Dúgvan - 01.03.1941, Blaðsíða 2

2
DÚGVAN
FØROYAR
Eítir Peter Michelsen.
Føroyar, tá sólin í tindrandi megi
stavar á firðir og danđandi vág,
tá kemur hugsjónin til mín í gleði:
Føroyar er land mítt — her alđist eg á.
Tá ið so skýmingin sígur um landið,
kámast burt alt, eg í đagsskinið sá. —
Alđurnar tutlandi spæla á sandi —
stjørnurnar glitrandi glampa á vág.
Føroyar, tá stormur í leikandi øði
skakar og knasar — eg dragist at tær.
Tá ið so hvirlurnar leggjast av møði,
alt verður kvirt — tað er dýrd víða hvar.
Føroyar, tá stórkavin leggur seg niður,
alt verðar snjóhvítt úr tindi í strond,
tá er sum kemur hin sælasti friður,
hugtekur meg — tú ert best millum lond.
Føroyar, tá mjørkin á sumri teg fjalur,
tindarnir klárir tó glitra í sól —
og tá ið sólvindur millum teir spælur
veit eg, tú altíð skal verða mær ból.
Føroyar í brimduni, Føroyar í stilli,
Føroyar í havódn og Føroyar í logn,
Føroyar við tínari náttúru villu,
Føroyar — tú ert mær mín kærasta ogn.