enn hegartil draga fram alt tað ókrút, sum
nú fær frið at veksa og breiða seg á
høvdini, heila samfundinum til skaða. Men
hartil krevjast fyrst og fremst menn við
egnara meining og ikki sleiskir og krúp-
andi »kanuttar«.
Her mugu vit øll gera okkara deil, —
um ikki vit vísa tað í penninum, so í góð-
um vilja og interessu fyri tí, íð skrivað
verður, bert tað kenni'st at vera framborið
av einari innarligari meining og trongd til